Arcellinida
| ||
 | ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
|---|---|---|
| Supergrupa | Amoebozoa | |
| Podtyp | Lobosa | |
| Gromada | Tubulinea | |
| Rząd | Arcellinida | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Arcellinida Kent, 1880 | ||
Arcellinida – największa grupa ameb skorupkowatych, należąca do supergrupy Amoebozoa (w klasyfikacji Cavaliera-Smitha[1]. Należy tu ok. 1100 gatunków[2]. Według Cavalier-Smitha do Arcellinida należy tutaj 18 rodzajów[1] m.in.:
- Arcellina Haeckel 1894
- Difflugina Meisterfeld 2002
- Phryganellina Bovee 1985
- Nolandella Page 1980
- rodzaje o niepewnej przynależności
- Geamphorella, Oopyxis, Pseudawerintzewia, Pseudonebela
Wszystkie Arcellinida są wolno żyjące, poruszają się i odżywiają za pomocą lobopodiów. Najmniejsze okazy mierzą około 10 µm długości, podczas gdy okazy największe dochodzą do 450 µm. Ich skorupki zbudowane są w rozmaity sposób, dzięki czemu zróżnicowanie występujących form jest bardzo duże. Występują we wszystkich zbiornikach wody słodkiej, łącznie z osadami, mchami oraz glebami. Każde środowisko jest reprezentowane przez specyficzną formę. Stanowią one ważne składniki wodnych oraz lądowych ekosystemów, głównie za sprawą spożywania bakterii, grzybów, oraz różnych gatunków glonów.
Budowa skorupki
Istnieją trzy główne typy skorupek.
1. Skorupki białkowe (zbudowane z materii organicznej)
2. Skorupki powstałe ze zlepionych ze sobą obiektów pobranych ze środowiska ("aglutynacyjne")
3. Skorupki zbudowane z materii nieorganicznej łączonej przez komórkę
Większość gatunków posiada skorupki aglutynacyjne, które tworzone są przez zewnętrzne materiały, takie jak drobne ziarenka piasku lub puste skorupki okrzemków, łączone w organiczną całość, która może przybierać różne kształty, np. podobne do zachodzących na siebie płytek, tworzących wspólny pancerz[3].
Budowa komórki
W przypadku wielu gatunków niewiele wiadomo na temat wewnętrznej budowy, ze względu na skorupkę uniemożliwiającą wgląd wewnątrz ameb. W większości przypadków przednia część, usytuowana bliżej otworu jest nieco mniej gęsta niż część tylna, w której znajduje jądro komórkowe (zazwyczaj jedno, rzadziej dwa).
Pseudopodia zazwyczaj ciężko zaobserwować. Z ich pomocą ameba porusza się oraz zdobywa pożywienie.
Fotosynteza
Niektóre z gatunków posiadają wewnątrz swojej komórki symbiotyczne glony, dzięki którym wykazują częściowy autotrofizm. Te występują głównie w warstwie mokrych mszaków torfowiskowych. Ze względu na brak odpowiedniego nasłonecznienia nie występują w warstwach dna oraz osadów jeziornych[3].
Rozmnażanie
Arcellinida rozmnażają się bezpłciowo, przez podział komórki. Jako pierwsza powstaje komórka organizmu potomnego. W zależności od rodzaju skorupki, organiczne elementy budowlane lub cząstki mineralne są rozmieszczone wokół przedłużenia cytoplazmatycznego funkcjonującego jako szablon[3].
Przypisy
- ↑ a b Alexey V. Smirnov i inni, A Revised Classification of Naked Lobose Amoebae (Amoebozoa: Lobosa), „Protist”, 162 (4), 2011, s. 545-570, DOI: 10.1016/j.protis.2011.04.004, PMID: 21798804.
- ↑ Sina M. Adl i inni, The Revised Classification of Eukaryotes, „Journal of Eukaryotic Microbiology”, 59 (5), 2012, s. 429-493, DOI: 10.1111/j.1550-7408.2012.00644.x, PMID: 23020233, PMCID: PMC3483872.
- ↑ a b c Sergej Ivanovič Berney Nikolaev i inni, The Testate Lobose Amoebae (Order Arcellinida Kent, 1880) Finally Find their Home within Amoebozoa, „Protist”, 156 (2), 2005, s. 191–202, DOI: 10.1016/j.protis.2005.03.002, ISSN 1434-4610, PMID: 16171186 [dostęp 2019-06-06].
Media użyte na tej stronie