Artyleria konna
Artyleria konna – artyleria będąca organicznym składnikiem oddziałów i związków kawalerii, wyposażona w lekkie armaty oraz moździerze dostosowane do zaprzęgu konnego. Cała obsługa artylerii konnej jeździła konno.
Historia
Artyleria konna służyła do wsparcia w walce kawalerii, a cechował ją manewrowy charakter działań. Specyfiką działań było stosowanie tzw. szarż artyleryjskich, które polegały na podjeżdżaniu w pełnym galopie pod pozycje wroga, odprzodkowaniu i rozpoczęciu ognia, wykorzystując zaskoczenie, jakie dawało jej niespodziewane pojawienie się. Artyleria konna okazała się niezwykle przydatna jako artyleria rezerwowa, mogąca szybko się pojawić w zagrożonym punkcie pola walki, czy też tam, gdzie było potrzebne wsparcie dodatkowym ogniem.
W Polsce szarżami artyleryjskimi wsławił się Józef Bem, a najświetniejsza miała miejsce w 1831 w bitwie pod Ostrołęką.
W 1918 roku pierwsze oddziały artylerii konnej powstawały z inicjatywy gen. Tadeusza Jordan Rozwadowskiego i gen. Józefa Dowbor Muśnickiego[1]
3 sierpnia 1952 roku w Londynie obchodzono uroczyście Święto Artylerii Konnej. Data Święta została wybrana przez artylerzystów konnych. Jest nią rocznica dekoracji w dniu 3 sierpnia 1921 roku w Górze Kalwarii przez Naczelnego Wodza, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego 133 oficerów i szeregowych artylerii konnej Orderem Virtuti Militari. Uroczystości obchodu święta zaszczycił Prezydent RP August Zaleski. Obchody święta zbiegły się z pięcioleciem powstania Związku Artylerzystów Konnych na Obczyźnie oraz 35 leciem nieprzerwanej służby w artylerii konnej najstarszego żołnierza tej broni i prezesa Związku płk. Leona Dunin-Wolskiego. W obchodach święta uczestniczył między innymi gen. dyw. Stanisław Kopański – „najstarszy stopniem konny artylerzysta”, który w swoim wystąpieniu „podkreślił zasługi płk. Dunin-Wolskiego dla artylerii konnej w odrodzonej Polsce i pielęgnowania jej tradycji na obczyźnie”[2].
Zobacz też
- Pułk Artylerii Konnej Księstwa Warszawskiego
- Dywizjon artylerii konnej (II RP)
- Pułk Artylerii Konnej "Voloire"
Przypisy
Bibliografia
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 24. ISBN 83-11-06229-3.
- Włodzimierz Kwaśniewicz, 1000 słów o dawnej broni palnej, Warszawa: MON, 1987, ISBN 83-11-07350-3, OCLC 834871288.
Media użyte na tej stronie
Artyleria konna Księstwa Warszawskiego
A model of Swedish horse-drawn artillery, a type of military unit used in the mid-19th century, on display at the Army Museum in Stockholm. English translation of the accompanying caption in Swedish:
WENDE HORSE ARTILLERY 1850
When the riding artillery advanced on the enemy it could easily be confused with cavalry. A riding battery had a "front" of 52 artillerymen on horseback and moved at a gallop. When the six-horse strong carriages wheeled around and unlimbered [made ready for fire] the cannons, they could be an unpleasant surprise for the enemy. Trials performed in the late 18th century showed that it could be done rapidly: "To take 300 paces, unlimber and fire took only one minute".
The entire gun crew of the riding artillery was on horseback. One on each of the six horses towing one cannon and the rest riding on separate horses. Other types of artillery could not move as fast because some of the crew rode on the gun carriages.