Asklepiejon

Asklepiejon na wyspie Kos

Asklepiejon – świątynia Asklepiosa. Początkowo była to studnia lub źródło z ołtarzem w świętym gaju. Później świątynia, obok której stawiano szpitale i portyki dla chorych czekających na wejście do świątyni.

Asklepiejony - obok jatrejonów oraz waletudinariów - były instytucjami zapewniającymi namiastkę zorganizowanej opieki społecznej; nie były jednak zakładane ze względów filantropijnych, lecz z motywów utylitarnych. Obok funkcji religijnej, jaką spełniały, asklepiejony były też ośrodkami opieki nad chorymi. Ich istota nawiązywała do tradycji egipskiej, gdzie do świątyń różnych bóstw przybywali ludzie z różnymi chorobami^[1].

Asklepiejony były kompleksami budynków usytuowanych na planie kwadratu z portykami, stawiane najczęściej na obrzeżach miasta - na wzgórzach oraz nad rzekami. Tam, gdzie brakowało dopływu wody, doprowadzano ją poprzez dobudowywanie sieci akweduktów. Asklepiejon nierzadko składał się z hospicjum, w którym gromadzili się i sypiali chorzy. Świątynia zajmowała centralne miejsce wraz z posągiem bóstwa. Do kompleksu świątynnego należały także magazyny, w których przechowywano dary ofiarne oraz opisy doświadczonych uzdrowień^[1]. Uzdrowienie chorego odbywało się poprzez specjalną ceremonię oraz obrzęd kąpieli w źródle.

W każdym asklepiejonie służbę pełnił kapłan^[1]. Kapłani leczyli chorych pielgrzymów poprzez masaże, nacierania, ćwiczenia fizyczne, ziołolecznictwo czy balneoterapię.

Ruiny Asklepiejonów:

• Grecja
  • wyspa Kos – miał tam swoją szkołę Hipokrates
  • Epidauros ok. 380 p.n.e. (co pięć lat panhelleńskie święto ku czci Asklepiosa)
  • Ateny V w. p.n.e.
  • Korynt – stał przy agorze
• Turcja – Pergamon (dzisiaj Bergama) IV w. p.n.e., w II wieku pracował w nim Galen

Przypisy

Bibliografia

Marian Surdacki, Miłosierdzie czy opieka społeczna. Od starożytności do oświecenia, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, Lublin 2020, ​ISBN 978-83-7306-903-9​