Badanie polisomnograficzne

Badanie polisomnograficzne stosuje się w celu zapisu zmieniających się parametrów organizmu ludzkiego w czasie snu. Opracowaniem i analizą takich badań zajmuje się polisomnografia.

W zależności od spodziewanych zaburzeń snu stosuje się różne czujniki i rejestruje konieczne parametry (kanały).

• EEG - w przypadku badań wykonywanych w kierunku zaburzeń oddychania w czasie snu, zapis EEG elektroencefalograficzny ograniczony jest do dwóch lub czterech kanałów (C3 i C4 oraz O1 i O2). Ostatnie zalecenia AASM z 2007 roku wymagają użycia również elektrod F3 i F4. Po analizie zapisu z ww. kanałów można stworzyć hipnogram, będący wykresem stadiów snu w ciągu danej nocy.

• EOG - elektrookulogram - rejestracja ruchów gałek ocznych (czujniki umieszczone w okolicy lewego i prawego oka)

• EMG - elektromiogram - rejestracja napięcia mięśni (czujniki umieszczone pod brodą)

• EKG - elektrokardiogram - rejestracja czynności serca (elektrody klejone na klatce piersiowej)

• Termistor - reaguje na zmiany temperatury spowodowane przepływem powietrza (umieszczony w okolicy nosa i ust)

• Mikrofon - odbierający np. chrapanie (umieszczony na krtani)

• Pasy oddechowe - reagujące na ruchy klatki piersiowej i brzucha

• Czujnik położenia ciała - pozwala na zapis pozycji ciała w czasie snu

• Aktimetr - czujnik ruchu kończyn (najczęściej na kostce)

• Czujnik wysycenia krwi tętniczej tlenem - Spo2

W przypadku rejestracji ruchu kończyn można również umieścić elektrody - takie same jak na brodzie.

Bibliografia

• Janusz Rybakowski, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka: Psychiatria. Podstawy psychiatrii. T. 1. Wrocław: Elsevier, Urban & Parner, 2010, s. 525,210,211. ISBN 978-83-7609-102-0.