Batalion Elektrotechniczny

Batalion Elektrotechniczny
Ilustracja
Odznaka pamiątkowa
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1939

Tradycje
Święto

5 sierpnia[1]

Dowódcy
Pierwszy

kpt. Jan Rylce

Ostatni

ppłk dypl. Ryszard Włodzimierz Zyms

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

saperzy

Podległość

Dowództwo Saperów MSWojsk.

Jednostki saperskie WP w 1939
Tablica upamiętniająca żołnierzy Batalionu Elektrotechnicznego, Nowy Dwór Mazowiecki

Batalion Elektrotechnicznypododdział saperów Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Batalion podlegał Dowództwu Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Był pododdziałem całkowicie zmotoryzowanym. Eksploatowano w nim między innymi ciągniki Citroën-Kegresse B2 10CV i C4P.

W sierpniu 1919, w garnizonie Warszawa, sformowany został batalion maszynowy saperów. W marcu 1921 Jednostka dyslokowana została do Nowego Dworu Mazowieckiego, a w 1925 przemianowana na batalion elektrotechniczny.

Na początku 1932 batalion sformował morską kompanię reflektorów, która w lutym tego roku przeniesiona została do Gdyni i podporządkowana dowódcy 1 Morskiego dywizjonu artylerii przeciwlotniczej. Kompania wyposażona była w reflektory Breguet 120 cm przewożone na ciągnikach Citroën-Kegresse. W kampanii wrześniowej 1939 pododdział walczył w obronie wybrzeża przy czym jeden pluton wszedł w skład załogi Rejonu Umocnionego „Hel”.

Od 24 lutego 2004 tradycje batalionów: maszynowego (1919–1925), elektrotechnicznego (1925–1934) i silnikowego (1930–1939) kontynuuje 5 Ośrodek Przechowywania Sprzętu im. ppłk. Adama Szugajewa w Nowym Dworze Mazowieckim.

Mobilizacja w 1939

Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” batalion elektrotechniczny miał wystawić:
w okresie zagrożenia, w grupie jednostek oznaczonych kolorem brązowym, podgrupa 2:

  • jedną kompanię reflektorów przeciwlotniczych nr 14, wyposażoną w reflektory zdalnie sterowane 150 cm przewożone na ciągnikach C4P,
  • dwie kompanie reflektorów przeciwlotniczych nr 11 i 17, wyposażone w reflektory 120 cm przewożone na ciągnikach Citroën-Kegresse,

w I rzucie mobilizacji powszechnej:

  • dziewięć samodzielnych plutonów elektrotechnicznych nr 11, 12, 13, 17, 19, 21, 22, 24, 29,
  • pięć plutonów elektrotechnicznych specjalnych nr 1, 4, 5, 7 i 8.

Zmobilizowane jednostki planowano przydzielić następująco:

  • Armii Łódź - 1 specjalny plutony elektrotechniczny i 1 stacja elektrowagonowa,
  • Armii Modlin - 1 specjalny i 2 samodzielne plutony elektrotechniczne,
  • Armii Pomorze - 2 specjalne plutony elektrotechniczne i 1 stacja elektrowagonowa,
  • Armii Poznań - 2 specjalne plutony elektrotechniczne i 1 stacja elektrowagonowa,
  • Armii Warszawa - 1 kompania elektrotechniczna specjalna
  • Odwód NW - 1 kompania elektrotechniczna specjalna,
  • OPL Kraju - 3 kompanie reflektorów przeciwlotniczych (jedna reflektorów 150 cm i 2 120 cm).

Batalion elektrotechniczny zmobilizował w 1939:

  • 3 kompanie reflektorów przeciwlotniczych (1 reflektorów 150 cm i dwie 120 cm),
  • 2 kompanie elektrotechniczne specjalne (wysokiego napięcia),
  • 2 samodzielne plutony elektrotechniczne,
  • 6 plutonów elektrotechnicznych specjalnych,
  • 3 stacje elektrowagonowe.

Ponadto rozwinął Ośrodek Zapasowy Saperów Specjalnych nr 1.

Działania bojowe zmobilizowanych jednostek batalionu elektrotechnicznego.

Batalion w ramach mobilizacji alarmowej w grupie brązowej rozpoczął czynności 24 sierpnia 1939 roku i zakończył przed upływem 36 godzin. Pozostałe jednostki mobilizowane w ramach I i II rzutu sformowano od 2 do 4 września 1939 r.

- 11, 14 i 17 zmotoryzowane kompanie reflektorów przeciwlotniczych

27 sierpnia 11 i 17 kompanie reflektorów przeciwlotniczych przybyły do Warszawy i zajęły wyznaczone w planie obrony plot. stanowiska, stacjonująca w koszarach 1 paplot. Warszawie 14 kompania reflektorów przeciwlotniczych po uzupełnieniu wyposażenia zajęła swój rejon. Wszystkie trzy kompanie reflektorów do 4 września zajmowały swoje stanowiska, w tym czasie jedne raz uczestniczyły w odparciu nocnego nalotu lotnictwa niemieckiego na Warszawę. 4 września wszystkie kompanie zostały dyslokowane do wschodniej części Warszawy na prawy brzeg Wisły oraz do miejscowości podwarszawskich; Jabłonny, Strugi, Marek i Zielonki oraz w pobliżu mostów i dworców kolejowych. 6 września kompanie 11 i 17 wymaszerowały w kierunku Lublina, a 8 września w tym samym kierunku kompania 14. Kompanie wykonywały marsz nocami po zatłoczonych drogach w ciągu dnia biwakowały w lasach w obawie przed nalotami lotnictwa wroga. W okolicach Garwolina 14 kompania została zbombardowana 8 września w trakcie czego poległo 7 żołnierzy, a 8-10 zostało rannych. 9 i 10 września kompanie dotarły do Lublina, a 11 września kompanie zatrzymały się w rejonie lasów wokół Zamościa i Tomaszowa Lubelskiego. W maszerującej w kierunku Lwowa 17 kompanii zabrakło paliwa do ciągników, w okolice jej postoju dołączyła 14 kompania. W okolicy Tomaszowa Lubelskiego pojawiły się zmotoryzowane oddziały niemieckie. W pobliżu zgrupowanych 14 i 17 kompanii zaczęły gromadzić się pododdziały i rozbitkowie. Po uzupełnieniu paliwa 13 września 14 i 17 kompanie podjęły dalszy marsz w kierunku Hrubieszowa, natomiast 11 kompania 12 września pod miejscowością Łabunie natknęła się na niemieckie czołgi i wycofała się w kierunku Włodzimierza Wołyńskiego nazajutrz osiągając jego okolice. 15 września 14 i 17 kompanie dotarły w okolice Łucka, maskując się w okolicznych lasach odpoczywały, konserwowały i naprawiały sprzęt 16 i 17 września. Na rozkaz gen. bryg. Piotra Skuratowicza w lasach pozostawiono reflektory i inny sprzęt uszkadzając go i obie kompanie na samochodach i ciągnikach nocą 17/18 września podjęły marsz w kierunku „Przedmościa rumuńskiego”[2]. 18 września kompanie dotarły do Horochowa, a następnie przez Radziechów do Buska, gdzie dołączyła 11 kompania. Maszerujące zgrupowanie w kierunku Lwowa we wsi Bałuczyn było ostrzeliwane przez dywersantów ukraińskich. 19 września po dojechaniu do miejscowości Unterwalden 25 km od Lwowa kolumna 11, 14 i 17 zmotoryzowane kompanii reflektorów przeciwlotniczych zostały ostrzelane przez czołgi sowieckie, w wyniku ostrzału rany odniosło 3 żołnierzy, a pozostali dostali się do niewoli i zostali rozbrojeni[3].

- 1 kompania elektrotechniczna specjalna

2 września 1939 roku zakończono formowanie kompanii we wsi Okunin w pobliżu Nowego Dworu Mazowieckiego, 2 września kompania o trakcji konnej przybyła się do Warszawy i na stacji Warszawa-Praga załadowana została do transportu kolejowego, a następnie po kilkakrotnym przetaczaniu po dworach i stacjach węzła warszawskiego wyładowana została 5 września na dworcu Warszawa-Główna. Podjęła marsz po zatłoczonych i bombardowanych drogach do Brześcia nad Bugiem. 6 września osiągnięto Dębe Wielkie, a 8 września kompania zatrzymała się w lasach pomiędzy Siedlcami i Białą Podlaską. Podczas tego postoju wybuchła strzelanina i miały się ukazać czołgi, na powyższe zdarzenia kompania rozbiegła się. Zebrała się jedynie grupa kilkunastu żołnierzy pod dowództwem plut. pchor. Eysmontta, która dotarła 13 września do Brześcia n/Bugiem, a 15 września do Kowla i dołączyła tam do Ośrodka Zapasowego Saperów Specjalnych nr 1[4].

- 2 kompania elektrotechniczna specjalna

Kompania formowała się i kwaterowała w Bożej Woli koło Nowego Dworu Mazowieckiego. 6 września 1939 r. kompania otrzymała rozkaz wymarszu do Lublina, poprzez Jabłonnę, Warszawę, Garwolin, Ryki. Następnie z uwagi na zmianę sytuacji wojennej kompania ok. połowy września pomaszerowała w kierunku Włodawy, którą osiągnięto ok. 20 września. Dalszy marsz odbywał się w kierunku „Przedmościa rumuńskiego”, z uwagi na zajęcie Chełma Lubelskiego przez wojska sowieckie, zniszczono sprzęt, a część wozów i koni sprzedano. Z uwagi na okrążenie od południa, wschodu i zachodu podjęto marsz w kierunku odwrotnym do Warszawy. W trakcie marszu do uzbrojonej kompanii dołączyły grupy żołnierzy w dużej części bez broni, łącznie ok. 1000 żołnierzy, na terenach zamieszkałych przez ludność ukraińską toczono potyczki z licznymi grupami dywersantów, likwidując je. Po dojściu w okolice Lublina 30 września, żołnierze zgrupowani przy kompanii rozproszyli się, a kompania z uwagi na informacje o kapitulacji Warszawy, została rozwiązana. Zakopano broń, zniszczono dokumentację, a żołnierze podzieleni na grupy pomaszerowali w swoje rodzinne strony[5].

- kompania reflektorów przeciwlotniczych (konna)

Kompania po zmobilizowaniu 4 września została załadowana do transportu kolejowego, w trakcie transportu była atakowana przez lotnictwo niemieckie na stacji Mrozy, gdzie zostało rannych kilku żołnierzy. Po wyładowaniu się z transportu kolejowego w okolicach Siedlec, ponownie maszerującą kompanię zaatakowało lotnictwo niemieckie. 18 września kompania dotarła do Kowla. Podjęto marsz w kierunku Rumunii, jednak w trakcie marszu kompania prowadziła walki z ukraińskimi grupami dywersyjnymi. Z uwagi na trudności w przebyciu zrewoltowanego terenu większość kompanii powróciła do Kowla i 22 września żołnierze zostali rozbrojeni przez wojska sowieckie, oficerowie dostali się do niewoli, a szeregowi rozpuszczeni[6].

- inne poddziały mobilizowane na bazie batalionu elektrotechnicznego

Planowane do Armii "Pomorze", "Poznań" i "Łódź" plutony i stacje nie dotarły do ich składu, w większości weszły one w skład zorganizowanej w Warszawie 8 września kompanii elektrotechnicznej. Brała ona udział zgodnie ze swoją specjalnością w obronie Warszawy do dnia 28 września. Zmobilizowane plutony dla Armii „Modlin” weszły w większości w skład garnizonu Modlina i wraz z nim skapitulowały 29 września 1939 roku[7].

Żołnierze batalionu

Dowódcy batalionu
  • kpt. Jan Rylke (5 VIII 1919 - 8 II 1921 → kierownik Rejonu Inżynierii i Saperów Modlin † 17 I 1922 Modlin[8])
  • kpt. Tadeusz Kossakowski (9 II 1921 - X 1924)
  • mjr Patryk O’Brien de Lacy (X 1924 - X 1926)
  • mjr Wacław Szwykowski (X 1926 - 8 IX 1929)
  • ppłk sap. Marceli Rewieński (9 IX 1929 - 19 IV 1936)
  • mjr Stanisław Michałowski (p.o. 20 IV 1936 - 10 VI 1937)
  • ppłk dypl. Ryszard Włodzimierz Zyms (11 VI 1937- IX 1939 → zastępca dowódcy Ośrodka Zapasowego Saperów Specjalnych Nr 1 w Modlinie)
Byli oficerowie batalionu, przed 1929 rokiem
Zastępcy dowódcy batalionu (od 1938 roku – I zastępca dowódcy)
Kwatermistrzowie (od 1938 roku – II zastępca dowódcy)
  • kpt. Stefan Romeyko (1929)
  • kpt Eugeniusz Szubert (1930[11])
  • mjr adm. (sap.) Władysław Błażejowski (1939)
Oficerowie batalionu
Dowództwo batalionu w 1929 roku
Kwatermistrzostwo batalionu w 1929 roku
Oficerowie elektrowni, wodociągów i warsztatów w 1929 roku

Organizacja i obsada personalna batalionu w 1929 roku

W dniu 5 sierpnia 1929 roku obchodzono 10-lecie batalionu, z tej okazji wykonano pamiątkowy album, w którym upamiętniono obsadę batalionu[12]:

  • Dowództwo:
    • mjr Zdzisław Podgórski – p.o. dowódcy batalionu
    • por. Aleksander Karhesy – adiutant
    • kpt. dr Aleksander Ciechanowski – naczelny lekarz
  • Kwatermistrzostwo:
    • kpt. Stefan Romeyko – kwatermistrz
    • por. Mieczysław Niedzielski – oficer materiałowy
    • por. Henryk Gołębiewski – oficer ewidencyjny
    • por. adm. Jan Wnęk – płatnik
    • por. Eugeniusz Telszewski – referent „Mob”
  • Elektrownie, wodociągi i warsztaty:
    • kpt. Antoni Żarski – kierownik elektrowni i stacji pomp wodociągowych
    • kpt. inż. Stanisław Derejski – zastępca kierownika elektrowni i pomp wodociągowych
    • por. Kazimierz Grüner – kierownik warsztatów elektromechanicznych i elektrowni szkolnej
    • por. Józef Żukowski – oficer warsztatowy

Organizacja i obsada personalna batalionu w 1939 roku

Ostatnia organizacja pokojowa i obsada personalna batalionu[13][a]

  • dowódca batalionu – ppłk Ryszard Włodzimierz Zyms
  • I zastępca dowódcy batalionu – mjr Wacław Szpinko
  • adiutant – por. Kuciński Wacław
  • oficer sztabowy ds. wyszkolenia – wakat
  • kierownik kursu lotników – kpt. inż. Rafalski Wacław
  • lekarz medycyny – por. lek. Ostrowski Marian Antoni
  • II zastępca dowódcy (kwatermistrz) – mjr adm. (sap.) Władysław Błażejowski
  • oficer mobilizacyjny – kpt. Jordan Edwin
  • zastępca oficera mobilizacyjnego – por. Robert Turbaczewski
  • oficer administracyjno-materiałowy – por. Jabłoński Henryk Józef
  • oficer gospodarczy – kpt. int. Dybaczewski Piotr
  • dowódca kompanii gospodarczej – por. Włodarski Dominik
  • oficer żywnościowy – ppor. rez. pdsc. Zagórski Mieczysław
  • komendant parku – por. Koleda Sergiusz
  • zastępca komendanta – por. Tomasini Zbigniew Józef
  • dowódca plutonu łączności – vacat
  • dowódca kompanii szkolnej – mjr Mieczysław Niedzielski
  • instruktor – por. Gierycz Stanisław Lechosław
  • instruktor – por. Oster Jerzy Władysław
  • instruktor – por. Sidorowicz Eugeniusz
  • instruktor – ppor. Sobolewski Michał
  • dowódca plutonu podchorążych rezerwy – por. Franciszek Sobiewski z belektr (*11 VI 1908, † 1940 Charków)
  • dowódca 1 kompanii elektrotechnicznej – por. Gałaszkiewicz Stefan
  • instruktor – por. Krąpiec Józef Eugeniusz
  • instruktor – por. Sanetra Tadeusz Kazimierz
  • dowódca 2 kompanii elektrotechnicznej – kpt. Siedlecki Antoni
  • instruktor – ppor. Musiałek Zbigniew
  • instruktor – ppor. Kwiatkowski Żelisław Eligiusz Marian
  • dowódca kompanii hydrograficznej – kpt. Gawina Aleksander
  • instruktor – por. Skupieński Jerzy Ludwik
  • dowódca kompanii reflektorów przeciwlotniczych – mjr Ludwik Gabriel
  • instruktor – ppor. Cugowski Jan Jerzy
  • instruktor – ppor. Jabłonowski Janusz
  • instruktor – ppor. Kubiak Mieczysław Stefan
  • dowódca kompanii doświadczalnej reflektorów przeciwlotniczych – kpt. inż. Romuald Januszkiewicz
  • instruktor – ppor. Jaworski Leszek
  • instruktor – ppor. rez. pdsc. Minakowski Ludgard

Oddelegowani na kurs:

  • kpt. Ryszard Kalpas
  • kpt. Włoga Stanisław
  • por. Mularski Jerzy
  • por. Osiński Władysław
  • por. Ośródek Stanisław Zygmunt

Ustaleni dowódcy pododdziałów zmobilizowanych w batalionie elektrotechnicznym

  • dowódca 11 kompanii reflektorów przeciwlotniczych - mjr Ludwik Gabriel (do 1 IX 1939, dowódca zgrupowania reflektorów plot.), kpt. Józef Żuliński
  • dowódca 14 kompanii reflektorów przeciwlotniczych - kpt. Romuald Januszkiewicz
  • dowódca 17 kompanii reflektorów przeciwlotniczych - mjr Mieczysław Niedzielski
  • dowódca 1 kompanii elektrotechnicznej specjalnej - por. Stefan Gałaszkiewicz
  • dowódca 2 kompanii elektrotechnicznej specjalnej - kpt. Antoni Siedlecki
  • dowódca kompanii reflektorów przeciwlotniczych (konna) - NN
  • dowódca kompanii zapasowej elektrotechnicznej - ppor. Dominik Włodarski


Symbole batalionu

Odznaka pamiątkowa

Odznakę stanowi srebrny, równoramienny krzyż emaliowany jasnoniebieski. W centrum widnieje czarny krzyż z czerwono-żółtym kwadratem. Na odznakę nałożono dużą ozdobną literę „E” opierającą się na górnym i dolnym ramieniu krzyża. Wzdłuż wszystkich ramion krzyża – srebrne błyskawice. Wymiary 42 x 42 mm.
Odznaka miała wiązać odznaczonych z tradycjami oraz stanowić nagrodę za wzorową służbę i umacnianie dobrego imienia batalionu. Odznakę nadawał i odbierał dowódca batalionu. Mógł ją otrzymać każdy żołnierz, który odsłużył 2 lata (w służbie zawodowej) lub rok niezawodowo z wyjątkiem karanych sądownie lub dyscyplinarnie. W szczególnych wypadkach odznaka mogła być przyznana osobom prawnym lub fizycznym zasłużonym dla batalionu. Posiadaczom odznaki wydawano legitymacje. Odznakę należało nosić umocowaną na śrubce, na lewej piersi; u oficerów 4 cm poniżej guzika kieszeni górnej, u szeregowych na wysokości 3 guzika munduru. Prawo do jej noszenia tracili:

  • karani sądownie lub dyscyplinarnie za dezercję lub samowolne oddalenie się
  • karani sądownie za czyny hańbiące karą więzienia
  • oficerowie wykluczeni z korpusu oficerskiego prawomocnym orzeczeniem Oficerskiego Sądu Honorowego
  • osoby fizyczne lub prawne na podstawie uchwały zebrania oficerskiego
    .

Ponadto żołnierze batalionu elektrotechnicznego nosili na naramiennikach inicjał „E”, haftowany dla oficerów i starszych podoficerów, a metalowy dla szeregowców i młodszych podoficerów[15].

Święto batalionu

19 maja 1927 Minister Spraw Wojskowych ustalił i zatwierdził dzień 5 sierpnia świętem batalionu[16], a 29 listopada 1930 przesunął tę datę na dzień 5 maja[17].

Uwagi

  1. Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[14].

Przypisy

  1. Dziennik Rozkazów MSWojsk. nr 16 z 19 maja 1927 roku
  2. Kabata 1994 ↓, s. 24-29.
  3. Kabata 1994 ↓, s. 30-31.
  4. Kabata 1994 ↓, s. 31-33.
  5. Kabata 1994 ↓, s. 36-38.
  6. Kabata 1994 ↓, s. 38-39.
  7. Kabata 1994 ↓, s. 42.
  8. Ś.p. major Jan Rylke. „Polska Zbrojna”. 18, s. 4, 1922-01-19. Warszawa. 
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 2 czerwca 1923 roku, s. 367.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 9 października 1924 roku, s. 582.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 301.
  12. Na podstawie ręcznie wykonanego albumu: 10 lat istnienia Batalionu Elektrotechnicznego 5.VIII.1919 – 5.VIII.1929, Nowy Dwór k. Modlina.
  13. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 811-812.
  14. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  15. Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 3 z 20 stycznia 1930 roku poz. 25
  16. Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 16 z 19.05.1927 r., poz. 174.
  17. Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 38 z 29.11.1930 r., poz. 446.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Zdzisław Cutter, „Polskie wojska saperskie w 1939 roku”. Częstochowa 2003
  • Cutter Zdzisław, Mobilizacja wojsk saperskich we wrześniu 1939 r., Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 3 (184) z 2000
  • Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Oficyna Wydawnicza „Ajaks” i Zarząd XII Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3
  • Alfred Kabata, Kompanie reflektorów przeciwlotniczych z batalionu elektrotechnicznego we wrześniu 1939 roku, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1-2 (151-152), Warszawa 1995
  • Alfred Kabata. Batalion Elektrotechniczny w Nowym Dworze Mazowieckim w latach 1921-1939. „Fakty Nowodworskie”, s. 29-32, Maj 2014. 
  • Alfred Kabata: Batalion elektrotechniczny. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, zeszyt 32. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1994. ISBN 8385621383.
  • Adam Jońca: Batalion elektrotechniczny. Elektrotechnika. Wielki leksykon uzbrojenia wrzesień 1939 tom nr 87. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2016. ISBN 978-83-7945-311-5.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Batalion Elektrotechniczny.jpg
Autor: Saper65, Licencja: CC BY-SA 4.0
Odznaka Batalion Elektrotechniczny
Jednostki saperskie WP w 1939.jpg
Jednostki saperskie WP w 1939
Tablica batalionu elektrotechnicznego ndm.jpg
Autor: Panek, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tablica "Żołnierzom Batalionu Elektrotechnicznego, obrońcom ojczyzny, 1918–1945, koledzy i rodziny, Nowy Dwór Maz. 1992 r" umieszczona na budynku prokuratury w Nowym Dworze Mazowieckim
POL C4P.jpg
Autor: Hiuppo, Licencja: CC BY-SA 3.0
C4P, Muzeum Techniki, Warszawa.