Baccio d’Agnolo

Baccio d’Agnolo
Ilustracja
Baccio d’Agnolo
Imię i nazwisko

Bartolomeo d’Agnolo Baglioni

Data i miejsce urodzenia

1462
Florencja

Data i miejsce śmierci

1543
Florencja

Narodowość

Włoch

Dziedzina sztuki

architekt, rzeźbiarz

Epoka

renesans

Baccio d’Agnolo (właśc. Bartolomeo d’Agnolo Baglioni, ur. w 1462 we Florencji, zm. w 1543 tamże) – włoski architekt i rzeźbiarz. Baccio jest skróconą wersją imienia Bartolomeo, d’Agnolo odnosi się do Angelo – imienia ojca.

Aktywność rzeźbiarska

Zaczął pracę jako drzeworytnik, praktykę zawodową odbył w warsztacie ojca, gdzie terminując pod jego przewodnictwem spotkał się z dziełami Giuliano da Maiano i Bernardo della Cecca. Między 1491 i 1502 rokiem pracował głównie w kościele Santa Maria Novella i w Palazzo Vecchio we Florencji, ponadto w kościele św. Augustyna w Perugii, przy którym pracowali także jego synowie i który wyróżnia się bogactwem form Cinquecenta[1].

Architekt

Palazzo Taddei-Florencja
Palazzo Bartolini–Florencja

Osiągnąwszy sławę dobrego rzeźbiarza, w bliżej nieokreślonym okresie swojego życia, zajął się architekturą. Ukończył studia architektoniczne w Rzymie. Na początku XVI wieku został zaangażowany przez Il Cronaca do przeprowadzenia części prac w Palazzo Vecchio w rodzinnej Florencji. W 1503 roku zyskał sławę dzięki zrealizowaniu Palazzo Taddei, zaś w 1506 roku powierzono mu dokończenie tamburu kopuły katedry florenckiej; prac w katedrze nigdy jednak nie zakończył wobec krytyki Michała Anioła, który nazwał konstrukcję zaproponowaną przez d’Agnolo klatką na świerszcze.

Zrealizował kościół San Giuseppe, Villę Borgherini oraz Palazzo Bartolini-Torrigiani. Pałac Bartolini był pierwszym pałacem, który posiadał na fasadzie głównej kolumny obramiające okna i drzwi, co wcześniej było ograniczone do budownictwa sakralnego; to istotne novum było przez mieszkańców Florencji wyśmiewane za swoją innowacyjność. Do innych dzieł architekta należą także dzwonnica kościoła Santo Spirito, kościół San Giuseppe i Palazzo Agostino della Seta.

Z pracowni d’Agnolo wyszli Michał Anioł, Andrea Sansovino, bracia Antonio da Sangallo (starszy) i Giuliano da Sangallo oraz młody Rafael. Zmarł we Florencji w 1543 roku. Pozostawił trzech synów architektów, z których największą sławę zdobył Giuliano di Baccio d’Agnolo.

Giorgio Vasari zawarł życiorys d’Agnolo w IV księdze swoich Żywotów, stwierdzając, że Baccio d’Agnolo zrealizował dużą liczbę zleceń, jednakże większość jego dzieł uległa zniszczeniu lub zaginęła.

Przypisy

  1. Le muse”, De Agostini, Novara, 1964, Vol. I, pag.503-504.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Baccio D' Agnolo Vasari GM.jpg
Portrait of the florentine architect Baccio D'Agnolo
Palazzo bartolini salimbeni 11.JPG
(c) I, Sailko, CC BY-SA 3.0
Palazzo bartolini salimbeni