Autosan Sancity 18LF

Autosan Sancity 18LF
Autosan Sancity 18LF LNG
	; Autosan Sancity 18LF
	Dane ogólne
Producent	Autosan
Premiera	2010
Lata produkcji	2010-2012, 2021-2022
Miejsce produkcji	Polska, Sanok
	Dane techniczne
Typy nadwozia	Niskopodłogowy autobus miejski klasy mega
Układ drzwi	2-2-2-2
Liczba drzwi	4
Wysokość podłogi	320
Szerokość drzwi	1200 mm
Silniki	Iveco Cursor 78 ENT EEV
Moc silników	243 kW (330 KM)
Skrzynia biegów	Voith D864.5; ZF Ecolife
Liczba przełożeń	4; 5
Długość	18 000 mm
Szerokość	2550 mm
Wysokość	2890 mm
	Wnętrze
Liczba miejsc ogółem	180
Liczba miejsc siedzących	34-49
	Informacje dodatkowe
ABS	Tak
ASR	Tak
EBS	Tak
Klimatyzacja	Opcja
	Portal Komunikacja miejska

Autosan Sancity 18LF – niskopodłogowy przegubowy autobus miejski klasy mega, wyprodukowany w 2010 roku przez firmę Autosan z Sanoka. Był to pierwszy model autobusu przegubowego wyprodukowany przez sanockie przedsiębiorstwo.

Historia i opis modelu

Autosan Sancity 18LF, widok na tył

Po ogłoszeniu upadłości i zakończeniu produkcji przez przedsiębiorstwo Zakłady Samochodowe Jelcz, które w ramach grupy Polskie Autobusy odpowiedzialne było za produkcję autobusów miejskich różnych klas, przedsiębiorstwo Autosan rozpoczęło prace projektowe nad nową modułową serią autobusów niskopodłogowych i niskowejściowych o oznaczeniu M1xLx. Ze względu na duży popyt na rynkach krajowym i zagranicznych na pojazdy klasy maxi i mega, po zaprezentowaniu modeli Sancity 12LE i Sancity 12LF przystąpiono do opracowania odmiany przegubowej. Prace projektowe prowadzone były przez 5 miesięcy^[1], a ich efektem był zaprezentowany 6 października 2010 roku podczas targów Transexpo 2010 w Kielcach model o oznaczeniu Autosan Sancity 18LF (oznaczenie wewnętrzne producenta - M18LF).

Dwuczłonowe nadwozie autobusu oparte na kratownicowej ramie przestrzennej wykonane zostało z rur o przekroju kwadratowym i prostokątnym łączonych ze sobą za pomocą spawania. Cały szkielet nadwozia budowany jest ze stali o podwyższonej odporności na korozję. Boczne poszycie zewnętrzne wykonane zostało z blachy aluminiowej i tworzyw sztucznych, które mocowane są do kratownicowego szkieletu nadwozia metodą klejenia. Obydwa człony nadwozia połączone zostały ze sobą przegubem Hubner HNGK 19,5^[2]. Wykończone płytami laminowanymi wnętrze dostosowane zostało do przewozu 180 pasażerów z czego 34-49 na miejscach siedzących, w tym 20 dostępnych bezpośrednio z poziomu podłogi. Ogrzewanie przestrzeni pasażerskiej zapewnione zostało przez elektryczne grzejniki konwektorowe oraz nagrzewnice, natomiast za wentylację odpowiadają 4 luki dachowe, wentylatory wyciągowe, otwierane górne części okien oraz będący wyposażeniem opcjonalnym klimatyzator. Stanowisko kierowcy wyposażono w deskę rozdzielczą firmy Siemens VDO.

Do napędu pojazdu zastosowano spełniający normę czystości spalin EEV, 6-cylindrowy rzędowy silnik wysokoprężny Iveco Cursor 78 ENT o mocy maksymalnej 243 kW (330 KM) osiąganej przy 2050 obr./min i maksymalnym momencie obrotowym 1500 Nm przy 1125-1600 obr./min^[3] Jednostka napędowa zblokowana została z 4-biegową automatyczną skrzynią biegów Voith D864.5 lub 6-biegową automatyczną przekładnią ZF Ecolife^[2]. W układzie jezdnym zastosowano niezależne zawieszenie przednie, sztywną oś środową oraz tylny most napędowy. Osie dostarczone zostały przez niemieckie przedsiębiorstwo ZF i oparte są na miechach pneumatycznych. Zawieszenie pojazdu sterowane jest przez elektroniczny system ECAS, pozwalający na regulowanie wysokości prześwitu podwozia oraz wykonanie przyklęku prawej strony nadwozia. Instalacja elektryczna pojazdu bazuje na magistrali CAN. Na życzenie odbiorcy może zostać zamontowany m.in. automatyczny system gaśniczy w komorze silnika oraz system zliczania pasażerów.

W 2012 r. trwała produkcja drugiego egzemplarza, którego ostatecznie nie ukończono^[4], głównie z powodu upadłości fabryki ogłoszonej w 2013 r.