Atut (radioodbiornik)
| ||
| Typ | lampowy, monofoniczny | |
| Producent | ZRK | |
| Państwo |  Polska | |
| Dane techniczne | ||
| Zakresy fal | ||
| Fale długie | 150-285 kHz | |
| Fale średnie | 525-1605 kHz | |
| UKF | 65,5-73 MHz | |
| Czułość użytkowa | ||
| Fale długie | 200 μV | |
| Fale średnie | 200 μV | |
| UKF | 45 μV | |
| Inne | ||
| Moc wzm. (h≤10%) | 1,3 W, znam. | |
| Pobór mocy (sieć) | 40 VA (220 V) | |
| Wymiary | 420×155×150[1] mm | |
| Masa | 3[1] kg | |
| Dane z Radio i Telewizja, WNT, Warszawa 1971, o ile nie zaznaczono inaczej. | ||
Atut – polski radioodbiornik produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i UKF. Posiada 7 obwodów strojonych, wbudowaną antenę ferrytową, gniazda antenowe i uziemienia, gniazdo magnetofonowo-gramofonowe i obrotowy przełącznik zakresów. Układ odbiornika (superheterodynowy) zawiera 4 lampy elektronowe (ECC 85, ECH 81, EBF 98 i ECL 82) i 2 diody germanowe (DOG-53).
Wersje
Atut 2 – umożliwia odbiór na falach krótkich (5,95-12 MHz) zamiast UKF. Układ zawiera 3 lampy elektronowe (ECH 81, EBF 89 i ECL 82). Posiada wzmacniacz o mniejszej mocy (1 W).
Przypisy
- ↑ a b Stare Radio | ZRK, Atut, oldradio.pl [dostęp 2017-11-22].
Bibliografia
- Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 33-34.
