Bagiennik

Bagiennik – słowiański demon wodny, pochodzący głównie z okolic Biebrzy.

Jest wielkości około jednego metra. Według wierzeń, bagiennik zamieszkuje płytkie bagna i stawy. Demon ten często lubi wystawiać głowę nad powierzchnię wody po to, aby zaczerpnąć od czasu do czasu powietrza i popatrzeć, co wokół się dzieje^[1][2][3]. Oddycha przez cienką zielonkawo-brunatną skórę, czerpiąc tlen wprost z wody^[2].

Główną cechą tych demonów są nozdrza umieszczone między oczami, czasem nawet na czole, z których bagienniki często strzelają błotnistą, dosyć parzącą mazią. Wierzono, że owa maź posiada właściwości uzdrawiające, działając na takie dolegliwości, jak reumatyzm, bóle kręgosłupa, ciężkie rany, niestrawności, choroby serca czy nawet bezpłodność^[1][2][3].

Rozzłoszczony wygrzebuje się z bagna i wydycha truciznę nad biebrzańską okolicą. Zdarza się, że nabierze i ochoty na kąpielowe harce. Wówczas dosłyszeć można odgłosy czegoś nad wyraz ciężkiego, wpadającego w wodną toń^[3].

O obecności bagienników w zataiskach świadczyły obficie występujące na lustrze wody bąble lub sytuacje, gdy woda niespodziewanie mętniała i bulgotała, po czym nagle uspokajała się^[1]. Czasem jednak, zwykle w bezksiężycowe, pochmurne noce, na nigdy niezamarzających oparzeliskach usłyszeć można odgłos czegoś ciężkiego, wpadającego do wody^[2][3].

Spotkania z tymi demonami nie są śmiertelne^[1][2][3].

Przypisy