Barnaba (Nastić)

Barnaba

Vojislav Nastić Војислав Настић
Biskup chwostański
Kraj działania	Jugosławia
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1914 Gary
Data i miejsce śmierci	12 listopada 1964 Fruška gora
Miejsce pochówku	Monastyr Beočin
Biskup chwostański
Okres sprawowania	1947
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Serbski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1940
Diakonat	1940
Prezbiterat	do 1947
Nominacja biskupia	20 maja 1947
Chirotonia biskupia	19 sierpnia 1947

Barnaba, imię świeckie Vojislav Nastić (ur. 31 stycznia 1914 w Gary, Indiana, zm. 12 listopada 1964 na Fruškiej gorze) – serbski biskup prawosławny, święty prawosławny.

Życiorys

Jego rodzice emigrowali do Stanów Zjednoczonych w celach zarobkowych^[1]. Po I wojnie światowej Nasticiowie wrócili do Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców i osiedli w Sarajewie. Tam Vojislav Nastić ukończył gimnazjum. Następnie podjął studia teologiczne na Uniwersytecie Belgradzkim i ukończył je w 1937 jako najlepszy absolwent. Po zakończeniu nauki powrócił do Sarajewa i pracował jako szkolny katecheta. W 1940 wstąpił do monasteru Mileševa, składając wieczyste śluby mnisze na ręce metropolity Dabaru i Bośni Piotra^[1].

Służył w Sarajewie. W 1941 odrzucił propozycję przyłączenia się do niekanonicznego Chorwackiego Kościoła Prawosławnego, w którym miał zostać biskupem. Nie chciał również współpracować z jugosłowiańską partyzantką socjalistyczną^[1].

Po zakończeniu II wojny światowej przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa zwornicko-tuzlańskiego Nektariusza. 20 maja 1947 Święty Sobór Serbskiego Kościoła Prawosławnego nominował go na wikariusza archieparchii belgradzkiej z tytułem biskupa chwostańskiego. Jego chirotonia biskupia odbyła się 19 sierpnia 1947 pod przewodnictwem patriarchy Gabriela V^[1]. W zakres obowiązków biskupa chwostańskiego wchodziło administrowanie dwiema wakującymi eparchiami: metropolią Dabaru i Bośni oraz eparchią zahumsko-hercegowińską. Rezydował w Sarajewie. Już 25 grudnia 1947 został aresztowany, a następnie skazany na 11 lat ciężkiego więzienia, prace przymusowe i utratę praw obywatelskich na trzy lata. Biskupa oskarżano o spotkania z wrogami państwa, jego krytykę i planowanie obalenia władz socjalistycznych, ataki na armię jugosłowiańską w kazaniach, podburzanie mas przeciwko władzom, podżeganie do wojny, fałszywe informowanie zagranicznych organizacji o sytuacji w Jugosławii, zapewnianie, że państwo prześladuje Cerkiew, krytykę planu pięcioletniego, spotkania ze skazanym na śmierć katolickim duchownym związanym z ustaszami i uzyskanie od niego informacji o wywrotowej organizacji katolickiej, z którą miał następnie współdziałać w celu obalenia władz^[1]. Proces duchownego relacjonowany był przez prasę jugosłowiańską, która potępiała biskupa i nazywała go zdrajcą, a także przez prasę amerykańską^[1].

Biskup Barnaba odbywał karę początkowo w Stolcu, a następnie w więzieniach w Zenicy i w Sremskiej Mitrovicy. W 1950 patriarcha serbski Wincenty II bezskutecznie starał się o jego zwolnienie. W tym samym roku, podczas transportu koleją do więzienia w Sremskiej Mitrovicy, został poważnie ranny w katastrofie kolejowej^[1]. Leczony był w szpitalu w Sremskiej Mitrovicy, następnie w Belgradzie, po czym pozwolono mu zamieszkać w monasterze Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Belgradzie^[2]. W 1953 na polecenie władz musiał wyjechać do monasteru Gomionica. Władze Jugosławii nie zgodziły się, by ponownie zaczął służyć jako biskup. Do 1959 przebywał w klasztorze Gomionica. Następnie, po upływie czasu wyroku, odzyskał wolność i przeniósł się do monasteru Krušedol, gdzie nadal był obserwowany przez jugosłowiańskie służby bezpieczeństwa. Kilkakrotnie bez powodzenia ubiegał się o zgodę na podjęcie publicznej działalności duszpasterskiej. W 1963 musiał przenieść się do innego klasztoru Fruškiej gory – monasteru Beočin. Prowadził ascetyczny tryb życia, stale zachowywał surowy post. Zmarł nagle 12 listopada 1964 i został pochowany w cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego w klasztorze, w którym przeżył ostatni rok^[1].

Władał językami angielskim, francuskim i niemieckim^[1].

18 maja 2004 Święty Sobór Biskupów kanonizował biskupa Barnabę. Decyzja ta została uroczyście ogłoszona 15 maja 2005. Dniem wspomnienia biskupa jest 12 listopada^[1].

Przypisy