Bariera energochłonna

Standardowa bariera przeciwwypadkowa.

Ten artykuł od 2010-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bariera energochłonna, bariera drogowa przeciwwypadkowa, bariera drogowa ochronna - bariera zamontowana wzdłuż drogi, uniemożliwiająca pojazdom jej opuszczenie, co ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa drogowego. Bariery takie są umieszczane zwykle na:

• drogach o przeciwległych kierunkach jazdy (np. na autostradach czy drogach ekspresowych);
• mostach;
• drogach górskich.

Bariery przeciwwypadkowe są zwykle tak zaprojektowane, że samochód po uderzeniu w nie "wraca" na drogę. Osiągane jest to zwykle dzięki podporom, które są w stanie zatrzymać zderzenie; jednakże w niektórych przypadkach bariery takie po uderzeniu w nie na skutek wadliwej konstrukcji przechylają się i załamują, nie spełniając tym samym swojej roli. Tradycyjne bariery mogą być również potencjalnym niebezpieczeństwem dla motocyklistów którzy przy zderzeniu z barierą najczęściej nie mają szans na przeżycie m.in. z powodu szatkownic - najczęściej metalowych podpór podtrzymujących bariery.

By zapobiegać wypadnięciu z drogi ciężkim pojazdom, od lat 90. XX wieku zaczęto w niektórych państwach rozwijać bardziej stabilne systemy barier przeciwwypadkowych. Bariery takie są w stanie zatrzymać pojazdy o masie do 40 ton.

Istnieją różne typy barier przeciwwypadkowych, na przykład stalowe bądź wprowadzone niedawno stalowo-drewniane. Badanie barier energochłonnych w sposób zapewniający jak największe bezpieczeństwo opisuje norma PN 1317 (części 1-5). Opisuje ona sposób przeprowadzania testów badających takie parametry bariery jak:

• poziom powstrzymywania (np. N1; H2 itp) mówiący o tym jaki rodzaj samochodu jest w stanie powstrzymać badana bariera
• poziom intensywności zderzenia (decyduje o tym czy pasażerowie małych samochodów mają szanse przeżyć uderzenie w barierę). Niespełnienie tego kryterium eliminuje badaną barierę.
• szerokość pracująca (opisuje ilość miejsca jaką badana bariera zajmuje w momencie uderzenia w nią - razem z jej deformacją po uderzeniu pojazdu). Określana jest za pomocą indeksu W. Z parametrem tym związane są jeszcze takie parametry jak: ślad kół pojazdu (ważne dla obiektów inżynierskich), ugięcie dynamiczne oraz współczynnik VI (ważne dla planowania barier za którymi znajdują się przeszkody sztywne).

Polska wersja tej normy z sierpnia 2001 r opisująca, w sposób zgodny z aktualnym stanem wiedzy technicznej, testowanie przydatności badanych barier w budownictwie drogowym nie jest dotychczas stosowana przez zarządzających polskimi drogami. Od kwietnia 2010 przepisy polskie stosują terminy opisujące bariery ochronne zgodne z PN-EN 1317. Do 2012 r tylko niewielka ilość barier ochronnych ustawianych na nowo budowanych drogach i obiektach inżynierskich odpowiada wymaganiom sprawdzanym w normie PN-EN 1317. Powoduje to, że drogi te już w momencie ich oddania do użytku są technicznie przestarzałe.

Linki zewnętrzne

• Centrum barier drogowych i ekranów akustycznych