Azydek ołowiu(II)

Azydek ołowiu(II)

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) azydek ołowiu(II) Inne nazwy i oznaczenia numer WE: 236-542-1 diazydek ołowiu, azydek ołowiawy
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	Pb(N3)2
Masa molowa	291,24 g/mol
Wygląd	bezbarwne igły[1]
Identyfikacja
Numer CAS	13424-46-9
PubChem	61600
SMILES [N-]=[N+]=N[Pb]N=[N+]=[N-]
InChI InChI=1S/2N3.Pb/c2*1-3-2;/q2*-1;+2 InChIKey ISEQAARZRCDNJH-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 4,7–4,71 g/cm³[1][3]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 230 mg/l (18 °C)[1][3] 900 mg/l (70 °C)[2] w innych rozpuszczalnikach bardzo dobrze w kwasie octowym[1], nierozpuszczalny w amoniaku[2] Temperatura topnienia eksploduje: 268–350 °C[1][3]
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[4] Niebezpieczeństwo Zwroty H H200, H302, H332, H360Df, H373, H410 Zwroty P brak wiarygodnych danych Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[4] Wybuchowy (E) Toksyczny (T) Groźny dla środowiska (N) Zwroty R R61, R3, R20/22, R33, R50/53, R62 Zwroty S S53, S45, S60, S61 Dawka śmiertelna LD >150 mg/kg (szczur, dootrzewnowo)[5]
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Azydek ołowiu(II) – nieorganiczny związek chemiczny soli ołowiu i azotowodoru o wzorze Pb(N₃)₂.

Występuje w postaci białego proszku lub kryształów o gęstości 4,71 g/cm³. Nie rozpuszcza się w wodzie. Jest silnie toksyczny. Po podgrzaniu stopniowo się rozkłada, a w temperaturze ok. 350 °C detonuje. Prędkość rozchodzenia się fali detonacji wynosi do 5,4 km/s. Ze względu na to, że łatwo wybucha pod wpływem bodźców mechanicznych (tarcie, uderzenie, nakłucie etc.) lub iskry elektrycznej jest używany jako inicjujący materiał wybuchowy w spłonkach i detonatorach. W stanie wilgotnym nie traci właściwości wybuchowych. Powinien być przechowywany pod wodą w gumowych pojemnikach.

W zetknięciu z miedzią w stanie wilgotnym tworzy bardzo wrażliwy i przez to niebezpieczny azydek miedzi(II).

Azydek ołowiu otrzymuje się działając ~3% roztworem wodnym azydku sodu na ~9% roztwór azotanu ołowiu(II) (w stosunku masy roztworów 1:1). W celu otrzymania niewielkich kryształków Pb(N₃)₂ (większe mogą wybuchnąć podczas krystalizacji) do roztworu dodaje się dekstryny. W roztworze zachodzi reakcja podwójnej wymiany:

Pb(NO₃)₂ + 2NaN₃ → Pb(N₃)₂↓ + 2NaNO₃

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 18–19. ISBN 83-86028-01-7.