Artemisia Gentileschi

Artemisia Gentileschi
Ilustracja
Autoportret jako alegoria malarstwa
Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1593
Rzym

Data i miejsce śmierci

po 31 stycznia 1654
Neapol

Narodowość

włoska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

barok

podpis
Judyta zabijająca Holofernesa

Artemisia Gentileschi, właśc. Artémisia Lomi Gentileschi (ur. 8 lipca 1593 w Rzymie, zm. w Neapolu po 31 stycznia 1654[1]) – włoska malarka reprezentująca wczesny barok[2].

Życiorys

Córka malarza fresków Orazia Gentileschiego, wywodzącego się ze szkoły Caravaggia. Była jedną z pierwszych kobiet, które podejmowały w swoim malarstwie tematykę religijną i historyczną, uznawaną za niedostępną dla kobiet. Malowała w pracowni ojca, wykazując znacznie większy talent niż jej bracia. Jednym z jej pierwszych obrazów był Zuzanna i starcy. Namalowała go mając 17 lat, około 1610[3].

Pobierała lekcje malarstwa u Agostino Tassiego, który współpracował z jej ojcem. Została przez niego kilkukrotnie zgwałcona. Gdy jego obietnice ślubu okazały się kłamstwem, został zaskarżony przez jej ojca do sądu. Przedmiotem oskarżenia była defloracja córki[3]. Podczas procesu była poddana torturom, co miało w wyobrażeniu sądu uwiarygodnić jej zeznania. Tassi, który zamierzał, jak dowiedziono podczas procesu, zabić swoją żonę i ukraść część obrazów ojca Artemisii, został ostatecznie skazany na grzywnę i osiem miesięcy więzienia. To przeżycie wywarło wpływ na malarstwo Gentileschi, np. Judytę zabijającą Holofernesa namalowała niedługo po tym wydarzeniu[4].

Po procesie wyszła za mąż za Pierantonio Stiattesiego i wyjechała do Florencji[3]. Urodziła tam piątkę dzieci (czworo zmarło)[4], jednocześnie dużo malowała (między innymi dla Medyceuszy). Jako pierwsza kobieta została przyjęta do florenckiej Accademia del Disegno. W roku 1620 z powodu długów wyjechała do Rzymu[3], rozstając się z mężem[4]. Była uznaną artystką i utrzymywała się ze sztuki wszędzie tam, gdzie mieszkała, a były to: Florencja, Wenecja, Rzym, Londyn i Neapol[3].

W 1638 Gentileschi dołączyła do ojca, który został zatrudniony jako malarz na dworze króla Karola I w Anglii. W kolekcji władcy znalazł się jej Autoportret jako alegoria malarstwa[5]. Ostatnie lata życia spędziła w Neapolu[4].

Dzieła artystki

Biografie

  • Lapierre Alexandra, Artemizja, Rebis, w tłumaczeniu Stanisława Kroszczyńskiego, ISBN 83-7301-241-9.

Filmy

  • Artemisia (1997) – reż. Agnes Merlet, w roli głównej wystąpiła Valentina Cervi.

Przypisy

  1. ↑ Michele Nicolaci: APPENDIX I. Biographical conspectus of Artemisia Lomi Gentileschi. W: Artemisia Gentileschi. The Story of a Passion. Roberto Contini, Francesco Solinas (red.). 24 ORE Cultura, listopad 2011, s. 258–269. ISBN 978-88-7179-668-0. (ang.).
  2. ↑ Jesse M. Locker: Artemisia Gentileschi: The Language of Painting. Yale, 2015. ISBN 0-300-18511-1.
  3. ↑ a b c d e Anita Kłos: Artemisia Anny Banti. Od historii sztuki do sztuki pisarstwa. W: Literatura a malarstwo. Joanna Godlewicz-Adamiec, Piotr Kociumbas, Tomasz Szybisty (red.). Kraków – Warszawa: iMEDIUS, 2017, s. 245–260, seria: Literatura – konteksty. ISBN 978-83-944308-6-3. ISSN 2543-9480. (pol.).
  4. ↑ a b c d Anna Arno, Artemisia Gentileschi. Nawet jej pobożne obrazy tryskają kobiecą zmysłowością: pokutująca Maria Magdalena wygląda jak kobieta w ekstazie, Wysokie Obcasy, 14 stycznia 2021 [dostęp 2021-01-15].
  5. ↑ Artemisia Gentileschi (Rome 1593-Naples 1652) – Self-Portrait as the Allegory of Painting (La Pittura). Royal Collection Trust. [dostęp 2017-12-30]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie