Aubert

Aubert, Obert (?) – męskie imię germańskie, notowane w Polsce po raz pierwszy w 1229 roku w formie Aubertus[1]. Drugi człon imienia, -bert, nie budzi wątpliwości. Wywodzi się on z pnia bercht, pochodzącego od germ. berhta – „jasny”. Pierwszy człon natomiast jest interpretowany różnie. Według Zygmunta Klimka wywodzi się on od germańskiego audha – „posiadanie, własność”, stsas. ōd, stwniem. ōt – „posiadanie, dobrobyt”. W Polsce człon ten występował w wariantach: Od, Ot, Op, Ut, Ub, Of, O, U, Aud (ten ostatni w pisowni romańskiej). Pierwszy człon zapisu Aubertus Klimek kwalifikuje jako zawierający człon audha w wariancie „O-”[2].

Maria Malec tłumaczy Aubertusa jako francuską postać imienia Albert (< Adalbert)[3]. Również Auguste Longnon wskazuje na francuskiego Auberta jako formę imienia Adalbert (Albert); według tego badacza A(da)lbert miesza się jednak w formie Aubert na gruncie fr. z imieniem św. Autberta (dwóch świętych o tym imieniu)[4].

Franciszek Sowa jako wariant tego imienia traktuje formy Autbert, Aubert i Audobert, a etymologię pierwszego członu tłumaczy poprzez alde, alt – „stary, dawny”[5].

Aubert, Obert imieniny obchodzi:

Znane osoby noszące imię Aubert, Obert:

Zobacz też

Przypisy

  1. W. Taszycki (red.), Słownik staropolskich nazw osobowych, T. 1, z. 1, (A-Bierwołt), Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1965
  2. Z. Klimek (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 5 – Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, Kraków 1997, ISBN 83-85579-14-1
  3. M. Malec (red.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych t. 2 – Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, Kraków 1995, ISBN 83-85579-68-0
  4. Longnon A., Les noms de lieu de la France; leur origine, leur signification, leurs transformations, Paryż 1973, ISBN 0-8337-2142-9
  5. Henryk Fros, Franciszek Sowa, Księga imion i świętych, t. 1, Kraków: Wydaw. WAM, 1997, ISBN 83-7097-271-3, OCLC 830132402.