Augustyn Bloch

Augustyn Bloch
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1929
Grudziądz

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 2006
Warszawa

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor, organista

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Augustyn Hipolit Bloch (ur. 13 sierpnia 1929 w Grudziądzu, zm. 6 kwietnia 2006 w Warszawie) – polski kompozytor i organista.

Życiorys

W 1950 roku ukończył Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Gdańsku-Wrzeszczu w klasie organów[1]. Naukę kontynuował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie w 1954 ukończył organy u Feliksa Rączkowskiego, a w 1956 kompozycję u Tadeusza Szeligowskiego. W okresie studiów (w latach 1947–1957) koncertował na organach we Wrocławiu, Gdańsku-Oliwie i Warszawie. W latach 1954–1977 Bloch związany był stałą współpracą z Teatrem Polskiego Radia jako twórca muzyki do słuchowisk.

Był wiceprezesem Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich w latach 1977–1979 i 1983-1987. Był przewodniczącym komisji programowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień w latach 1979–1987. Wiele jego kompozycji wykonywano na tym festiwalu.

Współpracował z wieloma teatrami dramatycznymi i scenami muzycznymi w kraju (m.in. z Operą w Bydgoszczy, Operą Bałtycką, Teatrem Muzycznym w Gdyni, Operetką Warszawską), komponował muzykę dla Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji[2].

Mąż śpiewaczki operowej Haliny Łukomskiej.

Nagrody międzynarodowe w konkursach kompozytorskich

Inne nagrody i odznaczenia

  • 1960: nagroda Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za twórczość radiową dla dzieci,
  • 1969: odznaczenie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
  • 1971: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za Enfiando per orchestra,
  • 1975: nagroda Prezesa Rady Ministrów za twórczość muzyczną dla dzieci i młodzieży, w tym za opero-balet Bardzo śpiąca królewna,
  • 1979: odznaczenie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski,
  • 1985: nagroda Ministra Kultury i Sztuki za balet Gilgamesz,
  • 1981: doroczna nagroda Związku Kompozytorów Polskich,
  • 1999: odznaczenie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3],
  • 2006: odznaczenie Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[4].

Dorobek kompozytorski

  • 1953: Fantasia per organo,
  • 1953: wariacje fortepianowe Karol Szymanowski in memoriam,
  • 1954: Sonata organowa,
  • 1956: Piosenki dla dzieci na głosy i zespół instrumentalny,
  • 1958: Concertino na skrzypce solo, orkiestrę smyczkową, fortepian i perkusję,
  • 1959: Espressiono per soprano ed orchestra,
  • 1959: Impressioni poetiche na chór męski i orkiestrę
  • 1961: Medytacje na sopran organy i perkusję,
  • 1962: Voci – balet w jednym akcie,
  • 1963: Oczekiwanie – balet w jednym akcie,
  • 1965: Byk – balet w jednym akcie,
  • 1967: muzyka baletowa Alejet, córka Jeftego,
  • 1968: Gilgamesz – balet
  • 1970: Enfiando per orchestra,
  • 1971: musical Pan Zagłoba
  • 1973: opera dla dzieci Bardzo śpiąca królewna,
  • 1974: utwór na organy solo Jubilate,
  • 1974: kompozycja na recytatora i orkiestrę Poemat o Warszawie,
  • 1974: pastorałka Z gwiazdą cudobudzie,
  • 1975: Zwierciadło – balet-pantomima,
  • 1976: Wordsworth songs – kompozycja na baryton i orkiestrę kameralną,
  • 1976: Clarinetto divertente – miniatura na klarnet solo,
  • 1976: Taka sobie muzyka – cykl pieśni na sopran i orkiestrę,
  • 1977: Głos milczenia – balet-pantomima,
  • 1977: Piosenka dla dzieci na głos i fortepian,
  • 1978: Warstwy czasu na 15: instrumentów smyczkowych,
  • 1979: kompozycja na chór Anenaiki,
  • 1979: musical dla dzieci Bajka o skrzypcowej duszy,
  • 1979: Piosenki dla dzieci na głosy i zespół instrumentalny,
  • 1980: Carmen biblicum na sopran i dziewięć instrumentów,
  • 1981: muzyka fortepianowa dla dzieci Chodzenie po klawiszach na cztery małe ręce i perkusję też nie dużą,
  • 1982: Oratorium na organy, smyczki i perkusję,
  • 1982: muzyka fortepianowa dla dzieci Jazda na gapę przez Europę,
  • 1983: utwór organowy Supplicazioni per violoncello e pianoforte,
  • 1984: utwór organowy Canti per cordo ed organoo,
  • 1985: utwór organowy Forte, piano et forte,
  • 1986: Zostań panie z nami – muzyka o zmierzchu na orkiestrę,
  • 1986: Dueto per violino e violoncello,
  • 1987: psalmodia na recytatora, organy, chór i orkiestrę Albowiem nadejdzie światłość twoja,
  • 1987: utwór organowy Exaldato te domino,
  • 1988: utwór organowy Exaltabo te, domino per coro misto,
  • 1988: Lauda per soprano, alto, percussione e quattro archi,
  • 1988: Musica per tredici ottoni,
  • 1989: utwór na orkiestrę Litania ostrobramska,
  • 1990: utwór na orkiestrę Nie zabijaj,
  • 1992: Trio per violino, violoncello e pianoforte,
  • 1993: utwór na orkiestrę Wzwyż,
  • 1995: Inflazioni per due violini Béla Bartók in memoriam,
  • 1996: utwór na organy Hac fest die per organo, coro ed orchestra
  • 1997: Oratorium gedanense 1997 per organo, coro ed orchestra.
  • 1998: Drei Stücke Saxophon-Kammerorchester.

Przypisy

  1. ↑ Strona internetowa Zespołu Szkół Muzycznych w Gdańsku-Wrzeszczu – absolwenci klasy organów. [dostęp 2012-05-05].
  2. ↑ Augustyn Bloch, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2017-10-12].
  3. ↑ M.P. z 2000 r. nr 6, poz. 132
  4. ↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2017-01-22].

Bibliografia

  • Michael F. Runowski: Polnische Orgelmusik nach 1945, Saarbrücken: Verlag Dr. Müller 2009, ISBN 978-3-639-11690-8.
  • Małgorzata Perkowska: Bloch Augustyn Hipolit. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 1: ab część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 333–334. ISBN 83-224-0113-2. OCLC 468356768. (pol.).
  • Elżbieta Widłak: Bloch Augustyn. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. ab suplement. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1998, s. 57–58. ISBN 978-83-224-0492-8. OCLC 470131186. (pol.).

Linki zewnętrzne