Argiszti II

Argiszti II
© Sémhur / Wikimedia Commons, CC BY-SA 4.0 Urartu w latach 713–680 p.n.e.
król Urartu
Okres	od 714 roku p.n.e. do 685 roku p.n.e.
Poprzednik	Rusa I
Następca	Rusa II
Dane biograficzne
Data urodzenia	II połowa VIII wieku
Data śmierci	685 rok p.n.e.
Ojciec	Rusa I
Dzieci	Rusa II

Argiszti II – król Urartu w latach 714–685 p.n.e., syn Rusy I.

Argiszti II objął panowanie w Urartu w 714 roku p.n.e. – po samobójstwie Rusy I wskutek zburzenia przez Sargona II miasta Musasir, ośrodka kultu naczelnego bóstwa Urartu – Chaldiego. Wojna asyryjsko-urartyjska zakończyła się pokojem, którego warunkiem był swobodny dostęp Asyryjczyków do kopalni żelaza, lasów i szlaków handlowych na obszarach, które dotychczas znajdowały się pod ścisłą kontrolą Urartu. Prawdopodobnie Urartu płaciło też Asyrii daninę. Niektórzy historycy uważają, że państwo Argisztiego II znajdowało się w gospodarczej zależności od Asyrii^[1].

Z upływem czasu stosunki między dwoma państwami pogarszały się: wywiad asyryjski, którego doniesienia zachowały się w postaci tabliczek glinianych w archiwach asyryjskich, informował króla asyryjskiego o starciach na obszarach przygranicznych. Argiszti II nie decydował się na okazywanie otwartej wrogości wobec Asyrii i skupił swoją działalność na umocnieniu obszarów centralnych i Zakaukazia. Zachowały się tabliczki z informacją o budowie kanału i założeniu winnicy w centrum państwa oraz wyprawie wojennej na wschód. Część badaczy uważa, że Argiszti II dotarł do Morza Kaspijskiego^[2], inni, że poprzestał na terenach na wschód od Urmii^[3]. Wykopaliska archeologiczne z początku XXI wieku nie wykazały śladów obecności Urartyjczyków w prowincji Azerbejdżan Wschodni w Iranie^[4].

Po śmierci Sargona II w 705 roku p.n.e. na tronie Asyrii zasiadł jego syn – Sennacheryb, który przez długi okres dowodził wywiadem asyryjskim w Urartu. Stosunki między dwoma państwami stały się mniej napięte, jednak Urartu nie podejmowało prób przywrócenia swojej potęgi na Bliskim Wschodzie.

Przypisy

Bibliografia

• Zimansky P.E., Ecology and Empire. The Structure of the Urartian State, Chicago 1985. ​ISBN 0-918986-41-9​.
• Арутюнян Н.В., Биайнили – Урарту. Военно-политическая история и вопросы топонимики, Санкт-Петербург 2006. ​ISBN 5-8465-0133-8​.
• Меликишвили Г.А., Урартские клинообразные надписи, Москва 1960.
• Пиотровский Б.Б., Ванское царство (Урарту), Москва 1959.