Automobiles Gonfaronnaises Sportives

AGS
(c) Matthias v.d. Elbe, CC BY-SA 3.0 de AGS JH23 z 1988 roku
Pełna nazwa	Automobiles Gonfaronnaises Sportives
Aktywna	od 1968
Siedziba	Gonfaron, Francja
Ważni ludzie
Założyciel	Henri Julien
Kierowcy	Ivan Capelli Pascal Fabre Roberto Moreno Philippe Streiff Joachim Winkelhock Gabriele Tarquini Yannick Dalmas Stefan Johansson Fabrizio Barbazza Olivier Grouillard
Inne
Debiut	Grand Prix Włoch 1986
Ostatni wyścig	Grand Prix Hiszpanii 1991
Strona internetowa

Automobiles Gonfaronnaises Sportives (AGS) – były zespół wyścigowy założony przez Henriego Juliena, w latach 1986–1991 zespół i konstruktor Formuły 1. Obecnie AGS jest szkołą wyścigową.

Historia

Henri Julien

W młodości Henri Julien pracował w Garage de l'Avenir w miejscowości Gonfaron, natomiast w wolnym czasie budował jednomiejscowy samochód wyścigowy nazwany przez siebie JH1, wyposażony w zmodyfikowany silnik Simca o pojemności 500 cm³, którym w 1950 roku zaczął ścigać się w lokalnych wyścigach. Później Julien zbudował samochód z silnikiem BMW o pojemności 500 cm³, a w 1957 roku samochód Formuły Junior z umieszczonym z przodu silnikiem Panhard 0,85 l, który to samochód nazwał JH3^[1].

W 1960 roku Julien zaprzestał budowy samochodów i kupił samochód Formuły 3 konstrukcji Alpine. Z powodu braku funduszy przestał się nim jednak ścigać w 1965 roku. Dzięki utworzeniu w 1968 roku nowej serii wyścigowej Julien powrócił do budowy samochodów i założył Automobiles Gonfaronnaises Sportives (AGS), współpracując z Christianem Vanderpleynem, który w 1960 roku był praktykantem u Juliena. Julien zbudował model JH4, którym w 1969 roku ścigał się François Rabbione. W następnym roku Julien zbudował dwa modele JH5, którymi ścigali się Rabbione i Gerard Cerruti; Cerruti zajął trzecie miejsce na torze Paul Ricard. W 1971 roku seria ta zmieniła nazwę na Formułę Renault, a Julien zbudował model JH6, którym z pewnymi sukcesami ścigał się François Guerre-Berthelot; Guerre-Berthelot nie wygrał wprawdzie wyścigu, ale ustanowił kilka najszybszych okrążeń. Następnie Julien projektował bolidy Formuły 3 i Formuły Renault, jednak AGS nie odnosił znaczących sukcesów. W 1977 roku zespół zaczął ścigać się w Formule Super Renault, a Richard Dallest modelem JH14 odnosił dobre wyniki^[1].

W 1978 Julien wystawił AGS JH15 z silnikiem BMW w Formule 2, a kierowcą był Dallest. Początkowo rezultaty były słabe, ale w 1980 roku Dallest wygrał wyścigi w Pau i Zandvoort. W 1982 nowymi kierowcami zostali Philippe Streiff i Pascal Fabre; Streiff ukończył sezon na szóstym miejscu, dwukrotnie zdobywając drugie miejsce. W 1983 roku zespół stracił wsparcie firm Motul i GPA, ale pieniądze wniesione przez Fulvio Ballabio pozwoliły na funkcjonowanie zespołu, ponadto Streiff zajął czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej. Ze wsparciem Gitanes, Elf i Blanchet Locatop Streiff został w zespole w sezonie 1984, odnosząc pierwsze zwycięstwo w tej serii, na torze Brands Hatch. Po powstaniu Formuły 3000 w roku 1985 Streiff i AGS ścigali się w tej serii, ale bez sukcesów^[1].

Formuła 1

W 1986 roku zespół zadebiutował w Formule 1, co miało miejsce podczas Grand Prix Włoch. AGS JH21C był oparty na samochodzie Formuły 3000, a jego monocoque pochodził od Renault. Samochód był napędzany silnikami Motori Moderni, a kierowcą został Ivan Capelli. Zimą samochód został przeprojektowany i wyposażony w silnik Forda. Zespół otrzymał wsparcie firmy Charro, a kierowcą został Pascal Fabre, który pod koniec roku został zastąpiony przez Roberto Moreno; Moreno zdobył dla zespołu pierwszy punkt w Formule 1 za szóste miejsce w Grand Prix Australii^[2].

W roku 1988 mimo problemów finansowych Streiff za kierownicą JH23 pokazywał w niektórych eliminacjach dobrą szybkość. Ponadto do Coloni odeszli z zespołu projektant Vanderpleyn, asystent Michel Costa i menadżer zespołu Frederic Dhainhaut. Projektantem modelu na sezon 1989 – JH24, został Claude Galopin, a partnerem Streiffa dzięki wsparciu Liqui Moly został Joachim Winkelhock. W marcu 1989 roku Streiff został sparaliżowany wskutek wypadku podczas testów na torze Jacarepaguá, a Julien zdecydował się na sprzedaż zespołu francuskiemu biznesmenowi Cyrilowi de Rouvre'owi. Dyrektorem ds. rozwoju został Francois Guerre-Berthelot, a szefem – Henri Cochin. Nowym sponsorem została firma Faure, a Streiffa zastąpił Gabriele Tarquini. W połowie sezonu Winkelhocka zastąpił Yannick Dalmas. Model JH24 ani razu nie zakwalifikował się do wyścigu^[2].

Jesienią zespół został zrestrukturyzowany: Costa został szefem ds. projektu, Hugues de Chaunac – dyrektorem zespołu a Claude Rouelle – szefem ds. badań i rozwoju. Na sezon 1990 nowym sponsorem został paryski dom mody, firma Ted Lapidus, a kierowcami pozostali Tarquini i Dalmas. Po kilku miesiącach De Chaunac opuścił zespół. AGS JH25 zdołał zakwalifikować się do kilku wyścigów, a najlepszym rezultatem było dziewiąte miejsce Dalmasa w Grand Prix Hiszpanii. Zimą na jaw wyszły poważne problemy finansowe zespołu. AGS JH26 nie został wybudowany i plotkowano o możliwości połączenia się AGS i Larrousse'a.

Zespół został wykupiony przez Włochów: Patrizio Cantu i Gabriele Raffanellego. Do zespołu przyszli Vanderpleyn i Mario Tolentino, którzy zaprojektowali model JH27. Samochód ten zadebiutował dopiero we wrześniu i okazał się niewiele lepszy od słabego JH25. Wkrótce później zespół został zamknięty. Później AGS przekształciło się w szkołę wyścigową, wypożyczającą swoje samochody^[2].

Wyniki w Formule 1

Sezon	Konstruktor	Kierowcy	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																Wyniki kierowców		Wyniki konstruktora
1986			BRA	ESP	SMR	MCO	BEL	CAN	USE	FRA	GBR	DEU	HUN	AUT	ITA	PRT	MEX	AUS	Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
	AGS-Motori Moderni	Ivan Capelli	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	NU	NU	–	–	0	NS	0	NS
1987			BRA	SMR	BEL	MCO	USE	FRA	GBR	DEU	HUN	AUT	ITA	PRT	ESP	MEX	JPN	AUS	Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
	AGS-Ford	Pascal Fabre	12	13	10	13	12	9	9	NU	13	NS	NZ	NZ	NU	NZ	–	–	0	25	1	12
		Roberto Moreno	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	NU	6	1	21
1988			BRA	SMR	MCO	MEX	CAN	USE	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	PRT	ESP	JPN	AUS	Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
	AGS-Ford	Philippe Streiff	NU	10	NU	12	NU	NU	NU	NU	NU	NU	10	NU	9	NU	8	11	0	21	0	13
1989			BRA	SMR	MCO	MEX	USA	CAN	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	PRT	ESP	JPN	AUS	Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
	AGS-Ford	Philippe Streiff	WD	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	0	NS	1	15
		Gabriele Tarquini	–	8	NU	6	7	NU	NU	NZ	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	1	27
		Joachim Winkelhock	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	–	–	–	–	–	–	–	–	–	0	NS
		Yannick Dalmas	–	–	–	–	–	–	–	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	0	NS
1990			USA	BRA	SMR	MCO	CAN	MEX	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	PRT	ESP	JPN	AUS	Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
	AGS-Ford	Gabriele Tarquini	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NZ	NU	NPK	13	NZ	NZ	NZ	NU	NZ	NU	0	32	0	14
		Yannick Dalmas	NPK	NU	NPK	NPK	NPK	NPK	17	NPK	NZ	NZ	NZ	NS	NU	9	NZ	NZ	0	25
1991			USA	BRA	SMR	MCO	CAN	MEX	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	PRT	ESP	JPN	AUS	Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
	AGS-Ford	Gabriele Tarquini	8	NU	NZ	NU	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NPK	NPK	NPK	NZ	–	–	–	0	30	0	15
		Olivier Grouillard	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	NPK	–	–	0	34
		Stefan Johansson	NZ	NZ	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	0	NS
		Fabrizio Barbazza	–	–	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	–	–	0	NS

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Stage de pilotage; Drive a F1 CAR (ang.). W: Oficjalna strona internetowa AGS [on-line]. www.agsformule1.com. [dostęp 2012-11-09].