Bartolomeo Pacca (1756–1844)

Bartolomeo Pacca

Kardynał biskup
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1756 Benewent
Data i miejsce śmierci	19 kwietnia 1844 Rzym
Miejsce pochówku	?↗
Prosekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	czerwiec 1808 – maj 1814
Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	5 lipca 1830–19 kwietnia 1844
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	14 sierpnia 1785
Nominacja biskupia	26 września 1785
Sakra biskupia	17 kwietnia 1786
Kreacja kardynalska	23 lutego 1801 Pius VII
Kościół tytularny	S. Silvestro in Capite S. Lorenzo in Lucina biskup Ostii

Bartolomeo Pacca (ur. 25 grudnia 1756 w Benewencie, zm. 19 kwietnia 1844) – włoski kardynał.

Życiorys

Uzyskał doktorat utroque iure na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie w 1775 roku. Tytularny arcybiskup Damietty od 1785. Nuncjusz apostolski w Kolonii 1786-94 i Portugalii 1794-1801. W Kolonii sprzeciwiał się przyznaniu wolności kultu protestantom, popadł też w konflikt z arcybiskupami-elektorami Kolonii i Trewiru.

W 1801 został mianowany kardynałem przez Piusa VII. Prosekretarz stanu w latach 1808-14, od sierpnia 1809 r. do stycznia 1813 r. był więziony z rozkazu Napoleona w piemonckiej twierdzy Fenestrelle. Po uwolnieniu powrócił do Rzymu i stanął tam na czele Junty Państwowej, która rządziła miastem do czasu powrotu papieża z Fontainebleau w kwietniu 1814 r. Początkowo reprezentował Stolicę Apostolską na kongresie wiedeńskim, szybko jednak zastąpił go sekretarz stanu Ercole Consalvi. Prefekt Kongregacji Kościelnych Immunitetów od 1809-20, kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego 1814-24 i prefekt Kongregacji ds. Biskupów i Zakonów 1818-28. Protoprezbiter Kolegium Kardynałów od października do grudnia 1818. W grudniu 1818 uzyskał promocję do diecezji suburbikarnej Frascati. Biskup Porto i subdziekan Kolegium Kardynałów 1821-30. Zarządzał Rzymem podczas konklawe 1823. Prodatariusz jego Świątobliwości od 1824. Był legatem w Velletri za pontyfikatu Leona XII, działał przeciw karbonariuszom. W 1830 papież Pius VIII mianował go biskupem Ostii, dziekanem Świętego Kolegium, sekretarzem Świętego Oficjum i archiprezbiterem bazyliki laterańskiej.

W dniu 7 kwietnia 1820 r. papież Pius VII zatwierdził edykt kardynała Bartholomeo Pacca zwany w historiografii lex Pacca, który w oparciu o edykt z 1 października 1802 r. (lex Doria Pamfili – od nazwiska kard. Giuseppe Maria Doria Pamphili) określił zasady ochrony zabytków i dzieł sztuki, tworząc Urząd Kamerlinga (czyli Stałą Radę Kamery Apostolskiej) jako najwyższego zwierzchnika nad zabytkami [źródło: Dariusz Matelski, Znaczenie prawodawstwa Państwa Kościelnego dla ochrony zabytków w XIX i XX wieku, [w:] Prawna ochrona zabytków. Red. Teresa Gardocka i Jacek Sobczak, Wyd. Adam Marszałek w Toruniu i Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Warszawie, Toruń 2010, s. 304-338].

Na konklawe w 1829 i 1830-31 wysuwano jego kandydaturę do tronu papieskiego, jednak wskutek sprzeciwu Francji nie został wybrany.

Był protektorem pisarzy i artystów oraz autorem pamiętników z okresu jak był nuncjuszem w Kolonii i Lizbonie. Zmarł w Rzymie.

Bibliografia

• Bartolommeo Pacca
• Bartolommeo Pacca