Arnulf z Karyntii

Arnulf z Karyntii
Wyobrażenie Arnulfa z książki Die deutschen Kaiser (1888)
Król wschodniofrankijski
Okres	od 887 do 899
Poprzednik	Karol III Otyły
Następca	Ludwik IV Dziecię
Cesarz rzymski
Okres	od 896 do 899
Poprzednik	Lambert ze Spoleto
Następca	Ludwik III Ślepy
Dane biograficzne
Dynastia	Karolingowie
Data urodzenia	850
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 899 Ratyzbona
Ojciec	Karloman
Matka	Liutswinda
Żona	Oda
Dzieci	Ludwik IV Dziecię Glismouda Zwentibold Ellinrat Ratold

Arnulf z Karyntii (ur. wrzesień lub październik 850, zm. 8 grudnia 899 w Ratyzbonie) – król wschodniofrankijski z dynastii Karolingów w latach 887–899. Król Włoch w latach 894–895 i od 896 cesarz rzymski.

Życie

Arnulf był nieślubnym synem Karlomana. Możliwe jest, że Karloman i matka Arnulfa – Liutswinda (?) – mogli później wziąć ślub. Arnulf dorastał w Moosburgu. W 875 został prefektem Marchii Wschodniej i do śmierci swojego ojca w 880 księciem Karyntii. Prowadził wiele wojen z Świętopełkiem I morawskim, podczas których sprzymierzył się z plemionami madziarskimi^[1]. Walczył również z wikingami.

Arnulf w listopadzie 887 brał udział w wojnie przeciwko swojemu stryjowi Karolowi III Otyłemu, królowi wschodniofrankijskiemu. W 888 przybył do Italii po śmierci Karola III i walczył z Berengarem I o władzę w królestwie Włoch. Berengar I został lennikiem Arnulfa, gdy w 889 stracił swoje włości na rzecz księcia Gwidona III ze Spoleto. Po śmierci Gwidona Arnulf w 894 został królem Włoch, abdykując w 895 na rzecz Berengara i syna Gwidona – Lamberta II. Dopiero po abdykacji Lamberta w 896 Arnulf został cesarzem rzymskim. Pod koniec lutego tego samego roku został koronowany przez papieża Formozusa, jednakże ta koronacja nie została uznana po odejściu i śmierci papieża przez jego następcę Jana IX.

W roku 888 zatwierdził Odona z Paryża jako króla zachodniofrankijskiego; nie zaakceptował tego Karol III Prostak i w 893 został drugim królem. W 895 Arnulf stanął po stronie Odona. Dopiero w 898 Karol, po śmierci Odona, zasiadł samodzielnie na tronie zachodniofrankijskim z aprobatą Arnulfa. W 891 Arnulf odniósł znaczące zwycięstwo nad wikingami w bitwie nad rzeką Dijle^[2].

Arnulf cierpiał prawdopodobnie jak inni Karolingowie na epilepsję. Umarł w 899 w wyniku ataku apopleksji, został pochowany w klasztorze św. Emmerama w Ratyzbonie, gdzie także pochowano jego syna Ludwika IV Dziecię i jego małżonkę Odę Konradównę.

Tablica pamiątkowa z podobizną Arnulfa znajduje się w Walhalli koło Ratyzbony.

Rodzina

Arnulf ożenił się w 888 z Odą, pochodzącą z rodu Konradynów – (zm. po 30 listopada 903). Miał z nią jednego syna:

• Ludwik IV Dziecię (ur. 893 – zm. 911), król wschodniofrankijski od 900

Ponadto miał jeszcze czworo nieślubnych dzieci:

• Glismouda (ur. 866 – zm. 26 kwietnia 924), wyszła za mąż w 880 za hrabiego Konrada Starszego (zm. 27 lutego 906 w Fritzlar);
• Zwentibold (ur. 870 lub 871 – zm. 900), król Lotaryngii w 895, w 897 ożenił się z Odą Saską, córką księcia Ottona I Dostojnego z dynastii Ludolfingów
• Ellinrat (zm. po 24 maja 914), uprowadzona przez Engelschalka II, murgrabiego Wschodu, jej matka miała również na imię Ellinrat i zmarła po 23 maja 914;
• Ratold (ur. koło 889), w 896 roku wyznaczony na krótko koregentem ojca jako króla włoskiego.

Przypisy

Bibliografia

• Ernst Dümmler: Geschichte des Ostfränkischen Reiches. Dritter Band. Die letzten Karolinger. T. 7. Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft, 1960. ISBN 978-0259316619.
• Historia powszechna. Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. Praca zbiorowa. T. 7. Mediaset Group SA, 2007. ISBN 978-84-9819-814-0.
• Oxford – Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Na Wyspach Brytyjskich. Karolingowie. Praca zbiorowa. T. 16. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006. ISBN 83-7425-568-4.