Arnulf

Arnulf, Arnolfimię męskie pochodzenia germańskiego. Pierwszy człon imienia stanowi arnstaro-wysoko-niemiecki (stwniem.)-frankoński, średnio-dolno-niemiecki (śrdniem.) arn („orzeł”); drugim członem jest wolfgerm. wulfa > wolfa („wilk”); stwniem. wolf. Formy z -ulf są odbiciem zromanizowanego germ. -wulf. Wariantami drugiego członu są: -wulf, który stanowi kontynuację najstarszej, germańskiej formy, zachowanej w śrdniem. i dolnoniemiecki (dniem.), oraz -wolf, kontynuacja młodszej formy germańskiej, przejętej przez stwniem., średnio-wysoko-niemiecki (śrwniem.) i nowoniemiecki[1]. Imię to notowane było w Polsce już w średniowieczu, w formie (Arnolf) (1219), Arnolfus (Arnulf) (1435)[2]. Niektóre możliwe staropolskie zdrobnienia: Arnek, Arnko[1].

Imię to jest interpretowane przez niektórych jako „mąż mocny, przebiegły i roztropny”. W Kościele katolickim istnieje prawie dwudziestu świętych Arnulfów/Arnolfów[3].

Arnulf, Arnolf imieniny obchodzi

Odpowiedniki w innych językach

Znane osoby o imieniu Arnulf, Arnolf

Arnulf, Arnolf w sztuce

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Z. Klimek (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 5, Kraków 1997, ISBN 83-85579-14-1.
  2. W. Taszycki (red.), Słownik staropolskich nazw osobowych, T. 1, z. 1 (A–Bierwołt), Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1965.
  3. a b Henryk Fros, Franciszek Sowa, Księga imion i świętych, t. 1, Kraków: Wydaw. WAM, 1997, ISBN 83-7097-271-3, OCLC 830132402.