Badachu

Wejście na teren kompleksu

Badachu (chin. upr. 八大处, chin. trad. 八大處, pinyin Bādàchǔ, dosł. Osiem Wielkich Miejsc) – zespół ośmiu buddyjskich sanktuariów znajdujący się w Pekinie, u południowego podnóża Zachodnich Wzgórz[1], około 25 kilometrów od centrum miasta, 8 kilometrów na południe od parku Xiangshan[2]. Obejmuje powierzchnię 250 hektarów, porośniętych w większości lasem[2]. Najwyższy punkt parku ma wysokość 464 m[3].

Świątynia Wiecznego Spokoju (长安寺, Chang’ansi)

39°57′02″N 116°10′49″E/39,950556 116,180278

Znajdująca się u podnóża szczytu Cuiwei, około kilometr na południe od wejścia na właściwy teren Badachu świątynia została wzniesiona w 1504 roku. Składa się z dwóch pawilonów, z których jeden poświęcony jest Buddzie Siakjamuniemu, zaś drugi żeńskiemu bóstwu Niangniang. W pawilonie Buddy Siakjamuniego czczony jest także Guan Yu, deifikowany generał z Epoki Trzech Królestw[4]. W świątyni znajduje się pochodzący z 1600 roku brązowy dzwon.

Świątynia Boskiego Światła (灵光寺, Lingguangsi)

39°57′21″N 116°10′37″E/39,955833 116,176944

Świątynia Boskiego Światła

Najbardziej okazała ze świątyń została wzniesiona w latach 766-779[3]. Pierwotnie składała się z pięciu dziedzińców, jednak do naszych czasów zachowały się jedynie trzy[5], co jest efektem zniszczeń dokonanych przez wojska cudzoziemskie podczas powstania bokserów[4]. Zrównana z ziemią została wówczas m.in. ośmiokątna pagoda z 1071 roku, w której według przechowywany był jeden z zębów Buddy. Szczęśliwie przetrwał on zniszczenie i w 1955 roku został przeniesiony do świątyni Guangji[4]. W 1956 roku na miejscu dawnej pagody wzniesiono nową[4]. Obok świątyni znajduje się staw ze złotymi rybkami[3].

Trzy Górskie Klasztory (三山庵, Sanshan’an)

39°57′26″N 116°10′36″E/39,957222 116,176667

Nieopodal Świątyni Boskiego Światła znajduje się pochodzący z 1151 roku żeński klasztor buddyjski[3]. W rzeczywistości jest to niewielka budowla z jednym tylko dziedzińcem, zaś jej nazwa pochodzi od położenia pomiędzy wzgórzami Cuiwei, Pingpo i Lushi[4]. W głównym pawilonie przechowywany jest posąg Buddy Siakjamuniego[3].

Świątynia Wielkiej Litości (大悲寺, Dabeisi)

39°57′29″N 116°10′30″E/39,958056 116,175000

Wzniesiona w okolicy 1033 roku świątynia składa się z trzech dziedzińców[3]. We frontowym pawilonie znajduje się 18 posągów arhatów[4]. Dziedzińce porośnięte są drzewami; na ostatnim dziedzińcu znajduje się ponad 800-letni miłorząb[5].

Świątynia Króla Smoka (龙泉庵, Longwangtang)

39°57′27″N 116°10′21″E/39,957500 116,172500

Usytuowana na północny zachód od Dabeisi została wzniesiona w 1425 roku jako żeński klasztor[3]. W 1645 roku przy klasztorze odkryte zostało źródło, w związku z czym kompleks rozbudowano i dobudowano do niego świątynię[5].

Świątynia składa się z pięciu dziedzińców, porośniętych sosnami i cyprysami[3]. Woda ze świątynnego źródła ceniona jest ze względu na bogactwo mikroelementów[5]. W jednym z pawilonów zaparza się z niej herbatę[3].

Świątynia Pachnącego Świata (香界寺, Xiangjiesi)

39°57′40″N 116°10′17″E/39,961111 116,171389

Zbudowana w latach 758-760 na wzgórzu Pingpo świątynia jest największym obiektem w całym kompleksie Badachu[5]. Składa się z pięciu dziedzińców[3]. W przeszłości służyła cesarzom za miejsce letniego wypoczynku, mieściła się w niej także biblioteka[4].

Grota Drogocennej Perły (宝珠洞, Baozhudong)

39°57′47″N 116°10′09″E/39,963056 116,169167

Znajdująca się na szczycie wzgórza Pingpo, w obecnym kształcie została urządzona w 1780 roku[5]. Wiedzie do niej droga ze Świątyni Pachnącego Świata, zwieńczona drewnianą bramą[4]. Według legendy w grocie tej przez 40 lat mieszkał świątobliwy mnich Hai Xiu[4]. Przed grotą znajduje się budynek świątynny oraz przypominający swoim wyglądem perłę kamień, który dał nazwę miejscu[3].

Świątynia Czapki Buddy (正果寺, Zhengguosi)

39°57′37″N 116°10′52″E/39,960278 116,181111

Ostatnim elementem kompleksu jest znajdująca się na wzgórzu Lushi[5] Świątynia Czapki Buddy, której początki sięgają czasów dynastii Sui[3].

Obok świątyni znajduje się grota, w której według legendy w VII wieku mieszkał mnich Lu Shi[4].


Przypisy

  1. ↑ Badachu Park (ang.). en.paralympic.beijing2008.cn. [dostęp 2010-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 września 2013)].
  2. ↑ a b Badachu Eight Great Sites Park (ang.). beijingguide2008.com. [dostęp 2010-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 lipca 2010)].
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l Badachu Park (ang.). luopan.com. [dostęp 2010-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 października 2011)].
  4. ↑ a b c d e f g h i j The Eight Great Temples in the Western Hills (Badachu) (ang.). china.org.com. [dostęp 2010-04-19].
  5. ↑ a b c d e f g Badachu Park-Beijing Garden & Park (ang.). beijing-garden.com. [dostęp 2010-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 lutego 2012)].

Bibliografia

  • Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 314-315. ISBN 83-232-1272-4.

Media użyte na tej stronie

Lingguangsi.JPG
Autor: User zh:User:用心阁 on zh.wikipedia, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Lingguang Temple at Badachu in Beijing
Badachu entrance.jpg
Autor: KongFu Wang from Beijing, China, Licencja: CC BY-SA 2.0
The entrance sign to Badachu Park in Beijing, China.