Artur Śliwiński

Artur Śliwiński

Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1877 Ruszki, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	16 stycznia 1953 Warszawa, Polska
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 28 czerwca 1922 do 7 lipca 1922
Poprzednik	Antoni Ponikowski
Następca	Julian Nowak
Odznaczenia

Grób Artura Śliwińskiego na cmentarzu Powązkowskim

Artur Śliwiński (ur. 17 sierpnia 1877 w Ruszkach, zm. 16 stycznia 1953 w Warszawie) – polski historyk, publicysta, polityk, premier Polski w 1922, senator IV i V kadencji w II RP w latach 1935–1939^[1], wolnomularz^[2].

Życiorys

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Artura i Mani z Zielińskich, właścicieli folwarków Ruszki i Wyrów k. Żychlina. Miał liczne rodzeństwo - starsi bracia Stefan był lekarzem, Stanisław - inżynierem cukrownikiem, młodszy Tadeusz - technologiem cukrownikiem. Ukończył gimnazjum w Warszawie oraz studiował w Akademii Handlowej w Lipsku.

Od 1902 roku był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. W latach 1900–1905 współpracował z lewicowymi czasopismami w Warszawie. W okresie rewolucji 1905 przebywał w Kijowie, gdzie kierował miejscową organizacją PPS. W 1905 roku ożenił się z Leokadią Czarnecką. W 1906 roku, będąc pod nadzorem policyjnym, wraz z żoną wyjechał do Galicji. W listopadzie 1906 roku został redaktorem teoretycznego dwutygodnika „Trybuna” w Krakowie, nieoficjalnego organu „starych”, po rozłamie w PPS – Frakcji Rewolucyjnej. Od 1907 roku członek Komitetu Zagranicznego PPS. W 1907 roku osiedlił się na stałe wraz z żoną w Warszawie. W tym okresie pracował w banku. Od 1908 roku wydawał dwutygodnik Witeź. W 1912 roku był jednym z założycieli, a następnie czołowych działaczy Związku Patriotów.

Podczas I wojny światowej, był jednym z najbliższych współpracowników starszej generacji Józefa Piłsudskiego. Inspirator powstania i jeden z przywódców działającego VIII – X 1914 Zjednoczenia Organizacji Niepodległościowych^[3] w którym reprezentował PPS. Po przekroczeniu linii frontu we wrześniu 1914 został jednym z inicjatorów a następnie działaczy Polskiej Organizacji Narodowej. W październiku 1914 przedostaje się powtórnie do Warszawy i tam współuczestniczy w odbudowie warszawskiej organizacji PPS. Następnie we władzach Unii Stronnictw Niepodległościowych z ramienia PPS. Od połowy 1915 roku wycofuje się całkowicie z działalności na terenie PPS i od tej pory działa w Związku Patriotów i USN. Jeden z inicjatorów a następnie członków utworzonego 5 sierpnia 1915 Komitetu Naczelnego Zjednoczonych Stronnictw Niepodległościowych.

Następnie przewodniczył Centralnemu Komitetowi Narodowemu w Warszawie (18 XII 1915 – 18 II 1917). W 1917 został sekretarzem Tymczasowej Rady Stanu i prezesem Stronnictwa Niezawisłości Narodowej. Był jednym z czołowych działaczy Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych^[4].

Po wojnie, w latach 1918–1919 pełnił funkcję wiceprezesa Warszawskiej Rady Miejskiej, a w latach 1919–1922 był wiceprezydentem Warszawy. Został powołany na urząd premiera 28 czerwca 1922. Podał się do dymisji 7 lipca 1922. W 1925 został dyrektorem naczelnym Teatrów Miejskich w Warszawie^[5], a w latach 1932–1939 był dyrektorem Polskiego Banku Komunalnego. W latach 30. wrócił do polityki, tym razem pełniąc mandat senatora (1935–1939), jako powoływany przez prezydenta^[6].

Po wybuchu II wojny światowej był członkiem Komitetu Obywatelskiego w Warszawie. Był jednym z 12 zakładników^[7] wskazanych Niemcom zgodnie z aktem kapitulacji miasta z 28 września „celem zabezpieczenia przed aktami sabotażu”^[8]. W latach 1939–1941 prezesował Stołecznemu Komitetowi Samopomocy Społecznej.

Zmarł 16 stycznia 1953 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 50-6-6/7)^[9][10].

Życie prywatne

W 1905 roku ożenił się z Leokadią Czarnecką, z którą miał dwie córki^[11].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1924)^[12]
• Złoty Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)^[13]

Przypisy

Bibliografia

• Artur Śliwński, Centrum Informacyjne Rządu [zarchiwizowane z adresu 2012-03-11] .
• Katarzyna Czekaj, Artur Śliwński (1877–1953). Polityk, publicysta, historyk, Warszawa 2011, ISBN 978-83-7507-083-5.