Batalion KOP „Słobódka II”
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Jan Lachowicz |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Formacja | |
| Podległość | |
Batalion KOP „Słobódka II”[1] – pododdział piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza.
Mobilizacja i walki
12 kwietnia 1939 roku, zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” istniejący batalion KOP „Słobódka” został wzmocniony do stanów pełnego batalionu piechoty. Pododdział przyjął nazwę „Słobódka II” i następnego dnia osiągnął pogotowie marszowe. Dowódcą batalionu został podpułkownik Jan Lachowicz, dotychczasowy dowódca batalionu KOP „Słobódka”. Na granicy polsko-łotewskiej pozostał batalion KOP „Słobódka I” w składzie czterech kompanii strzeleckich i plutonu karabinów maszynowych[2].
14 kwietnia 1939 roku baon KOP „Słobódka II” wyjechał ze stacji kolejowej Nowy Pohost i następnego dnia o godz. 18.00 przybył do Augustowa. W Komendzie Garnizonu Augustów dowódca Suwalskiej Brygady Kawalerii odczytał dowódcy baonu rozkazy generała brygady Czesława Młot-Fijałkowskiego o włączeniu batalionu w skład Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” i podporządkowaniu go pod względem taktycznym (terenowym) generałowi brygady Zygmuntowi Podhorskiemu[3]. Baon KOP „Słobódka II” był samodzielnym oddziałem gospodarczym i taktycznym[4]. Od 20 kwietnia do 20 maja 1939 roku baon prowadził normalne szkolenie, natomiast dowódca wraz z oficerami rozpoznawał teren przyszłych umocnień nad kanałem Augustowskim i Bystry[5]. 21 maja 1939 roku baon rozpoczął prace ziemne na odcinku Białobrzegi – Gniliszki (obecnie Gliniski) – Śluza Borki - Śluza Sosnowo. Rowy przeciwczołgowe i schrony drewniane budowano wyłącznie w lasach bądź na gruntach państwowych. Zakładano również przeszkody z drutu kolczastego. Dowódca baonu został taktycznym kierownikiem robót fortyfikacyjnych[5].
1 września 1939 roku baon KOP „Słobódka II” został włączony w skład 3 pułku piechoty KOP, jako III batalion.
Do 13 września 1939 roku 3 pułk piechoty KOP uczestniczył w walkach z wrogiem na Suwalszczyźnie. 13 września 1939 roku dowodzony przez Lachowicza III batalion został wraz z 3 pułkiem piechoty KOP przetransportowany na Wołyń w rejon Równe–Kostopol, gdzie uczestniczył w walkach z wojskami sowieckimi. Brał udział w walkach z sowietami 21–22 września 1939 roku w rejonie wsi Borowicze, a 23 września 1939 roku w rejonie wsi Radoszyn, w gminie Hołoby (powiat kowelski), gdzie po walce z przeważającymi siłami agresora sowieckiego 3 pułk piechoty KOP skapitulował[6].
Organizacja i obsada personalna III/3 pp KOP
- dowództwo baonu
- dowódca – ppłk piech. Jan Lachowicz
- adiutant – kpt. Feliks Jan Schindel †1940 Katyń[7]
- kwatermistrz – kpt. Józef Müller
- oficer gospodarczy – kpt. Bronisław Jakubowski †1940 Katyń
- oficer materiałowy – kpt. Stefan Leon Kurkowski †1940 Katyń[8]
- oficer żywnościowy – chor. Mandziara
- lekarz batalionu – por. lek. Stanisław Pakuła †1940 Katyń[9]
- dowódca plutonu łączności – por. Piotr Wysocki
- podoficer informacyjny – sierż. pchor. Dionizy Spychalski
7 kompania strzelecka
- dowódca kompanii – kpt. Marian Kucharski[10][11] †1940 Katyń[12]
- dowódca plutonu – por. Zdzisław Kosmalski †1940 Katyń[13]
- dowódca plutonu – ppor. rez. Bronisław Najdzicz[14] †1940 Katyń[15]
- dowódca plutonu – ppor. Gryz
8 kompania strzelecka
- dowódca kompanii – kpt. Leonard Radziszewski †1940 Katyń[16]
- dowódca plutonu – por. Cynar
- dowódca plutonu – por. Stefan Gudaczewski †1940 Katyń[17]
- dowódca plutonu – por. piech. rez. Edward Kurkliński †1940 Charków[18]
9 kompania strzelecka
- dowódca kompanii – kpt. Wacław Mackiewicz †1940 Katyń[19]
- dowódca I plutonu – por. Stefan Głowacki
- dowódca plutonu – ppor. rez. Józef Stanisław Gaura †1940 Katyń[20]
- dowódca plutonu – ppor. Kalukin
3 kompania ciężkich karabinów maszynowych
- dowódca kompanii – kpt. Jan Olejniczak †1940 Katyń
- dowódca I plutonu ckm – por. Sergiusz Pusch[21] †1940 Katyń[22]
- dowódca II plutonu ckm – por. Morończyk
- dowódca III plutonu ckm – por. Wolak
- dowódca IV plutonu ckm – ppor. rez. Stanisław Karol Zajc[23] †1940 Katyń[24]
- dowódca plutonu przeciwpancernego – por. Antoni Dzielski †1940 Katyń[25]
- dowódca plutonu broni towarzyszącej – ppor. Tadeusz Zbigniew Ciszewski-Zadora[26] †1940 Katyń[27]
Każda z kompanii strzeleckich liczyła 150 oficerów i szeregowych w trzech plutonach, natomiast kompania ckm około 200 żołnierzy, a pluton łączności – 40.
Uzbrojenie batalionu stanowiło 12 ciężkich karabinów maszynowych, cztery 37 mm armaty przeciwpancerne i cztery moździerze. Poza taborem konnym baon posiadał samochód ciężarowy i samochód osobowo-terenowy Fiat 508 Łazik.
Przypisy
- ↑ Ppłk Jan Lachowicz, Odpowiedź na kwestionariusz ..., s. 1 dowodzony przez siebie pododdział nazywa baonem KOP „Słobódka II”, natomiast pododdział, który pozostał na granicy polsko-łotewskiej baonem KOP „Słobódka I”. Odmienną numerację podali Ryszard Rybka i Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. CXXIX. Według nich nazwą „Słobódka II” posługiwał się „słaby baon zastępczy do tymczasowej obsady strażnic”, wspierany przez kawalerię KOP oraz Policję Państwową.
- ↑ J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 5.
- ↑ J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 5.
- ↑ J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 1.
- ↑ a b J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 6.
- ↑ J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 76-78.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 832.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 438.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 572.
- ↑ Lachowicz 1967 ↓, s. 53 jako kpt. Władysław Kucharski.
- ↑ Lachowicz 1942 ↓, s. 4 kpt. Władysław Kucharski figuruje w sporządzonym przez autora kwestionariusza „wykazie oficerów Baonu KOP Słobódka (III/3 pp KOP) będących jeszcze w niewoli bolszewickiej tj. do dnia 20 VII 1942 roku”. Wykaz zawiera nazwiska oficerów, którzy do marca 1940 przebywali w obozie w Kozielsku. W Roczniku Oficerskim z 1932 roku nie figuruje oficer o imieniu i nazwisku „Władysław Kucharski”.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 440.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 413.
- ↑ Lachowicz 1967 ↓, s. 53 jako ppor. Najdzisz.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 532.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 625.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 287.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 280.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 500.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 257.
- ↑ W relacji ppłk. Jana Lachowicza występuje, jako porucznik Sergiusz Pusz.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 615.
- ↑ W relacji ppłk. Jana Lachowicza występuje, jako podporucznik Zajc i Zając.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 336.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 299.
- ↑ J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 1, 2, 4.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 807.
Bibliografia
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных - узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Lachowicz: Odpowiedź na kwestionariusz z 20 lipca 1942 roku. W: Relacje z kampanii wrześniowej 1939, sygn. B.I.13c [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1942-07-20. [dostęp 2022-03-09].
- Jan Lachowicz: Bitwa 3-go Pułku Piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza (3 P.P. K.O.P.) z wojskami sowieckimi we wrześniu 1939 roku. W: Relacje z kampanii wrześniowej 1939, sygn. B.I.13c [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, marzec 1967. [dostęp 2022-03-09].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, Warszawa 2010, ISBN 978-83-86100-83-5.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).