Arkadiusz Mularczyk

Arkadiusz Mularczyk

Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1971 Racibórz
Zawód, zajęcie	adwokat, polityk
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Stanowisko	poseł na Sejm V, VI, VII, VIII i IX kadencji (od 2005) wiceminister spraw zagranicznych (od 2022)
Partia	Prawo i Sprawiedliwość
Rodzice	Ryszard i Janina Mularczykowie
Małżeństwo	Iwona Mularczyk
Strona internetowa

Arkadiusz Mularczyk (ur. 4 lutego 1971 w Raciborzu) – polski samorządowiec i polityk, adwokat, poseł na Sejm V, VI, VII, VIII i IX kadencji, były przewodniczący klubu parlamentarnego Solidarnej Polski, od 2020 wiceprzewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa, przewodniczący delegacji polskiego Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy oraz od 2021 wiceprzewodniczący tej instytucji.

12 lipca 2022 został wybrany Przewodniczącym Rady Instytutu Strat Wojennych im. Jana Karskiego^[1]. W październiku tegoż roku został sekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Życiorys

Wykształcenie i działalność zawodowa

Syn Ryszarda i Janiny Mularczyków, urodził się i wychowywał w Raciborzu^[2][3]. W 1995 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, po których od 1997 pracował m.in. w Biurze Legislacyjnym Kancelarii Senatu. W 1999 zdał egzamin na członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa. W 2000 ukończył podyplomowe studia w Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka w Warszawie „Prawa i Wolności Człowieka”. W 2001 zdał egzamin adwokacki w Okręgowej Radzie Adwokackiej w Krakowie^[4], po czym do 2005 praktykował w zawodzie adwokata^[4].

Działalność polityczna

W latach 1998–2002 był radnym rady miasta w Nowym Sączu (z listy Akcji Wyborczej Solidarność). W 2002 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości.

W 2005 z listy PiS został wybrany na posła V kadencji w okręgu nowosądeckim z wynikiem 9566 głosów. W Sejmie był wiceprzewodniczącym Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach, przewodniczącym Podkomisji stałej do spraw nowelizacji prawa karnego, członkiem Komisji Ustawodawczej i Podkomisji stałej ds. Trybunału Konstytucyjnego^[5].

Był jednym z autorów tzw. ustawy lustracyjnej, znowelizowanej tzw. nowelizacją prezydencką, uznanej przez Trybunał Konstytucyjny w znacznej części za niekonstytucyjną. W czasie postępowania przed TK dotyczącej zbadania zgodności z Konstytucją tej ustawy był przedstawicielem Sejmu. Złożył wniosek o odroczenie rozprawy, powołując się na dostęp do informacji zawartych w dokumentach Instytutu Pamięci Narodowej, z których miało według niego wynikać, że dwóch sędziów Trybunału Konstytucyjnego (Marian Grzybowski oraz Adam Jamróz) zostało zarejestrowanych jako kontakty operacyjne w Departamencie I Wydziału II Ministerstwa Spraw Wewnętrznych PRL. Rozprawy nie odroczono, a obaj sędziowie wyłączyli się od rozpoznania sprawy^[6]. W 2007 Okręgowa Rada Adwokacka w Krakowie wszczęła postępowanie wyjaśniające w ramach postępowania dyscyplinarnego w stosunku do Arkadiusza Mularczyka wobec podejrzenia, że jego zachowanie w trakcie rozprawy przed TK naruszyło zasady kodeksu etyki adwokackiej. Postępowanie to zostało umorzone w 2008 przez rzecznika dyscyplinarnego przy NRA, który uznał, że nie doszło do naruszenia zasad etyki adwokackiej.

W marcu 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie orzekł w pierwszej instancji, że Jerzy Stępień (były prezes TK) ma przeprosić Arkadiusza Mularczyka za stwierdzenie, jakoby ten w 2007 wprowadził Trybunał Konstytucyjny w błąd^[7]. Jednak w październiku tego samego roku Sąd Apelacyjny w Warszawie w postępowaniu odwoławczym prawomocnie zmienił zaskarżony wyrok i oddalił w całości powództwo wytoczone przeciwko Jerzemu Stępniowi^[8]. Arkadiusz Mularczyk wygrał w pierwszej instancji proces cywilny ze Stefanem Niesiołowskim w sprawie jego wypowiedzi związanej z tą sprawą^[9].

W wyborach parlamentarnych w 2007 Arkadiusz Mularczyk po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 49 929 głosów. W VI kadencji został członkiem Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka jako zastępca przewodniczącego, Komisji Ustawodawczej. Zasiadał także w komisji śledczej ds. nielegalnego wywierania wpływu przez członków Rady Ministrów, Komendanta Głównego Policji, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, na funkcjonariuszy Policji, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, prokuratorów i osoby pełniące funkcje w organach wymiaru sprawiedliwości^[10]. W 2009 bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego z okręgu Warszawskiego, otrzymał wówczas 53 229 głosów^[11].

W wyborach parlamentarnych w 2011 został ponownie liderem listy PiS do Sejmu w okręgu nowosądeckim^[12]. W głosowaniu uzyskał wynik 45 801 głosów i ponownie zdobył mandat poselski. W Sejmie VII kadencji został wiceprzewodniczącym Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej oraz członkiem Komisji Spraw Zagranicznych. Współtworzył klub parlamentarny Solidarna Polska. Równocześnie pozostał członkiem PiS^[13], z którego jednak wkrótce został usunięty. W 2012 wszedł w skład delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy^[14]. W 2012 współtworzył partię Solidarna Polska, był przewodniczącym klubu parlamentarnego tego ugrupowania do 27 maja 2014, gdy klub ten przestał istnieć, jednak został szefem kilka dni później powołanego koła parlamentarnego tej partii. Kandydował też z jej listy w wyborach do Parlamentu Europejskiego w tym samym roku (partia nie uzyskała mandatów)^[15]. W lipcu 2014 został wiceprzewodniczącym nowo powołanego klubu parlamentarnego Sprawiedliwa Polska, od marca 2015 działającego pod nazwą Zjednoczona Prawica.

W 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 36 903 głosy^[16]. Został przewodniczącym Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach. W listopadzie 2016 odszedł z Solidarnej Polski, zgłaszając ponownie akces do PiS^[17], do którego został przyjęty w lutym 2017^[18]. Również w 2017 został przewodniczącym Parlamentarnego Zespołu ds. Oszacowania Wysokości Odszkodowań Należnych Polsce Od Niemiec Za Szkody Wyrządzone W Trakcie II Wojny Światowej^[19].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 kandydował z listy komitetu wyborczego Prawo i Sprawiedliwość w okręgu wyborczym nr 10 (Kraków), jednak nie uzyskał mandatu poselskiego^[20]. W wyborach krajowych w tym samym roku z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję w dotychczasowym okręgu, otrzymując 72 660 głosów^[21]. W IX kadencji Sejmu został wiceprzewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji Ustawodawczej, zasiadł także w Komisji Regulaminowej, Spraw Poselskich i Immunitetowych^[22].

22 listopada 2019 został wybrany przez Sejm w skład Krajowej Rady Sądownictwa^[23]. W październiku 2020 został wybrany przez KRS na stanowisko jej wiceprzewodniczącego^[24]. W tym samym roku objął też funkcję przewodniczącego delegacji polskiego parlamentu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy^[22], a w 2021 został wiceprzewodniczącym Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy^[25] .

Jest autorem skarg konstytucyjnych do Trybunału Konstytucyjnego m.in. o zbadanie uprawnień Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej do kontroli prawa krajowego i stosowania środków tymczasowych, czy też skargi o zbadanie zgodności z konstytucją przepisów kodeksu postępowania cywilnego, z których wywodzi się zasadę immunitetu jurysdykcyjnego obcych państw w sprawach o odszkodowania z tytułu zbrodni wojennych, ludobójstwa, czy zbrodni przeciwko ludzkości^[26][27]. Reprezentuje Sejm RP w szeregu postępowań przed Trybunałem Konstytucyjnym^[28][29][30].

W rankingu 50 najbardziej wpływowych prawników w Polsce opracowywanym przez „Dziennik Gazetę Prawną” umieszczany na miejscach 16. (za 2017)^[31] i 32. (za 2020)^[32].

W październiku 2022 został powołany na stanowisko sekretarza stanu ds. polityki europejskiej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych^[33][34].

Życie prywatne

Żonaty z Iwoną^[35], nauczycielką, radną i przewodniczącą nowosądeckiej rady miasta^[36] w latach 2018–2022^[37].

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2017-02-24].
• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2012, s. 280.

Linki zewnętrzne

• Arkadiusz Mularczyk – strona prywatna. [dostęp 2015-06-04].