Arne Tiselius
 Arne Wilhelm Kaurin Tiselius (1948) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | biochemik |
| Alma Mater | |
Arne Wilhelm Kaurin Tiselius (ur. 10 sierpnia 1902 w Sztokholmie, zm. 29 października 1971 w Uppsali) – szwedzki biochemik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii, członek zagraniczny PAN (1959).
Arne Tiselius wcześnie stracił ojca, po jego śmierci rodzina przeniosła się do Göteborga. Tam, w 1921 roku ukończył Gimnazjum Realne, a następnie podjął studia chemiczne na Uniwersytecie w Uppsali[1]. Po ich ukończeniu, w 1925 roku, został asystentem w zespole Theodora Svedberga. Pracował tam nad zastosowaniem metod elektroforetycznych do rozdziału białek w zawiesinach na podstawie ich ładunku elektrycznego. W 1930 roku uzyskał stopień doktora[2].
W latach 1934-1935, dzięki stypendium Fundacji Rockefellera, prowadził badania w pracowni H.S. Taylora na Uniwersytecie Princeton[1]. Po powrocie do Uppsali, w 1937 roku, został profesorem biochemii. Kontynuował badania nad zastosowaniem metod elektroforetycznych do rozdzielanie chemicznie podobnych białek wchodzących w skład surowicy. W 1940 roku rozpoczął badania nad rozdzielaniem białek oraz innych substancji za pomocą chromatografii adsorpcyjnej [2].
W 1948 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za swoje badania nad analizą elektroforetyczną i adsorpcyjną, szczególnie za odkrycia dotyczące złożonej natury białek surowicy [1].
W latach 1951-1955 był przewodniczącym Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej [1]. Był również wiceprezesem (1947–60) oraz prezesem (1960–64) Fundacji Nobla [2].
Przypisy
- ↑ a b c d Arne Tiselius. Biographical. [w:] nobelprize.org [on-line]. [dostęp 2019-02-10]. (ang.).
- ↑ a b c Arne Tiselius, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2019-02-10] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Arne Wilhelm Kaurin Tiselius