Balthasar Van Der Pol

Balthazar van der Pol
ilustracja
Państwo działania Holandia
Data i miejsce urodzenia27 stycznia 1889
Utrecht w Holandii
Data śmierci6 października 1959
Prof. dr inż nauk technicznych
Alma MaterUniwersytet w Utrechcie, Uniwersytet Londyński, Cambridge
Doktorat1920 – nauki techniczne
Uniwersytet w Utrechcie – Holandia
Profesura1938

Balthazar van der Pol (ur. 27 stycznia 1889 w Utrechcie, zm. 6 października 1959) – holenderski inżynier fizyk, specjalista analizy matematycznej, doctor honoris causa Politechniki Warszawskiej z 1956 r.

Życiorys

W 1911 rozpoczął studia na wydziale Fizyki Uniwersytetu w Utrechcie. Dyplom z odznaczeniem otrzymał w 1916. W latach 1916-1919 studiował w Anglii fizykę doświadczalną.

W 1920 wrócił do Holandii, wtedy też otrzymał stopień doktora cum laude Uniwersytetu w Utrechcie. Jego praca doktorska pt. ”Pomiary wielkiej częstotliwości w wyładowaniach jarzeniowych” została odebrana z dużym zainteresowaniem i uznaniem. W latach 1919-1922 pracował na stanowisku asystenta profesora H. A. Lorenza w Teyler Stichting Haarlen Uniwersytetu w Delft. Od 1922 pracował w Zakładach N.V. Philipsa w Eindhoven, początkowo jako pracownik naukowo-badawczy, następnie przez 25 lat jako kierownik Działu Badań Naukowych w zakresie radiotechniki[1].

W 1938 otrzymał tytuł profesora elektrotechniki teoretycznej Uniwersytetu Technicznego w Delft. W okresie 1945-1946 sprawował funkcje rektora Uniwersytetu w Eindhoven. W 1949 został dyrektorem Międzynarodowego Komitetu Doradczego Radiokomunikacyjnego (CCIR) z siedzibą w Genewie. Swoje prace publikował w czasopismach matematycznych, przyrodniczych, fizycznych i technicznych na całym świecie.

W swoich publikacjach poruszał zagadnienia m.in. z matematyki, fizyki i techniki np. równania różniczkowe nieliniowe, funkcje Mathieu i Bessela, rachunek operatorowy Heaviside’a, transformacje Laplace’a, teorię liczb, Riemanowskie funkcje Zeta. „Jedna z zasadniczych dla wszelkich drgań postaci równań różniczkowych nieliniowych nazwana jest równaniem van der Pola, a drgania relaksacyjne są również nierozłącznie związane z jego nazwiskiem"[1].

Członek, wiceprezes, prezes wielu organizacji i towarzystw naukowych m.in. członek Instytutu Radio-inżynierów w USA, Towarzystwa Fizycznego Wielkiej Brytanii, Holenderskiego Królewskiego Instytutu.

Brał udział w VIII sesji Międzynarodowego Komitetu Doradczego Radiokomunikacyjnego w Warszawie. Odznaczony został m.in. Złotym Medalem Waldemara Poulsena (który został mu nadany przez Duńską Akademię Nauk Technicznych), Orderem Komandorskim Lwa Holenderskiego, Orderem Oranje Nassau[1]. W 1956 otrzymał zaszczytny tytuł honoris causa Politechniki Warszawskiej.

Balthazar van der Pol zmarł 6 października 1959 roku[1].

Stanowiska

  • 1919-1922 asystent profesora H.A.Lorenza w Teyler Stichting Haarlen Uniwersytetu w Delft
  • 1922-1947 pracownik naukowo-badawczy, kierownik Działu Badań Naukowych w zakresie radiotechniki w Zakładach N.V. Philipsa w Eindhoven
  • 1938 profesor elektrotechniki teoretycznej Uniwersytetu Technicznego w Delft
  • 1945-1946 Rektor Uniwersytetu w Eindhoven
  • 1949 dyrektor Międzynarodowego Komitetu Doradczego Radiokomunikacyjnego (CCIR) z siedzibą w Genewie

Członkostwa

  • członek Instytutu Radioinżynierów USA
  • członek Towarzystwa Fizycznego Wielkiej Brytanii
  • członek Holenderskiego Królewskiego Instytutu Inżynierów
  • członek Edynburskiego Towarzystwa Matematycznego
  • członek Szwajcarskiego Towarzystwa Matematycznego

Nagrody, wyróżnienia, odznaczenia

  • Złoty Medal Waldemara Poulsena nadany przez Duńską Akademię Nauk Technicznych
  • Order Komandorski Lwa Holenderskiego
  • Order Oranje Nassau
  • Medal Honorowy Amerykańskiego Instytutu Radioinżynierów
  • 1956 tytuł doctora honoris causa Politechniki Warszawskiej

Przypisy

  1. ↑ a b c d Andrzej Ulmer: Doktorzy Honoris Causa Politechniki Warszawskiej. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2000, s. 73-74.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie