Ascaro

Ascaro

„Ascaro”
Klasa	niszczyciel
Typ	Soldato
Historia
Stocznia	Ansaldo, Genua
Położenie stępki	1911
Wodowanie	6 grudnia 1912
Zamówiony dla  Cesarstwo chińskie
Nazwa	„Tsing Po”
Regia Marina
Nazwa	„Ascaro”
Wejście do służby	21 lipca 1913
Wycofanie ze służby	31 maja 1930
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	normalna: 396 ton pełna: 414 t
Długość	całkowita: 65 metrów 64,4 m na KLW
Szerokość	6,1 m
Zanurzenie	2,1 m
Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania 3 kotły moc 6416 KM 2 śruby
Prędkość	28,62 węzła
Zasięg	1000 Mm przy prędkości 12 węzłów
Uzbrojenie
4 działa kal. 76 mm (4 x I) 10 min
Wyrzutnie torpedowe	3 x 450 mm (3 x I)
Załoga	55

Ascaro – włoski niszczyciel z początku XX wieku, uczestnik I wojny światowej, jedna z jedenastu jednostek typu Soldato. Pierwotnie zamówiona przez Chiny, jednak podczas budowy została pozyskana przez rząd Włoch. Okręt został zwodowany 6 grudnia 1912 roku w stoczni Ansaldo w Genui, a do służby w Regia Marina wszedł w lipcu 1913 roku. W 1921 roku jednostka została przeklasyfikowana na torpedowiec, a z listy floty została skreślona w maju 1930 roku.

Projekt i budowa

Przyszły „Ascaro” został zamówiony w 1910 roku przez Rząd Chin^[1][2]. Okręt miał otrzymać nazwę „Tsing Po”, jednak przed ukończeniem budowy został na podstawie międzypaństwowego porozumienia nabyty przez Włochy^[1][2]. Jednostka była niemal identyczna jak niszczyciele budowane dla Regia Marina, z tym że miała przedni kocioł opalany paliwem płynnym, a dwa pozostałe węglem; projektowane uzbrojenie artyleryjskie składające się z dwóch dział kal. 76 mm i czterech dział kal. 47 mm zostało zmienione na identyczny zestaw jak na włoskich niszczycielach tego typu^[1][2].

Okręt został zbudowany w stoczni Ansaldo w Genui^[3][4]. Stępkę niszczyciela położono w 1911 roku, został zwodowany 6 grudnia 1912 roku, a do służby w Regia Marina przyjęto go 21 lipca 1913 roku^[1][2]. Jednostka nosiła znaki taktyczne „AS” i „AO”^[1][2].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był niewielkim, pełnomorskim niszczycielem o długości całkowitej 65 metrów (64,4 metra na linii wodnej), szerokości 6,1 metra i zanurzeniu 2,1 metra^[1][5]. Wyporność normalna wynosiła 396 ton, zaś pełna 414 ton^[6][1]. Okręt napędzany był przez dwie czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej projektowanej mocy 6000 KM (w praktyce maszyny osiągały większą moc – 6416 KM), do których parę dostarczały trzy kotły Thornycroft^[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 28,62 węzła^[1][2]. Okręt zabierał zapas 50 ton węgla i 34 tony mazutu, co zapewniało zasięg wynoszący 1000 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 400 Mm przy prędkości 24 węzłów)^[6][1].

Niszczyciel był uzbrojony w cztery pojedyncze działa dwunastofuntowe kal. 76 mm (3 cale) QF L/40 Ansaldo M1897^[1][2]. Masa działa wynosiła 625 kg, masa naboju 5,9 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +42°, prędkość wylotowa pocisku 674 m/s, donośność maksymalna 9850 metrów, zaś szybkostrzelność 15 strz./min^[7]. Uzbrojenie uzupełniały trzy pojedyncze wyrzutnie torped kal. 450 mm (17,7 cala), na jego pokładzie można było umieścić 10 min morskich^[6][1].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 52 podoficerów i marynarzy^[1][2].

Służba

1 lipca 1921 roku niszczyciel został przeklasyfikowany na torpedowiec^[1][2]. Jednostka służyła do 31 maja 1930 roku, kiedy została skreślona z listy floty^[1][2].

Przypisy

Bibliografia

• T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1915. London: William Cloves and Sons, 1915. (ang.)
• Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7.
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Ivan Gogin: ASCARO destroyer (1913) (ang.). Navypedia. [dostęp 2017-09-10].
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)