Barrakuda atlantycka

Barrakuda atlantycka

Sphyraena viridensis[1]
Cuvier, 1829
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	okoniokształtne
Podrząd	makrelowce
Rodzina	barrakudowate
Rodzaj	Sphyraena
Gatunek	barrakuda atlantycka
Synonimy
Sphyraena viridensis mediterranea Relini & Orsi Relini, 1997 Sphyraena viridiscens Cuvier, 1829
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski

Barrakuda atlantycka^[3] (Sphyraena viridensis) – gatunek drapieżnej ryby morskiej z rodziny barrakudowatych (Sphyraenidae). Jest poławiana gospodarczo na niewielką skalę.

Występowanie

Barrakuda (pisane też "barakuda") atlantycka występuje w wodach pelagialnych i przybrzeżnych w środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego (wybrzeża Senegalu, Wyspy Zielonego Przylądka, Wyspy Kanaryjskie). Obserwowano ją w pobliżu Balearów, Sardynii, u wybrzeży Włoch oraz we wschodniej części Morza Śródziemnego – u wybrzeży Libanu i Izraela. Północna granica zasięgu prawdopodobnie^[4] przebiega przez Azory. Dokładny zasięg występowania i liczebność tego gatunku nie są znane, ponieważ w większości publikacji barrakuda atlantycka nie jest odróżniana od bardzo podobnej barrakudy europejskiej (Sphyraena sphyraena), z którą jest blisko spokrewniona i często mylona. Na dodatek zasięgi występowania obydwu gatunków częściowo się pokrywają.

Morfologia

Ciało tej drapieżnej ryby jest silnie wydłużone, smukłe, o kształcie przystosowanym do pływania z dużą prędkością. Ubarwienie grzbietu dorosłych osobników jest ciemnoszare do niebieskawego, z licznymi ciemnymi, pionowo ułożonymi pasami przecinającymi linię boczną, sięgającymi do połowy każdego z boków. Spód ciała ma srebrzyste zabarwienie.

Sphyraena viridensis

Długi pysk z dolną szczęką wysuniętą do przodu (prognatyczną), uzbrojoną w dwa rzędy zębów przypominających kły. Na przedpokrywie (preoperculum) brak łusek, co jest jedną z cech odróżniających ten gatunek od S. sphyraena^[4]. Płetwy brzuszne barrakudy atlantyckiej są położone bliżej głowy niż początek płetwy grzbietowej.

Przeciętna, całkowita długość (TL) ciała barrakudy atlantyckiej mieści się w przedziale 55–120 cm^[4], maksymalnie osiąga 128 cm (FL^[5])^[6], a według niektórych autorów spotykane są osobniki o długości sięgającej 3 m^[7]. Maksymalna odnotowana masa ciała tej ryby wynosi 8,2 kg^[6].

Biologia i ekologia

Tryb życia, zachowania oraz preferencje pokarmowe tej ryby do niedawna pozostawały słabo poznane. Dokładniejsze badania tego gatunku podjęto dopiero pod koniec lat 90. XX wieku.

Latem obserwowano ją pływającą w dużych zgrupowaniach w pasie wody od powierzchni do głębokości 30 m, a zimą w małych grupach złożonych z młodych osobników lub pojedynczo pływających dużych okazów. Badania zawartości żołądków osobników złowionych w pobliżu Azorów wskazywały, że podstawowym pokarmem barrakudy atlantyckiej są ryby, w tym głównie młode ostroboki czarne (Trachurus picturatus). W czasie polowań obserwowane barrakudy wykazywały różnorodne taktyki łowieckie. Atakowały pojedynczo lub grupami, zarówno na samotnie pływające ryby, ich ławice, jak i na wiele ofiar jednocześnie. Największą skuteczność polowań stwierdzano, gdy grupa kilku osobników (stado) atakowała samotną ofiarę^[4].

U S. viridensis nie stwierdzono zachowań terytorialnych^[4]. Biologia rozrodu tego gatunku nie jest znana.

Młode barrakudy są zjadane przez inne gatunki drapieżnych ryb, m.in. przez jaszczurnika atlantyckiego (Synodus saurus)^[8].

Przypisy