Architektura neobarokowa

Neobarok – nurt w architekturze historyzmu, nawiązujący formalnie do baroku, szczególnie w dekoracji elewacji, rozpowszechniony w końcu XIX wieku (od 1880).

W stylu neobaroku wznoszono przede wszystkim budynki użyteczności publicznej (Pałac Ziemstwa Pomorskiego w Szczecinie, gmach Towarzystwa Zachęty w Warszawie), zwłaszcza teatry, gdyż włoskie i francuskie korzenie baroku kojarzyły się z rozwojem opery i dramatu. Jednocześnie powstawały neobarokowe budynki mieszkalne, jednocześnie z neorenesansowymi. Neobarok niekiedy występował też w architekturze sakralnej (np. Kościół Trójcy Świętej w Korfantowie). W końcowej fazie neobarok współistniał z secesją, style wzajemnie na siebie wpływały. Sporadycznie był spotykany jeszcze do lat 20. XX wieku.

W Austrii neobarok kojarzony był z patriotyzmem, gdyż nawiązywał do stylu panującego w okresie największej potęgi politycznej tego państwa w początku XVIII stulecia.

Galeria

Media użyte na tej stronie

Palais Garnier.jpg
Autor: unknown, Licencja: CC BY-SA 2.5
Bydgoszcz kamienica Pl Wolności.jpg
Kamienica J. Święcickiego przy Plac Wolności 1 w Bydgoszczy