Bagnet wz. 24
| ||
.jpg) (c) marek7400, CC BY 3.0 Pod nr 24 bagnet karabinowy wz. 24 (trzeci od dołu) | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Producent | Zbrojownia Nr 4 w Krakowie, Fabryka Towarzystwa Motorów SA „Perkun” w Warszawie | |
| Rodzaj | bagnet | |
| Historia | ||
| Dane techniczne | ||
| Długość całkowita | 385 mm | |
| Rękojeść | ||
| Długość rękojeści | 133 mm | |
| Tworzywo wykon. okładziny | drewno (mocowane do trzonu dwiema śrubami z nakrętkami) | |
| Jelec | ||
| Metoda mocowania | za pomocą prowadnicy rękojeści, lufa podparta o wklęsły frez jelca | |
| Głownia | ||
| Długość głowni | 252 mm | |
| Szerokość głowni | 25 mm (w progu) | |
| Grubość głowni | 6 mm (maksymalna) | |
| Przekrój głowni | głownia jednosieczna, zbrocze dwustronnie wklęsłe | |
| Sztych | pióro symetrycznie jednosieczne | |
| Pochwa | ||
Bagnet karabinowy wz. 24 – bagnet polskiej konstrukcji przeznaczony dla karabinu Mauser wz.98. Zaprojektowany z myślą o zastąpieniu poprzednika – bagnetu wzór 1922. Produkcję rozpoczęto po wydaniu oficjalnej decyzji przez Radę Ambasadorów o przekazaniu Polsce fabryki Danziger Gewehrfabrik wraz z dokumentacją dotyczącą karabinu wz. 98. Fabryka przekazana Polsce nie produkowała bagnetów – ich fabrykowaniem zajęła się Zbrojownia Nr 4 w Krakowie. W roku 1933, zgodnie z Dziennikiem Rozkazów Nr 7/33 pkt. 101 wprowadzono nowe nazewnictwo bagnetu, które od tej pory określano jako wz.27. Zmiana dotyczyła także dwóch innych polskich bagnetów bez pierścienia jelca – wz. 22 oraz wz. 25. Model był powszechnie używany przez Wojsko Polskie do roku 1939.
Produkcją bagnetów wzór 1924 podjęła Fabryka Towarzystwa Motorów SA „Perkun” w Warszawie. Podobnie jak poprzednik, wz. 24 opierał się na konstrukcji niemieckiego bagnetu S 84/98. W polskim odpowiedniku niemieckiego bagnetu postanowiono jednak zastosować zgrabniejszą głownię oraz rękojeść, co pozwoliło na wykorzystanie posiadanych przez Polskę zapasów austriackich pochew bagnetu wzór 1895, przeznaczonych dla karabinów Mannlicher wzór 1895.
Budowa
Bagnet wz. 1924 w porównaniu do wz. 1922 był nieco bardziej masywny oraz posiadał także szerszą głownię. Bagnet produkowany był w dwóch zasadniczych wersjach – jedna posiadała osłonę przeciwogniową, druga zaś była jej pozbawiona. Dodatkowo, część z produkowanych bagnetów była fabrycznie oksydowana, co bezpośrednio wpływało na odporność na korozję bagnetów.
Wzór 1924 był bagnetem o głowni jednosiecznej z dwustronnym wklęsłym zbroczem. Zastosowano w nim szlif dwustronny wypukły. Pióro symetrycznie jednosieczne. W wersji z osłoną przeciwogniową, zachodziła ona na tył głowicy. Okładki rękojeści wykonane z drewna, przytwierdzane do trzonu dwiema śrubami z nakrętkami. Zatrzask w głowicy, ze sprężyną spiralną. Bagnet mocowany na karabinie w prowadnicy rękojeści, a lufę podpierano o wklęsły frez jelca.
Oznakowanie
Na progu przedniego płazu głowni wytłaczana była nazwa wytwórni Perkun, pod nią znajdował się numer seryjny (który także umieszczano na jelcu), a także odpowiedni stempel kontroli technicznej oraz stempel odbioru wojskowego, które z kolei zazwyczaj znajdowały się po bokach nazwy wytwórni oraz numeru seryjnego. Na progu tylnego płazu głowni litery W.P. oraz orzeł w koronie umieszczony ponad nimi. Na głowicy wybity orzeł wpisany w okrąg. Pod okładziną, na trzonie rękojeści umieszczano stempel techniczny.
Każda z pochw także opatrzona była odpowiednimi sygnaturami – stemplem odbioru technicznego oraz własnym numerem seryjnym.
Bibliografia
- Krzysztof Szczegłow: Bagnet Wojska Polskiego 1914-1999: Tom III - Bagnety na uzbrojeniu Wojska Polskiego 1920-1999.
- Tadeusz Królikiewcz: Bagnety. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-08528-5.
- Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918 - 1939. Bellona, 2005. ISBN 83-11-10206-6.
- Krzysztof Szczegłow. Bagnet polski wz.29. „Typy Broni i Uzbrojenia 120”.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
(c) marek7400, CC BY 3.0
Warszawskie, Kraków, Poland