Barbara Labuda
 Barbara Labuda (1990) | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 kwietnia 1946 |
|---|---|
| Ambasador RP w Luksemburgu | |
| Okres | od 2005 |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Barbara Lidia Labuda z domu Ciesielska (ur. 19 kwietnia 1946 w Żmigrodzie) – polska polityk, działaczka opozycji demokratycznej w czasach PRL. Posłanka na Sejm X, I i II kadencji, minister w Kancelarii Prezydenta RP, w latach 2005–2010 ambasador RP w Luksemburgu.
Życiorys
Ukończyła w 1970 studia w Instytucie Filologii Romańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1984 na Wydziale Filologicznym UWr uzyskała stopień naukowy doktora nauk humanistycznych. Pracowała w Instytucie Filologii Romańskiej na tej uczelni.
W latach 1976–1980 współpracowała z Komitetem Obrony Robotników[1]. W 1980 wstąpiła do „Solidarności”, w stanie wojennym skazano ją na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
W 1989 została posłanką na Sejm kontraktowy z poparciem Komitetu Obywatelskiego, wybraną w okręgu Wrocław-Fabryczna. W 1991 i 1993 uzyskiwała ponownie mandat poselski w okręgach wrocławskich: nr 11 i nr 50 z ramienia Unii Demokratycznej. W 1994 została członkinią Unii Wolności. Odeszła z niej w następnym roku, popierając w drugiej turze wyborów prezydenckich w 1995 Aleksandra Kwaśniewskiego. Do 1997 pozostawała posłanką niezrzeszoną, nie ubiegała się o reelekcję.
Od 1995 do 2005 pełniła funkcję ministra w Kancelarii Prezydenta RP. Pod koniec drugiej kadencji Aleksandra Kwaśniewskiego została powołana na urząd ambasadora RP w Luksemburgu. Odwołana ze stanowiska ambasadora z dniem 31 lipca 2010[2].
Została członkinią rady programowej Kongresu Kobiet, a w 2011 „ministrem ds. świeckości państwa i wielokulturowości” w tzw. gabinecie cieni Kongresu Kobiet. W 2019 stanęła na czele komitetu poparcia partii Wiosna Roberta Biedronia[3]. Weszła również w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[4].
W 2005 opublikowała książkę Poszukiwania traktującą o „dojrzewaniu do duchowości” i „filozoficznych poszukiwaniach”[5].
Była związana z ruchem Antrovis[6].
Odznaczenia
W 2004 otrzymała francuski Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej[7], a w 2011 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[8].
Życie prywatne
Siostra Jana Ciesielskiego[9]. W latach 1968–1998 była żoną Aleksandra Labudy, z którym ma syna[10].
Przypisy
- ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 467.
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 55, poz. 746
- ↑ „Bliżej San Escobaru niż Europy”. Biedroń przedstawił propozycje. interia.pl, 2019-04-04. [dostęp 2020-01-31].
- ↑ Komitet Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. [dostęp 2021-06-01].
- ↑ Barbara Labuda, Od autorki, [w:] Poszukiwania, Jacek Santorski & Co Agencja Wydawnicza, Warszawa 2005, s. 11, ISBN 83-89763-09-5.
- ↑ Sekty – w poszukiwaniu prawdy. onet.pl, 2000-10-18. [dostęp 2020-09-20].
- ↑ Udział Prezydenta RP w uroczystości wręczenia Minister Barbarze Labudzie insygniów Orderu Kawalera Legii Honorowej. prezydent.pl, 2004-09-07. [dostęp 2020-01-31].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 84, poz. 866
- ↑ Pogrzeb Andrzeja Ciesielskiego. Stowarzyszenie Sieć Solidarności, 2013-09-19. [dostęp 2022-07-24].
- ↑ Barbara Ciesielska. sejm-wielki.pl. [dostęp 2022-07-24].
Bibliografia
- Strona sejmowa posła II kadencji. [dostęp 2020-01-31].
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2020-01-31].
Media użyte na tej stronie
Autor: Chancellery of the President of the Republic of Poland, Licencja: GFDL 1.2
Udział Minister Barbary Labudy w uroczystym zakończeniu Roku Reymontowskiego.