Astronauci (powieść)

Ten artykuł od 2022-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Astronauci. Powieść fantastycznonaukowa – powieść Stanisława Lema wydana po raz pierwszy w 1951 roku nakładem wydawnictwa Czytelnik, równolegle drukowana w odcinkach w „Sztandarze Młodych”^[1] w 1951 i 1952 roku.

Utwór porusza popularne w literaturze science-fiction tematy: zagrożenia ludzkości przez obce cywilizacje, podróże międzyplanetarne, próby kontaktu z „obcymi”. Silnie zabarwiona elementami komunistycznej propagandy i socrealizmu.

Okoliczności powstania dzieła

Podczas pobytu w Zakopanem latem 1950 roku Stanisław Lem spotkał przypadkiem ówczesnego prezesa Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” – Jerzego Pańskiego. Za jego namową napisał w krótkim czasie powieść Astronauci, która została wydana również bardzo szybko, bo już w następnym roku^[2].

Tło fabularne

Akcja powieści dzieje się w przyszłości – na początku XXI wieku. Drugi rozdział dotyczący głównego wątku zaczyna się w 2003 roku. „Po upadku ostatniego państwa kapitalistycznego” ludzkość pozbywszy się problemu wojen, głodu i ubóstwa, zaczyna zmieniać środowisko naturalne na wielką skalę (nawodnienie Sahary, elektrownie w cieśninie gibraltarskiej, rozpoczęcie budowy sztucznych słońc topiących czapy lodowe na biegunach – wątki te przypominają niezrealizowane wielkie projekty b. ZSRR takie jak „Pieriebrostka” – zmiana biegu rzek azjatyckich). Podczas prac na Syberii przygotowujących budowę struktur mających utrzymywać w powietrzu sztuczne słońca odnaleziony zostaje pojemnik pochodzenia pozaziemskiego wypełniony zwojami namagnesowanego niegdyś drutu. Naukowcy badający obiekt odgadują, że drut ów był nośnikiem informacji i przy pomocy lampowych komputerów odczytują zawartą w niej treść. Okazuje się, że pojemnik został wystrzelony w celu uchronienia go przed zniszczeniem z bezzałogowego statku, wysłanego przez cywilizację z Wenus. Statek ten wskutek awarii napędu jądrowego uległ katastrofie nad syberyjską tajgą, opisywanej później jako katastrofa tunguska (pisarz wplata tu swój wątek fantastyczny w tło wydarzeń autentycznych). Jedna z zapisanych na zwojach sekwencji zostaje zinterpretowana jako plan inwazji na Ziemię poprzedzonej całkowitym zniszczeniem tutejszego życia. W celu zbadania aktualności groźby w podróż kosmiczną na Wenus zostaje wysłany, przeznaczony pierwotnie do lotu na Marsa, statek kosmiczny „Kosmokrator”.

Bohaterowie

• Robert Smith – ze Związku Radzieckiego (choć jest Murzynem pochodzenia amerykańskiego), jest pilotem, a wcześniej zajmował się także wspinaczką górską (zdobył Kanczendzongę). Narrator głównej części powieści.
• prof. Piotr Arseniew – Rosjanin. Z wykształcenia astrofizyk i astronom. Naukowy kierownik wyprawy.
• prof. Czandrasekar – z Indii. Jest matematykiem i twórcą pokładowej maszyny matematycznej Maraxa.
• prof. Lao Czu – Chińczyk. Fizyk. Podobnie jak Arseniew i Czandrasekar, czołowy członek Komisji Tłumaczy.
• inż. Sołtyk – z Polski. Nigdy nie pada jego imię, a narodowości domyślić się można z jego rozmowy, w której mówi, że Warszawa to jego miasto rodzinne. Dowódca załogi, pierwszy nawigator.
• dr Henryk Rainer – pochodzi z Niemiec. Jest chemikiem.
• Jan Oswaticz – z nieznanego kraju, choć sądząc po jego nazwisku, pochodzi z Serbii lub Chorwacji. Jest prawdopodobnie drugim nawigatorem.
• Tarland – z nieznanego kraju. O nim wiadomo najmniej. W książce wspomniany jest tylko kilka razy, nigdy nie pada również jego imię. Jest biologiem.

Fabuła powieści

Osiągnąwszy Wenus, tytułowi astronauci stwierdzają warunki całkowicie uniemożliwiające istnienie życia w ziemskiej postaci. Metodycznie badając otoczenie miejsca lądowania, odkrywają gigantyczne struktury pozostawione przez wysoce zaawansowaną cywilizację. Nigdzie jednak nie napotykają jej twórców; znalezione przez głównego bohatera, pilota zwiadowczego rakietoplanu metalowe mrówki okazują się tylko nośnikiem informacji, natomiast podziemna rzeka naładowanej elektrycznie plazmy – źródłem energii dla gigantycznych urządzeń. Znając podstawy magnetycznego kodu używanego przez mieszkańców Wenus, astronauci odczytują treści zapisane w pamięci zebranych „mrówek” i dowiadują się o losach mieszkańców planety.

Wenus okazuje się planetą wymarłą. Tamtejsza cywilizacja, podzielona na zwalczające się odłamy i rasy, doprowadziła do własnej zagłady. Statek, który eksplodował nad Syberią został wysłany w ostatniej fazie wojny przez ugrupowanie, które uzyskało militarną przewagę i miało nadzieję na ostateczny triumf. W geście rozpaczy jedna z pokonanych stron użyła jednak przygotowanych przeciw Ziemi generatorów promieniowania, unicestwiając i siebie, i niedoszłych zwycięzców.

Ekranizacje

W 1960 roku powstał na podstawie Astronautów, przy współpracy wytwórni filmowych z Polski i NRD, film pod tytułem Milcząca gwiazda (Der Schweigende Stern). Reżyserem był Kurt Maetzig. Film (po głębokich ingerencjach zmieniających wydźwięk ideologiczny) był wyświetlany także w USA.

Upamiętnienie

23 listopada 2011, z okazji 60. rocznicy wydania Astronautów, wyszukiwarka Google przygotowała specjalnego doodle’a (czyli logo Google) z animacją i minigrą opartą na motywach z Cyberiady, a inspirowaną ilustracjami Daniela Mroza do dzieł Lema^[3][4].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Informacje na oficjalnej stronie autora