 | Artur Walter |
|
| Data i miejsce urodzenia | 18 grudnia 1916
Kraków |
| Data i miejsce śmierci | 30 marca 2001
Kraków |
| Kariera trenerska |
|---|
|
Artur Walter, urodzony jako Adam Walter, jednak powszechnie znany z imienia Artur (ur. 18 grudnia 1916 w Krakowie, zm. 30 marca 2001 tamże) – polski trener piłki nożnej.
Życiorys
Walter po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Węgry, gdzie miał skończyć kurs trenerski i prowadzić lokalne drużyny[1]. Jako podchorąży był uczestnikiem kampanii wrześniowej, w której został ranny i przebywał w szpitalu w Pecz. Po jego opuszczeniu był szkoleniowcem miejscowego Pecsi DVAC, akademickiego mistrza Węgier PEAC, rumuńskiego KAC Cluj oraz Kecskeméti[2]. W latach 1947–1948 trenował Wisłę Kraków, z którą w sezonie 1947 oraz 1948 zdobył wicemistrzostwo Polski[3][4]. Po sześciu kolejkach sezonu 1948 został zastąpiony przez Josefa Kuchynkę, ponieważ działacze nie przedłużyli z nim kontraktu[2]. Waltera chwalono za styl w jakim grał zespół, jednak za problem uważano przygotowanie kondycyjne, które miało przełożyć się na słabą dyspozycję oraz kontuzje piłkarzy[5]. W sierpniu zastąpił Zygmunta Jesionkę na stanowisku trenera Tarnovii Tarnów, z którą po zajęciu jedenastego miejsca na zakończenie rozgrywek ligowych zaliczył spadek do II ligi[6]. W sezonie 1950 prowadził przez okres pięciu miesięcy Lecha Poznań, po czym został zmieniony przez duet trenerski składający się z Antoniego Böttchera i Franciszka Bródki[7]. Lech na zakończenie sezonu uplasował się na trzecim miejscu w tabeli ligowej[8]. W sezonie 1953 Walter zdobył z Wawelem Kraków wicemistrzostwo Polski, zaś po zakończeniu sezonu decyzją Ministra Obrony Narodowej drużyna została wycofana z rozgrywek I ligi. Uznano, że prawo do reprezentowania wojskowych klubów w lidze ma wyłącznie Legia Warszawa[9][10][11]. W sezonie 1956 prowadził Garbarnię Kraków, z którą zajął dwunastą pozycję w tabeli ligowej i zaliczył spadek do II ligi. W 1958 roku pracował jako konsultant w Zagłębiu Sosnowiec[1].
W okresie międzywojennym pracował jako dziennikarz w gazecie Pięć Groszy. Był także komentatorem Głosu Sportowca[1].
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945-1962). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2017. ISBN 978-83-88232-63-3.
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Mecze – Kluby – Sezony (1945-1955). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2018. ISBN 978-83-88232-64-0.
