Augusta Wiktoria ze Szlezwika-Holsztynu-Sonderburga-Augustenburga

Augusta Wiktoria
Królowa Prus i cesarzowa niemiecka
Ilustracja
Wizerunek herbu
podpis
Cesarzowa niemiecka
Okres

od 1888
do 1918

Jako żona

Wilhelm II Hohenzollern

Poprzedniczka

Wiktoria Koburg

Królowa Prus
Okres

od 1888
do 1918

Jako żona

Wilhelm II Hohenzollern

Poprzedniczka

Wiktoria Koburg

Dane biograficzne
Dynastia

Oldenburgowie

Data i miejsce urodzenia

22 października 1858
Dłużek

Data i miejsce śmierci

11 kwietnia 1921
Doorn

Miejsce spoczynku

Poczdam

Ojciec

Fryderyk VIII von Schleswig-Holstein

Matka

Adelajda von Hohenlohe-Langenburg

Mąż

Wilhelm II Hohenzollern

Dzieci

Wilhelm Hohenzollern
Eitel Fryderyk Hohenzollern
Adalbert Hohenzollern
August Wilhelm Hohenzollern
Oskar Hohenzollern
Joachim Hohenzollern
Wiktoria Luiza Pruska

Odznaczenia
Order Orła Czarnego (Prusy) Królewski Order Wiktorii i Alberta Dama Orderu Królowej Marii Luizy (Hiszpania) Order Aftab (Iran) Order Olgi (Wirtembergia)

Augusta Wiktoria Fryderyka Ludwika Feodora Jenny, niem. Auguste Viktoria Friederike Luise Feodora Jenny von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg (ur. 22 października 1858 w Dłużku, zm. 11 kwietnia 1921 w Doorn w Holandii) – królowa Prus i cesarzowa niemiecka jako żona Wilhelma II, ostatniego władcy Prus i Niemiec.

Życiorys

Augusta Wiktoria była najstarszą córką tytularnego księcia Szlezwika-Holsztynu Fryderyka VIII(niem.) i Adelajdy(niem.), córki Ernesta I(niem.), księcia Hohenlohe-Langenburga. Swoje dzieciństwo spędziła w Dłużku (niem. Dolzig), a później w Kilonii. Swojego męża, późniejszego cesarza Niemiec Wilhelma II, poznała na polowaniu w Przemkowie.

Ich ślub odbył się 27 lutego 1881 r. Ceremonia trwała 8 godzin, podczas których wszyscy musieli stać. Wilhelm (27 stycznia 1859–4 czerwca 1941), był synem następcy tronu, późniejszego cesarza Niemiec Fryderyka III, i jego żony, Wiktorii, córki księcia Alberta i królowej Wiktorii. Wilhelm i Augusta mieli razem sześciu synów i córkę:

Augusta Wiktoria
Obelisk w Jarnołtówku, upamiętniający wizytę cesarzowej

Augusta była nazywana przez rodzinę „Doną”. Nie była specjalnie urodziwa ani inteligentna. Nie wywierała też wpływu na politykę męża. Przed jej małżeństwem i kilka lat po nim Augusta nie cieszyła się sympatią niektórych członków rodziny Wilhelma, np. swojej szwagierki księżnej Charlotty, która uważała ją za parweniuszkę, córkę księcia, który nie posiadał własnego państwa. Augusta była jednak osobą o silnej osobowości i wysokim poczuciu własnej wartości. Nie miała dobrych relacji ze swoją teściową, która początkowo uważała, że Augusta pomoże naprawić jej popsute relacje z synem. Wiktoria była również rozczarowana, że funkcja przewodniczącej Czerwonego Krzyża przypadła jej synowej, osobie bez doświadczenia w pielęgniarstwie i działalności charytatywnej, oraz pozbawionej chęci udziału w tych przedsięwzięciach. Inaczej na ten temat pisała w swoich pamiętnikach jedyna córka Augusty, księżna Wiktoria Ludwika, która uważała, że matka uwielbiała pracę charytatywną.

Bardzo chorowita Augusta znajdowała przyjemność w docinaniu teściowej różnymi drobnymi nieprzyjemnościami. Uwielbiała zwłaszcza informować Wiktorię, że jej córka, Wiktoria Ludwika, nie została nazwana na jej cześć. Sama Wiktoria Ludwika w swoich wspomnieniach napisała jednak, że pierwsze imię otrzymała zarówno po babce, jak i prababce.

Stosunki między teściową a synową uległy poprawie, kiedy Wilhelm został w 1888 r. cesarzem. Wilhelm często wyjeżdżał na manewry wojskowe i jego żona czuła się samotna. Nawiązała więc bliższe relacje z cesarzową-wdową, ale nie na tyle bliskie, aby pozostawić z nią sam na sam swoje dzieci, gdyż obawiała się wpływu, jakie mogła na nie wywrzeć liberalna w swoich poglądach teściowa. Wiktoria i Augusta często jednak jeździły wspólnie na przejażdżki, a cesarzowa przebywała u boku Wiktorii przy jej łożu śmierci w 1901 r.

Augusta miała mniej serdeczne relacje z niektórymi szwagierkami, zwłaszcza z księżną Zofią, żoną następcy greckiego tronu. W 1890 r. Zofia ogłosiła swoją chęć porzucenia luteranizmu i przejścia na prawosławie. Augusta się temu sprzeciwiła, informując szwagierkę, że ten krok nie spotka się z aprobatą cesarza, Zofia zostanie pozbawiona prawa wstępu do Niemiec, a jej dusza trafi do piekła. Zofia odparła na to, że zmiana religii to jej prywatna sprawa. Taka odpowiedź zdenerwowała Augustę, która wkrótce przedwcześnie urodziła syna, Joachima. Czy ten wcześniejszy poród miał związek ze sprawą Zofii nie wiadomo, aczkolwiek w liście do matki Wilhelm pisał, że gdyby dziecko zmarło, byłaby to wina Zofii. W Niemczech Augusta znana była ze swojej dobroci i pobożności (ufundowała kilkanaście kościołów).

Była ewangeliczką. Dla Kościoła Zbawiciela w Katowicach-Szopienicach ufundowała ołtarz, a kościołowi pamiątkowemu im. Fryderyka III w Polanicy-Zdroju podarowała biblię ołtarzową z własnoręcznym wpisem[1]. Była również fundatorką nowego kościoła i zapory wodnej w Jarnołtówku (wówczas Arnoldsdorf) – stary został zniszczony przez powódź, która nawiedziła okolice Prudnika 13 lipca 1903. Wizytę cesarzowej upamiętnia pomnik. Dzięki jej pomocy finansowej koło Prudnika powstał Siemków[2]. Na jej cześć nazwano zatokę(niem.) na Wyspie Bougainville’a w Papui-Nowej Gwinei. Razem z mężem przekazała sporą kwotę na budowę obecnego kościoła św. Jerzego w Sopocie, wówczas ewangelickiego kościoła garnizonowego pw. Zbawiciela.

9 listopada 1918 r., wskutek trudnej sytuacji Niemiec po I wojnie światowej, w Niemczech obalono monarchię. Wilhelm i Augusta udali się do Holandii, gdzie osiedlili się w Haus Doorn. Gdy w 1920 roku opuszczała Niemcy, służba pałacowa żegnała ją szlochając. Ostatnie lata życia nie były szczęśliwe dla byłej cesarzowej. Rewolucja, obalenie monarchii, popsucie się jej małżeństwa (związek Wilhelma z Herminą von Schönaich-Carolath[3]), wreszcie samobójstwo Joachima podłamały Augustę, która zmarła w 1921 r.

Nigdy nie zwiedziła Luwru, co było jej największym marzeniem. Została pochowana w Poczdamie w ogrodzie Sanssouci w Antikentempel, gdzie spoczywa wraz z drugą żoną Wilhelma II, Herminą von Schönaich-Carolath, dwoma synami i wnukiem Wilhelmem.

Odznaczenia

Przypisy

  1. Henryk Grzybowski, Historia kościoła i parafii ewangelickiej w Polanicy Zdroju, [w:] Polanica Zdrój wczoraj i dziś, tom I red. Henryk Grzybowski, Georg Wenzel, Nowa Ruda–Polanica Zdrój 2006, s. 398. ISBN 978-83-88842-95-5.
  2. (a). W drodze do ujścia. „Życie Głuchołaz”. 1996 (R. 5, nr 13 (101)), s. 4, 1996-07-11. Henryk Sobczak. ISSN 1232-6747. (pol.). 
  3. Jerzy Piotr Majchrzak, Hermine von Reuss (1887–1947). Ostatnia „cesarzowa” niemiecka, [w:] Znani zielonogórzanie XIX i XX wieku, red. Hieronim Szczegóła, Zielona Góra, „Verbum”, 1996, ISBN 83-901114-2-X.
  4. Staatshandbuch für den Freistaat Sachsen. Drezno: 1888, s. 138.
  5. Decorations. [w:] Encyclopædia Iranica [on-line]. iranicaonline.org. [dostęp 2014-10-21]. (ang.).
  6. Staatshandbuch für Württemberg. Stuttgart: 1896, s. 136.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Order of Queen Maria Luisa (Spain) - ribbon bar.png
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the Royal Order of Noble Ladies of Queen Maria Luisa (Spain)
Ord.Aquilanera.png
Order of Black Eagle's ribbon - Prussia
Royal Order of Victoria and Albert - ribbon bar.gif
Autor: McOleo, Licencja: CC0
Ribbon bar of the Royal Order of Victoria and Albert
Order of Olga ribbon bar.PNG
Autor: EricSerge, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon bar of the Order of Olga (Württemberg)
Arnoldsdorf - Augusta-Victoria-Denkmal.JPG
Autor: Pudelek (Marcin Szala), Licencja: CC BY-SA 3.0
Empress Augusta Victoria monument, Jarnołtówek (Arnoldsdorf), Silesia
Imperial Monogram of Empress Augusta Victoria of Germany.svg
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape ., Licencja: Attribution
Imperial Monogram of Empress Augusta Victoria of Germany
Augusta Victoria Photo-235.jpg
Augusta Victoria of Schleswig-Holstein, German Empress
BAR Order of Aftab.jpg
Autor: Jakubkaja, Licencja: CC BY-SA 4.0
Order Aftab
Signature of Empress Augusta Victoria.jpg
Signature of Empress Augusta Victoria
Augusta Victoria.jpg
  • Web source [1]
  • Original source "Current History of the War v.I (December 1914 - March 1915). New York: New York Times Company."