Arthur Ashe

Arthur Ashe
Pełne imię i nazwisko	Arthur Robert Ashe Jr.
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	10 lipca 1943 ; Richmond
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1993 ; Nowy Jork
Wzrost	185 cm
Masa ciała	73 kg
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1966
Zakończenie kariery	1980
	Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	33
Najwyżej w rankingu	2 (2 maja 1976)
Australian Open	W (1970)
Roland Garros	QF (1970, 1971)
Wimbledon	W (1975)
US Open	W (1968)
	Gra podwójna
Wygrane turnieje	18
Najwyżej w rankingu	15 (30 sierpnia 1977)
Australian Open	W (1977)
Roland Garros	W (1971)
Wimbledon	F (1971)
US Open	F (1968)
	Odznaczenia

Arthur Robert Ashe Jr. (ur. 10 lipca 1943 w Richmond, zm. 6 lutego 1993 w Nowym Jorku) – amerykański tenisista, zwycięzca turniejów wielkoszlemowych, pierwszy Afroamerykanin w reprezentacji w Pucharze Davisa.

Życie prywatne

W 1977 roku poślubił Jeanne Moutoussamy. Mieli jedną córkę, Camerę.

Ashe chorował na serce; leczenie wymagało transfuzji krwi, co doprowadziło do zakażenia wirusem HIV^[1]^[2]. Tenisista ujawnił chorobę w kwietniu 1992, stając się symbolem walki z AIDS. Zmarł niespełna rok później. Na jego cześć nazwano stadion główny w kompleksie USTA Billie Jean King National Tennis Center we Flushing Meadows–Corona Park w Nowym Jorku, na którym rozgrywane są zawody US Open.

20 czerwca 1993 roku został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Billa Clintona Medalem Wolności^[3].

Kariera tenisowa

Był pierwszym Afroamerykaninem, który wygrał wielkoszlemowe turnieje. W singlu triumfował w 3 imprezach tej rangi, najpierw w 1968 podczas US Open. W finale okazał się lepszym od Toma Okkera. W 1970 został mistrzem Australian Open po finale z Dickiem Crealyem. Ostatni singlowy wielkoszlemowy triumf odniósł w 1975 roku na Wimbledonie pokonując Jimmy’ego Connorsa. Ashe był również uczestnikiem finałów Australian Championships 1966 i 1967, Australian Open 1971 i Wimbledonu 1992.

W grze podwójnej zwyciężył w dwóch wielkoszlemowych zawodach, French Open w 1971 i Australian Open 1977. We Francji startował razem z Martym Riessenem, natomiast w Australii z Tonym Roche. Ashe był ponadto finalistą US Open 1968, French Open 1970 i Wimbledonu 1971.

W latach 1963–1978 reprezentował Stany Zjednoczone w Pucharze Davisa, stając się pierwszym Afroamerykaninem w narodowej kadrze^[4]. Wygrał to trofeum 4-krotnie, w latach 1963, 1968–1970. W grze pojedynczej zagrał w 32 meczach, odnosząc 27 zwycięstw, z kolei w grze podwójnej zanotował 1 triumf i 1 porażkę.

W rankingu tworzonym przez Harry’ego Hopmana był klasyfikowany w 1968 roku na pozycji lidera wśród singlistów^[5]. Najwyżej wg klasyfikacji ATP zajmował 2. miejsce 10 października 1976.

Po zakończeniu kariery został w roku 1985 uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy^[6].

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (3–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1966	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Roy Emerson	4:6, 8:6, 2:6, 3:6
Finalista	2.	1967	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Roy Emerson	4:6, 1:6, 4:6
Zwycięzca	1.	1968	US Open, Forest Hills	Trawiasta	Tom Okker	14:12, 5:7, 6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca	2.	1970	Australian Open, Melbourne	Trawiasta	Dick Crealy	6:4, 9:7, 6:2
Finalista	3.	1971	Australian Open, Melbourne	Trawiasta	Ken Rosewall	1:6, 5:7, 3:6
Finalista	4.	1972	US Open, Forest Hills	Trawiasta	Ilie Năstase	6:3, 3:6, 7:6^(5–1), 4:6, 3:6
Zwycięzca	3.	1975	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Jimmy Connors	6:1, 6:1, 5:7, 6:4

Gra podwójna (2–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1968	US Open, Forest Hills	Trawiasta	Andrés Gimeno	Bob Lutz Stan Smith	9:11, 1:6, 5:7
Finalista	2.	1970	French Open, Paryż	Ceglana	Charlie Pasarell	Ilie Năstase Ion Țiriac	2:6, 4:6, 3:6
Zwycięzca	1.	1971	French Open, Paryż	Ceglana	Marty Riessen	Tom Gorman Stan Smith	6:8, 4:6, 6:3, 6:4, 11:9
Finalista	3.	1971	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Dennis Ralston	Roy Emerson Rod Laver	6:4, 7:9, 8:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca	2.	1977	Australian Open, Melbourne	Trawiasta	Tony Roche	Charlie Pasarell Erik van Dillen	6:4, 6:4

Przypisy

↑ Robin Finn: Arthur Ashe, Tennis Star, Is Dead at 49 (ang.). nytimes.com, 8 lutego 1993. [dostęp 2016-12-23].
↑ Arthur Ashe, Champion on and Off Court, Dies of AIDS: Sports: Tennis star, 49, was only African-American man to win Wimbledon and the U.S. Open. (ang.). rticles.latimes.com, 7 lutego 1993. [dostęp 2016-12-23].
↑ Presidential Medal of Freedom Recipients (ang.). senate.gov. [dostęp 2016-12-23].
↑ RhiannonR. Walker RhiannonR., Arthur Ashe becomes first African-American tennis player ranked No. 1 in the US, „The Undefeated”, 14 grudnia 2016 [dostęp 2017-05-09] (ang.).
↑ American Netters Rated 10-1 Favorites (ang.). 22 grudnia 1968. [dostęp 2016-12-23].
↑ Barbara Lloyd: Presidential Medal of Freedom Recipients (ang.). nytimes.com, 14 lipca 1985. [dostęp 2016-12-23].

Bibliografia

Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 20 sierpnia 2013].
Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 20 sierpnia 2013].
Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 20 sierpnia 2013].

[1] Robin Finn: Arthur Ashe, Tennis Star, Is Dead at 49 (ang.). nytimes.com, 8 lutego 1993. [dostęp 2016-12-23].

[2] Arthur Ashe, Champion on and Off Court, Dies of AIDS: Sports: Tennis star, 49, was only African-American man to win Wimbledon and the U.S. Open. (ang.). rticles.latimes.com, 7 lutego 1993. [dostęp 2016-12-23].

[3] Presidential Medal of Freedom Recipients (ang.). senate.gov. [dostęp 2016-12-23].

[4] RhiannonR. Walker RhiannonR., Arthur Ashe becomes first African-American tennis player ranked No. 1 in the US, „The Undefeated”, 14 grudnia 2016 [dostęp 2017-05-09] (ang.).

[5] American Netters Rated 10-1 Favorites (ang.). 22 grudnia 1968. [dostęp 2016-12-23].

[6] Barbara Lloyd: Presidential Medal of Freedom Recipients (ang.). nytimes.com, 14 lipca 1985. [dostęp 2016-12-23].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne