Armstrong Whitworth Albemarle

Armstrong Whitworth A.W.41 Albemarle
(dane wersji Mk III)
Ilustracja
Armstrong Whitworth AW.41 Albemarle ST Mark I
Dane podstawowe
Państwo Wielka Brytania
ProducentArmstrong Whitworth Aircraft
Typsamolot bombowy, samolot desantowy, holownik szybowców
Konstrukcjadwusilnikowy średniopłat konstrukcji mieszanej, podwozie z kółkiem przednim, chowane w locie
Załoga3-4
Historia
Data oblotu20 marca 1940
Egzemplarze600
Dane techniczne
Napęd2× 14-cylindrowy silnik gwiazdowy Bristol Hercules XI
Moc2372 kW (3180 KM)
2× 1186 kW (1590 KM)
Wymiary
Rozpiętość23,47 m
Długość18,26 m
Wysokość4,75 m
Powierzchnia nośna74,6 m²
Masa
Własna11 497 kg
Startowa16 556 kg
Osiągi
Prędkość maks.426 km/h
Prędkość przelotowa274 km/h
Prędkość patrolowa113 km/h
Prędkość wznoszenia4,7 m/s
Pułap praktyczny5485 m
Zasięg2092 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 karabiny maszynowe Browning kal. 7,7 mm w wieżyczce na grzbiecie, 2 karabiny maszynowe Browning kal. 7,7 mm w wieżyczce pod samolotem (w kilku pierwszych egzemplarzach)
do 2040 kg bomb
Użytkownicy
Royal Air Force
Rzuty
Rzuty samolotu

Armstrong Whitworth A.W.41 Albemarle – brytyjski dwusilnikowy wojskowy samolot wielozadaniowy z okresu II wojny światowej. Pierwotnie zaprojektowany jako bombowiec średni, następnie przeznaczony do transportu ładunków, wojsk spadochronowych czy holowania szybowców desantowych. Samoloty tego typu wzięły m.in. udział w lądowaniu w Normandii i operacji Market Garden.

Projekt i rozwój konstrukcji

Projekt samolotu powstał w oparciu o specyfikację B.38/18 brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa, która wymagała dwusilnikowego bombowca średniego o konstrukcji metalowo-drewnianej, który mógłby być produkowany poza ośrodkami przemysłu lotniczego. Wiele części samolotu zostało wykonanych ze stali w celu oszczędzenia aluminium, co miało negatywny wpływ na parametry maszyny[1].

Pierwsze dwa prototypy zostały zbudowane w wytwórni Armstrong Whitworth Aircraft. Oblatano je 20 marca 1940. Pierwotny projekt zakładał załogę składająca się z sześciu ludzi, włączając dwóch strzelców obsługujących sprzężone karabiny maszynowe, odpowiednio na grzbiecie kadłuba i pod nim. W takiej konfiguracji wyprodukowano 32 samoloty oznaczone jako Mk I Seria I. Maszyny tego typu zostały użyte w akcjach bojowych jedynie dwa razy, gdyż uważane były za gorsze od pozostających w służbie Wellingtonów. Pozostałe maszyny były budowane jako transportowe, przeznaczone do zadań ogólnych (GT) lub specjalnych (ST).

Charakterystyczną cechą konstrukcji było podwozie trójpunktowe - z kołem przednim, a także dodatkowym półzakrytym kółkiem ogonowym, mającym na celu uchronienie od uszkodzeń ogon samolotu przy podchodzeniu do lądowania. Takie rozwiązanie zostało zastosowane po raz pierwszy w samolocie produkcji brytyjskiej[1].

Przypisy

  1. ↑ a b Chant 2010, s. 24.

Bibliografia

  • Chant Chris: Samoloty II wojny światowej. Warszawa: Bellona, 2010, s. 317. ISBN 978-83-11-11489-0.

Media użyte na tej stronie

ARMSTRONG WHITWORTH AW.41 ALBEMARLE CH 012048.jpg
Armstrong Whitworth AW.41 Albemarle ST Mark I series 2, P1475, of No. 511 Squadron RAF based at Lyneham, Wiltshire, in flight. One of six Mark I aircraft modified to ‘Lyneham Standard’ transport configuration and used by 'C' Flight of the Squadron on the UK-Gibraltar-Algiers route.
Armstrong Whitworth Albemarle ExCC.svg
Armstrong Whitworth Albemarle