Artykulacja (muzyka)

Artykulacja – jeden z elementów dzieła muzycznego, określający sposób wydobycia i kształtowania dźwięku. Artykulacja kształtuje także frazowanie i nadaje utworowi muzycznemu odpowiedni wyraz i dopełnia go pod względem technicznym^[1][2].

Istnieje szereg określeń artykulacyjnych, niektóre z nich mają charakter uniwersalny, inne są właściwe dla danego instrumentu.

Znaki artykulacyjne

Uniwersalne

	staccato – skracanie dźwięków, mniej więcej o połowę ich wartości, poprzez ostre ich wydobywanie i oddzielanie od siebie. Wiąże się to z inną techniką gry. Na przykład na fortepianie klawisz jest uderzany palcem przy jednoczesnym, raptownym podniesieniu nadgarstka.
	spiccato – podobne do staccato, lecz jeszcze krótsze i ostrzejsze.
	portato – z oderwaniem ręki od instrumentu i jej bezwładnym opuszczeniem. Sposób ten wykorzystywany przy nauce ustawienia aparatu (ręki) na klawiaturze
	legato – dźwięki grane są płynnie, w sposób maksymalnie łączny między sobą

Pozostałe

• arco – dla instrumentów smyczkowych oznacza wykonanie przez pocieranie strun smyczkiem
• pizzicato – dla instrumentów smyczkowych wydobycie dźwięku przez szarpnięcie struny palcem
• col legno – dla instrumentów smyczkowych wydobycie dźwięku przez uderzenie struny drzewcem smyczka.
• flażolet – dla instrumentów smyczkowych, gitary i harfy: lekkie dotknięcie struny w odpowiednim miejscu, a dla aerofonów: odpowiednie przedęcie; zmienia się wówczas wysokość i barwa dźwięku
• con sordino – z tłumikiem; dla instrumentów smyczkowych oznacza założenie tłumika na podstawek, dla aerofonów – włożenie go do czary głosowej; dla fortepianu i pianina – użycie lewego pedału, a w pianinach – możliwe jest również użycie środkowego pedału^[3]
• senza sordino – bez tłumika
• glissando (skrót gliss.) – prześlizgując się
• marcato – równe wypunktowanie każdej nuty w obrębie taktu; brak akcentu którejkolwiek nuty w takcie
• arpeggio – akord łamany (kolejne dźwięki dołączane są do siebie)
• tremolo – wibrująco (szybkie powtarzanie jednego dźwięku)
• tremolando – wibrująco (szybkie powtarzanie dwóch dźwięków)
• détaché – dla instrumentów smyczkowych oznacza pocieranie strun smyczkiem na przemian wraz z każdą nutą
• martelé
• sautillé
• gettato
• ricochet
• alzando
• flautando
• vibrato - drżąco
• frullato – w instrumentach dętych metoda dmuchania powietrza przy jednoczesnym wymawianiu głoski "r", powodujące efekt wibrowania dźwięku
• sforzato (sforzando) – wzmacniając, akcentując
• sul tasto – dla instrumentów smyczkowych oraz strunowych szarpanych oznacza grę blisko gryfu (chwytni)
• sul ponticello – dla instrumentów smyczkowych oraz strunowych szarpanych oznacza grę blisko podstawka (mostka)

Inne określenia ekspresyjno-interpretacyjne

• agitato – niespokojnie, burzliwie
• animato – z ożywieniem
• apassionato – gwałtownie
• cantabile – śpiewnie
• con amore – z uczuciem
• con brio – z życiem
• con dolore – z boleścią
• con grazia – z wdziękiem
• dolce – słodko
• espressivo – wyraziście
• feroce – dziko
• giocoso – wesoło
• leggiero – lekko
• martellato – jak gdyby uderzając młotem
• mezza voce – półgłosem
• mormorando – z zamkniętymi ustami (w śpiewie)
• perdendo – zanikając
• pesante – ciężko
• risoluto – śmiało
• scherzando – żartobliwie
• smorzando – tłumiąc, zamierając
• sostenuto – powściągliwie
• sotto voce – delikatniejszym głosem
• tranquillo – spokojnie
• triste – smutno

Określenia artykulacyjne w grze na gitarze

• tirando – po szarpnięciu struny palec pozostaje w powietrzu
• apoyando – po szarpnięciu palec opiera się o sąsiednią strunę

Perkusja

W grze na werblu (i ogólnej grze na zestawie perkusyjnym) stosuje się podział ze względu na:

• Wysokość unoszenia pałek czyli free stroke:
  • Full stroke (od forte do forte fortissimo) – Uderzenie z pałki trzymanej prostopadle do podłoża
  • Medium stroke (mezzo) – Forma pośrednia pomiędzy full i low stroke
  • Low stroke (od piano pianissimo do piano) – bardzo niskie trzymanie pałek, ok. 2 cm nad membraną

• Technikę trzymania pałek:
  • Tradycyjna – Trzymanie pałki kciukiem tak, aby pałka przechodziła pomiędzy palcem środkowym a serdecznym
  • Amerykańska (standardowa) – pośrednia pomiędzy niemiecką a francuską, luźna i wygodna, użyteczna w graniu na całym zestawie
  • Francuska – Trzymanie pałeczki w standardowy sposób (pomiędzy kciukiem a resztą dłoni), z tym że kciuk znajduje się nad resztą dłoni poprzez obrócenie całej dłoni
  • Niemiecka – Najbardziej płaska technika, wierzch dłoni jest równolegle usytuowany do membrany. Bardzo głośna, przy użyciu tej samej siły, co w chwycie francuskim, uzyskuje się o wiele głośniejszy dźwięk

• Technikę uderzenia
  • W tej dziedzinie występuje pewna dowolność, wszystko zależy od fantazji muzyka, np. Rim shot – polega na jednoczesnym uderzeniu w obudowę bębna jak i w membranę, co daje specyficzny i głośny dźwięk.

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy Habela: Słowniczek muzyczny. Warszawa: PWM, 1968. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)
• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)
• Zasady muzyki. Franciszek Wesołowski. Kraków: PWM, 1986, s. 148-152. ISBN 83-224-0250-3. (pol.)