BAE Taranis

BAE Taranis
(dane przewidywane)
Ilustracja
Taranis podczas dziewiczego lotu
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

BAE Systems

Typ

UAV

Konstrukcja

Latające skrzydło

Historia
Data oblotu

10 sierpnia 2013

Dane techniczne
Napęd

1× silnik turbowentylatorowy Rolls-Royce Adour Mk.951

Ciąg

28,82 kN

Wymiary
Rozpiętość

9,94 m

Długość

11,35 m

Wysokość

4,00 m

Masa
Startowa

8000 kg

BAE Taranis – brytyjski samolot bezzałogowy, rozwijany obecnie przez BAE Systems w ramach programu Unmanned Combat Air Vehicle (UCAV). Nazwa pochodzi od celtyckiego boga Taranisa.

Historia

Początki programu budowy bezzałogowego samolotu uderzeniowego sięgają 2005 roku kiedy to brytyjskie Ministerstwo Obrony ogłosiło Strategię Przemysłu Obronnego (Defence Industrial Strategy). W dokumencie wytyczono główne obszary rozwoju brytyjskiego przemysłu zbrojeniowego, jednym z nich było zapewnienie przez lokalne firmy zdolności do projektowania, budowy i modernizacji bojowych, bezzałogowych aparatów latających. W 2006 roku BAE Systems otrzymał środki finansowe na zaprojektowanie i budowę demonstratora technologii uderzeniowego samolotu. BAE Systems stanął na czele konsorcjum powołanego do życia w celu realizacji projektu. W jego skład weszły firmy Rolls-Royce, QinetiQ oraz Smiths Aviation. Po raz pierwszy model samolotu został zaprezentowany na Airshow w Farnborough w 2008 roku. 12 lipca 2010 roku (niektóre źródła podają iż miało to miejsce 14 lipca) po raz pierwszy zaprezentowano szerszej publiczności prototyp samolotu na lotnisku w Warton, bez możliwości przyjrzenia się maszynie z bliska[1]. W tym samym roku maszyna rozpoczęła próby naziemne zakończone w lipcu 2012 roku. W kwietniu 2013 roku Taranis wykonał pierwsze kołowanie po pasie startowym. Pod koniec tego samego roku, brytyjskie Ministerstwo Obrony ujawniło, iż pierwszy lot maszyny odbył się w 2013 roku, nie podając dalszych szczegółów[2]. Więcej szczegółów ujawniono na wspólnej konferencji przedstawicieli Ministerstwa Obrony i BAE Systems jaka odbyła się 5 lutego 2014 roku w Londynie. Poinformowano, że pierwszy lot aparatu o znakach rejestracyjnych ZZ250 odbył się 10 sierpnia 2013 roku i trwał 15 minut, pilotem maszyny, kontrolującym jej lot z naziemnej stacji był Bob Fraser. Kilka dni później, 17 sierpnia, Taranis ponownie wzbił się w powietrze. Wcześniej maszyna przeszła próby naziemne w lipcu 2013 roku, które odbyły się w bazie RAF niedaleko Warton, skąd na pokładzie C-17A przewieziono ją do nieujawnionego wcześniej miejsca w celu przeprowadzenia badań w locie. Najbardziej prawdopodobnym miejscem lotów był australijski poligon Woomera Test Range[3] co potwierdziły późniejsze doniesienia.

Konstrukcja

W celu obniżenia skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego Taranis został zaprojektowany w układzie latającego skrzydła. Wlot powietrza do silnika znajduje się nad krawędzią natarcia płata. Tunel dolotowy do silnika opływa kadłub od góry, zaginając się w celu osłonięcia łopatek pierwszego stopnia sprężarki silnika. Napęd stanowi silnik RR Turbomeca Adour Mk. 951. Samolot może być sterowany ze stanowiska naziemnego jak również wykonywać w pełni autonomiczne misje włącznie z przeprowadzeniem samodzielnie ataku na rozpoznany cel.

Przypisy

  1. ↑ Taranis Unmanned Combat Air Vehicle (UCAV) Demonstrator. airforce-technology.com. [dostęp 2011-03-05]. (ang.).
  2. ↑ Taranis Flown, „Air International”, nr 12 (2013), s. 6, ISSN 0306-5634
  3. ↑ Jamie Hunter,Taranis breaks cover, „Combat Aircraft Monthly”, nr 4 (2014), s. 64-65, ISSN 2041-7489

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie