Baliw

Baliw (ang. bailiff, z łacińskiego baiulus – goniec, wychowawca, nauczyciel[1]) – w średniowiecznej Anglii i Francji urzędnik, zajmujący się utrzymaniem porządku w toku postępowania sądowego oraz egzekucją wyroków sądowych[2]. Współcześnie termin używany w krajach anglosaskich dla określenia pomocnika szeryfa lub urzędnika sądowego zajmującego się utrzymaniem porządku na sali sądowej[3].

Historia

Na angielskiej wsi w okresie średniowiecza baliw pełnił funkcję przedstawiciela właściciela (orda) w jego ziemskim majątku. Ponieważ zajmował wyższą pozycję niż zwykli chłopi mieszkał w dworze i za swoją pracę otrzymywał wynagrodzenie. Zazwyczaj baliwowie wywodzili się ze średniej szlachty lub zamożnych chłopów. Musieli umieć czytać i pisać. Ich zadaniem było troszczenie się o ziemię (uprawy) oraz zaopatrywanie majątku w rzeczy potrzebne do jego prawidłowego funkcjonowania, a niewytwarzane na miejscu (np. sól, świece, pergamin, sukno itd.)[4].

Przypisy

  1. ↑ Frank Anthony, A. G. Rigg, Carl Mantello: Medieval Latin: an introduction and bibliographical guide. CUA Press, 1996, s. 220. ISBN 978-0-8132-0842-8. (ang.).
  2. ↑ bailiff, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2011-04-08] (ang.).
  3. ↑ Irving Shapiro: The new dictionary of legal terms. Looseleaf Law Publications, 1984, s. 19. ISBN 978-0-930137-01-4. (ang.).
  4. ↑ Frances Gies, Joseph Gies, Życie w średniowiecznej wsi, Wydawnictwo Znak Horyzont, 2018, s. 94-95, ISBN 978-83-240-4281-4.

Zobacz też