Argot

Argot – zestaw jednostek językowych (niekiedy odrębny język[1]) właściwy dla wyodrębnionej grupy społecznej lub zawodowej, kojarzony głównie z mową środowisk dewiacyjnych i ezoterycznych. Termin wywodzi się od francuskiego wyrazu argot, określającego pierwotnie mowę przestępców, która służyła im do izolacji społecznej i tajnego komunikowania się[2].

Określenie „argot” nie znajduje szerokiego zastosowania we współczesnym językoznawstwie; spotykane jest głównie w pracach rosyjskich lingwistów, dla których równoznaczne jest przede wszystkim z tajnymi wariantami języka, odróżnianymi od żargonów, rozumianych przez nich jako odmiany o funkcji ekspresywnej[3]. Na gruncie językoznawstwa polskiego termin argot, uznawany za nacechowany emocjonalnie, został w dużej mierze porzucony na rzecz takich terminów, jak: „gwara środowiskowa”, „gwara zawodowa”, „żargon”, „slang”. Współcześni autorzy francuscy rozumieją pod tym pojęciem elementy ekspresywne o pochodzeniu środowiskowym, funkcjonujące na gruncie powszechnej mowy potocznej. W takim rozumieniu argot częściowo pokrywa się z pojęciami langage familier i langage populaire[4]. Bogdan Walczak zdefiniował francuski argot jako „najniższy stylistycznie rejestr potocznej odmiany języka ogólnego”[5].

Zobacz też

  • argotyzm

Przypisy

  1. ↑ Carol De Dobay Rifelj, Word and Figure: The Language of Nineteenth-Century French Poetry, Ohio State University Press, 1987, s. 10, ISBN 978-0-8142-0422-1 (ang.).
  2. ↑ Dubisz, Karaś i Kolis 1995 ↓, s. 19.
  3. ↑ Kortas 2003 ↓, s. 29–30.
  4. ↑ Kortas 2003 ↓, s. 30.
  5. ↑ Bogdan Walczak, Kilka uwag o lukach i niedociągnięciach współczesnej leksykografii polskiej, „Język Polski”, LXXV (1), 1995, s. 25.

Bibliografia

  • Jan Kortas, Terminy «argot», «argotyzm» w polskiej nomenklaturze językoznawczej, „Poradnik Językowy”, 2003 (7), Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2003, s. 26–35, ISSN 0551-5343.
  • Stanisław Dubisz, Halina Karaś, Nijola Kolis, Dialekty i gwary polskie, Wiedza Powszechna, 1995, ISBN 978-83-214-0989-4.