Barka

Ilja Riepin - Burłacy na Wołdze

Barki na Tamizie

Barka z ładunkiem piasku pchana przez pchacz

Barka – rodzaj statku o płaskim dnie, służącego do transportu ładunków w żegludze śródlądowej. Barki są najczęściej pozbawione własnego napędu.

Pierwotnie barki poruszały się z prądem rzeki a pod prąd były holowane przez ludzi (burłacy) lub zwierzęta pociągowe, które poruszały się po specjalnej drodze wzdłuż rzeki.

Potem do holowania barek wykorzystano holowniki parowe a następnie motorowe oraz pchacze.

Barki w żegludze śródlądowej dzielą się na górno- i dolnopokładowe. Mogą być przystosowane do pchania, holowania lub posiadać własny napęd.

W żegludze morskiej używa się barek większych, o nośności kilku tysięcy ton, głównie do transportu ładunków masowych i drewna.

W górnictwie morskim stosowane są barki o nośności nawet kilkudziesięciu tysięcy ton. Służą do transportu platform wiertniczych i ich części oraz materiałów do budowy konstrukcji.

Innym rodzajem są barki robocze, przeznaczone do wykonywania prac w górnictwie podmorskim. Są wyposażone w dźwigi (często o udźwigu kilku tysięcy ton), urządzenia do układania rurociągów oraz zestawy umożliwiające nurkowanie. Na barce takiej może mieszkać kilkuset pracowników.

Zobacz też

• barka desantowa
• jednostka zespolona
• lichtuga
• szalanda
• barka turystyczna
• barka mieszkalna
• bieliana

Bibliografia

• Lesław Furmaga, Józef Wójcicki: Mały słownik morski. Gdynia: Mitel International Ltd, 1993. ISBN 83-85413-73-1.