Artur Górski (oficer)

Artur Górski

pułkownik piechoty
Pełne imię i nazwisko	Artur Włodzimierz Górski
Data i miejsce urodzenia	13 września 1879 Pinsków
Data śmierci	1939
Przebieg służby
Lata służby	1901–1929
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Inżynieryjny 1 Pułk Inżynieryjny 2 Pułk Saperów Kaniowskich 7 Pułk Saperów Wielkopolskich 29 Pułk Strzelców Kaniowskich 6 Brygada Ochrony Pogranicza
Stanowiska	dowódca kompanii saperów na Froncie Rumuńskim dowódca 2 Pułku Inżynieryjnego w II Korpusie Polskim na wschodzie, dowódca 1 Pułku Inżynieryjnego, szef inżynierii i saperów Frontu Litewsko-Białoruskiego szef inżynierii i saperów Frontu Północnego dowódca 2 Pułku Saperów Kaniowskich dowódca 7 Pułku Saperów Wielkopolskich dowódca 29 Pułku Strzelców Kaniowskich dowódca 6 Brygady Korpusu Ochrony Pogranicza
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Artur Włodzimierz Górski (ur. 13 września 1879 w majątku Pinsków na Ziemi Radomskiej, zm. 1939) – pułkownik saperów i piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Artur Włodzimierz Górski syn powstańca z 1863, ukończył gimnazjum w Radomiu, wykształcenie politechniczne otrzymał w Warszawie, a wojskowe w Kijowie.

W latach 1901–1905 brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej^[1]. Od 1914 r. dowodził kompanią saperów, walczącą m in. na Froncie Rumuńskim. 11 maja 1918 r. został dowódcą 2 pułku inżynieryjnego w II Korpusie Polskim na Wschodzie, dowodził pułkiem podczas bitwy pod Kaniowem.

Od 11 listopada 1918 r. znajdował się w szeregach Wojska Polskiego; został przydzielony do 1 pułku inżynieryjnego^[2]. Dowodził od 20 listopada 1918 roku II batalionem saperów^[3], przemianowanym na III batalion saperów. W styczniu 1919 został tymczasowym dowódcą 1 pułku inżynieryjnego^[4] za ppłk. Jana Skorynę. Od kwietnia 1919 r. był szefem inżynierii i saperów w dowództwach Frontu Litewsko-Białoruskiego, 4 Armii i Frontu Północno-Wschodniego. W przededniu Bitwy Warszawskiej 1920 r. dowodził grupą saperską, która fortyfikowała Węgrów i Dęblin. Następnie od sierpnia 1920 r. pełnił stanowisko szefa inżynierii i saperów: Frontu Północnego, a od listopada 1920 do lutego 1921 r. w 3 Armii w Grodnie i w dowództwie 3 Dywizji Piechoty Legionów w Święcianach.

W maju 1921 r. wraz z prawie całym swoim sztabem przybył do Dęblina z jego składu i batalionu zapasowego nr 2 sformował dowództwo 2 pułku saperów. Od czerwca 1921 do końca 1922 r. był dowódcą 2 pułku Saperów Kaniowskich w Puławach. Następnie dowodził 7 pułkiem Saperów Wielkopolskich w Poznaniu^[5]. 29 grudnia 1925 roku ogłoszono jego przeniesienie do 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu^[6]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty. 11 czerwca 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 6 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilnie^[7]. W lutym 1929 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy brygady, a z dniem 30 września tego przeniesiony w stan spoczynku^[8]. Po zwolnieniu z wojska został administratorem dóbr Zawieprzańskich (Korczewia. Miednika Międzyleskiego) Krystyna Ostrowskiego.

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Chełm z przydziałem mobilizacyjnym do Korpusu Oficerów Piechoty. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny^[9]. Zginął we wrześniu 1939 roku w niewyjaśnionych okolicznościach (być może podczas bombardowania Lublina lub przez omyłkę z ręki polskich żołnierzy, gdy rozmawiał z Niemcami w majątku Jawidz^[10]). Spoczywa na cmentarzu w Kijanach.

Awanse

• kapitan – ze starszeństwem z dniem 7 listopada 1918^[11]
• major – 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920^[12]
• pułkownik – 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[13]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5005 (1922)^[14]
• Krzyż Niepodległości (9 października 1933)^[15]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie: 1921 i 1922)^[16][17]
• Złoty Krzyż Zasługi (30 grudnia 1924)^[18][19]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (1922)^[20]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• „Wojska inżynieryjno-saperskie na terenie Wielkopolski 1918–1939", Leszno – Poznań 2011, wyd. Instytut im. gen. Stefana Grota Roweckiego, ISBN 978-83-61960-10-2.
• „Dziennik Rozkazów Wojskowych” nr 6 z 27 listopada 1918, nr 9 z 28 stycznia 1919, nr 46 z 6 maja 1919, nr 42 z 24 grudnia 1921.