Autorament

Regiment, oznaka dowódców wojsk cudzoziemskiego autoramentu

Autorament – sposób rekrutacji lub rodzaj zaciągu w wojskach Rzeczypospolitej Obojga Narodów, który powstał w ramach reform wojska przez króla Władysława IV w latach 30. XVII wieku. Ustalono podział na autorament narodowy i cudzoziemski. Wojska te stanowiły trzon armii, uzupełniany pospolitym ruszeniem.

Autorament narodowy

W skład wojsk autoramentu narodowego wchodziły:

• husaria
• pancerni
• jazda kozacka
• petyhorcy
• jazda tatarska
• jazda wołoska
• piechota węgierska, piechota polsko-węgierska, piechota polska.

Wojska autoramentu narodowego formowano według systemu zaciągu towarzyskiego, gdzie zaciągający się towarzysz stawiał się wraz z pocztem (stąd pocztowi). Jednostką taktyczno-organizacyjną była tu chorągiew, którą dowodzili rotmistrz i porucznik. Funkcje nieetatowych podoficerów pełnili towarzysze. Zarówno ubiór, jak i uzbrojenie oparte było na wzorach polskich. Podział ten zaczął zanikać w wojsku polskim już w XVIII wieku.

Autorament cudzoziemski

W skład wojsk autoramentu cudzoziemskiego wchodziły:

• rajtaria
• arkebuzeria
• piechota niemiecka
• dragonia.

Muszkieter i pikinier

Wojska autoramentu cudzoziemskiego formowano według systemu wolnego bębna, czyli każdy ochotnik przyjmowany był indywidualnie. Jednostką taktyczno-organizacyjną był tu regiment lub szwadron, w skład których wchodziły kompanie o rozbudowanych sztabach i hierarchii. Do II poł. XVII wieku do czasu reform króla Jana III Sobieskiego umundurowanie oparte było na wzorach niemieckich. Pomimo zewnętrznych pozorów wojska te w zasadzie rekrutowały się z Polaków i z biegiem czasu z wojsk zaciężnych stawały się oddziałami coraz bardziej narodowymi.

W związku z tym, że w wojsku polskim zaciąg narodowy zawsze był traktowany wyżej od cudzoziemskiego, towarzysz autoramentu narodowego nie mógł być dowodzony nawet przez generała autoramentu cudzoziemskiego, generał ten mógł się jednak znaleźć pod komendą takiegoż towarzysza. Aby więc tego uniknąć, oficerowie autoramentu cudzoziemskiego starali się jednocześnie być towarzyszami w chorągwiach narodowych.

Oddzielne zagadnienie stanowi artyleria formalnie zaliczana także do autoramentu cudzoziemskiego z uwagi na jej organizację w regimenty. Struktura wewnętrzna, zbliżona do cechowej oraz inny sposób rekrutacji i zaopatrzenia artylerii sprawiał jednak, że był to w systemie wojsk Rzeczypospolitej unikatowy rodzaj wojska.

Zobacz też

• towarzysz
• pocztowy
• wojsko I Rzeczypospolitej

Bibliografia

• Józef Urbanowicz (red.): Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970.
• Tadeusz MarianT.M. Nowak Tadeusz MarianT.M., JanJ. Wimmer JanJ., Historia oręża polskiego 963-1795, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981, ISBN 83-214-0133-3, OCLC 835735421 .

Wojsko I Rzeczypospolitej Okresy 1454–1576 1576–1648 1648–1699 1700–1764 1764–1788 1788–1792 Struktury w 1626 w 1633 w 1683 w 1792 w 1794 w Kurlandii i Semigalii Rodzaje wojsk pospolite ruszenie gwardia koronna wojsko kwarciane wojsko suplementowe wojsko komputowe wojsko ordynackie wojska prywatne poczty pańskie Kozacy zaporoscy Formacje wojskowe Jazda chorągwie kopijnicze chorągwie strzelcze racowie husaria jazda tatarska jazda wołoska jazda kozacka petyhorcy pancerni jazda lekka rajtaria arkebuzeria lisowczycy Kawaleria Narodowa Piechota piechota węgierska piechota niemiecka piechota dymowa piechota łanowa piechota wybraniecka dragonia Kozacy rejestrowi Konfederacje żołnierskie Związek Pobożny Związek Święcony Związek Braterski konfederacja szczebrzeszyńska konfederacja gołąbska konfederacja barska konfederacja targowicka Rokosze wojna kokosza rokosz Zebrzydowskiego rokosz Lubomirskiego rokosz łowicki Hetmani hetman wielki koronny hetman wielki litewski hetman polny koronny hetman polny litewski hetman nadworny hetman inflancki hetman wojsk zaciężnych hetman kozacki regimentarz Terminy wojskowe zaciąg bębnowy zaciąg towarzyski autorament pocztowy towarzysz porcja oberszter list przypowiedni Większe oddziały w XVII wieku Dywizja Stefana Czarnieckiego Dywizja Jerzego Sebastiana Lubomirskiego Dywizja Karola Łużeckiego Dywizja Stanisława Rewery Potockiego Korpus posiłkowy Hieronima Augustyna Lubomirskiego Armia koronna w XVIII wieku Komisja Wojskowa Korpus Inżynierów Korpus Pontonierów Koronnych Dywizje Wołyńsko-Podolska Bracławsko-Kijowska Wielkopolska Małopolska Brygady KN 1 (Łuby) 2 (Biernackiego) 3 (Golejewskiego) 4 (Potockiego) 5 (Lubowidzkiego) 6 (Jerlicza) 7 (Dzierżka) 8 (Wielhorskiego) Armia litewska w XVIII wieku Komisja Wojskowa Korpus Inżynierów Dywizje 1 2 3 Brygady KN 1 (Husarska, Kowieńska) 2 (Petyhorska, Pińska) 3 Insurekcja kościuszkowska Najwyższy Naczelnik insurekcja warszawska, wileńska, wielkopolska Dywizje Najwyższego Naczelnika J. Zajączka S. Mokronowskiego K. Sierakowskiego Nadnarwiańska A. Ponińskiego J. H. Dąbrowskiego Główna Litewska F. Sapiehy R. Giedroycia