Artyleria lekka

Artyleria lekka – dawniej, artyleria wyposażona w armaty o kalibrze do 90 mm i haubice kalibru do 130 mm[1]. Służyła do bezpośredniego wspierania wojsk na polu walki (artyleria bezpośredniego wsparcia) i w związku z tym była przystosowana zarówno do prowadzenia ognia na wprost jak i pośredniego. Działa artylerii lekkiej miały dużą szybkostrzelność, ale niewielką donośność i siłę wybuchu pocisków. Działa artylerii lekkiej miały początkowo ciąg konny, później głównie mechaniczny, a w czasie II wojny światowej powstały także samobieżne działa artylerii lekkiej.

Obecnie podział na artylerię lekką, średnią, ciężką i wielkiej mocy nie jest stosowany[2].

Przypisy

  1. Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1987, s. 36. ISBN 83-11-07275-2.
  2. Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1979, s. 22-23. ISBN 83-11-06229-3.