Batalion KOP „Słobódka II”

Batalion KOP „Słobódka II”
III/3 pp KOP
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1939

Rozformowanie

1939

Nazwa wyróżniająca

Słobódka

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Jan Lachowicz

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Augustów

Formacja

Korpus Ochrony Pogranicza

Podległość

SGO „Narew”
3 Pułk Piechoty KOP

Batalion KOP „Słobódka II”[1]pododdział piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza.

Mobilizacja i walki

12 kwietnia 1939 roku, zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” istniejący batalion KOP „Słobódka” został wzmocniony do stanów pełnego batalionu piechoty. Pododdział przyjął nazwę „Słobódka II” i następnego dnia osiągnął pogotowie marszowe. Dowódcą batalionu został podpułkownik Jan Lachowicz, dotychczasowy dowódca batalionu KOP „Słobódka”. Na granicy polsko-łotewskiej pozostał batalion KOP „Słobódka I” w składzie czterech kompanii strzeleckich i plutonu karabinów maszynowych[2].

14 kwietnia 1939 roku baon KOP „Słobódka II” wyjechał ze stacji kolejowej Nowy Pohost i następnego dnia o godz. 18.00 przybył do Augustowa. W Komendzie Garnizonu Augustów dowódca Suwalskiej Brygady Kawalerii odczytał dowódcy baonu rozkazy generała brygady Czesława Młot-Fijałkowskiego o włączeniu batalionu w skład Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” i podporządkowaniu go pod względem taktycznym (terenowym) generałowi brygady Zygmuntowi Podhorskiemu[3]. Baon KOP „Słobódka II” był samodzielnym oddziałem gospodarczym i taktycznym[4]. Od 20 kwietnia do 20 maja 1939 roku baon prowadził normalne szkolenie, natomiast dowódca wraz z oficerami rozpoznawał teren przyszłych umocnień nad kanałem Augustowskim i Bystry[5]. 21 maja 1939 roku baon rozpoczął prace ziemne na odcinku Białobrzegi – Gniliszki (obecnie Gliniski) – Śluza Borki - Śluza Sosnowo. Rowy przeciwczołgowe i schrony drewniane budowano wyłącznie w lasach bądź na gruntach państwowych. Zakładano również przeszkody z drutu kolczastego. Dowódca baonu został taktycznym kierownikiem robót fortyfikacyjnych[5].

1 września 1939 roku baon KOP „Słobódka II” został włączony w skład 3 pułku piechoty KOP, jako III batalion.

Do 13 września 1939 roku 3 pułk piechoty KOP uczestniczył w walkach z wrogiem na Suwalszczyźnie. 13 września 1939 roku dowodzony przez Lachowicza III batalion został wraz z 3 pułkiem piechoty KOP przetransportowany na Wołyń w rejon RówneKostopol, gdzie uczestniczył w walkach z wojskami sowieckimi. Brał udział w walkach z sowietami 21–22 września 1939 roku w rejonie wsi Borowicze, a 23 września 1939 roku w rejonie wsi Radoszyn, w gminie Hołoby (powiat kowelski), gdzie po walce z przeważającymi siłami agresora sowieckiego 3 pułk piechoty KOP skapitulował[6].

Organizacja i obsada personalna III/3 pp KOP

dowództwo baonu
  • dowódca – ppłk piech. Jan Lachowicz
  • adiutant – kpt. Feliks Jan Schindel †1940 Katyń[7]
  • kwatermistrz – kpt. Józef Müller
  • oficer gospodarczy – kpt. Bronisław Jakubowski †1940 Katyń
  • oficer materiałowy – kpt. Stefan Leon Kurkowski †1940 Katyń[8]
  • oficer żywnościowy – chor. Mandziara
  • lekarz batalionu – por. lek. Stanisław Pakuła †1940 Katyń[9]
  • dowódca plutonu łączności – por. Piotr Wysocki
  • podoficer informacyjny – sierż. pchor. Dionizy Spychalski

7 kompania strzelecka

  • dowódca kompanii – kpt. Marian Kucharski[10][11] †1940 Katyń[12]
  • dowódca plutonu – por. Zdzisław Kosmalski †1940 Katyń[13]
  • dowódca plutonu – ppor. rez. Bronisław Najdzicz[14] †1940 Katyń[15]
  • dowódca plutonu – ppor. Gryz

8 kompania strzelecka

  • dowódca kompanii – kpt. Leonard Radziszewski †1940 Katyń[16]
  • dowódca plutonu – por. Cynar
  • dowódca plutonu – por. Stefan Gudaczewski †1940 Katyń[17]
  • dowódca plutonu – por. piech. rez. Edward Kurkliński †1940 Charków[18]

9 kompania strzelecka

  • dowódca kompanii – kpt. Wacław Mackiewicz †1940 Katyń[19]
  • dowódca I plutonu – por. Stefan Głowacki
  • dowódca plutonu – ppor. rez. Józef Stanisław Gaura †1940 Katyń[20]
  • dowódca plutonu – ppor. Kalukin

3 kompania ciężkich karabinów maszynowych

  • dowódca kompanii – kpt. Jan Olejniczak †1940 Katyń
  • dowódca I plutonu ckm – por. Sergiusz Pusch[21] †1940 Katyń[22]
  • dowódca II plutonu ckm – por. Morończyk
  • dowódca III plutonu ckm – por. Wolak
  • dowódca IV plutonu ckm – ppor. rez. Stanisław Karol Zajc[23] †1940 Katyń[24]
  • dowódca plutonu przeciwpancernego – por. Antoni Dzielski †1940 Katyń[25]
  • dowódca plutonu broni towarzyszącej – ppor. Tadeusz Zbigniew Ciszewski-Zadora[26] †1940 Katyń[27]

Każda z kompanii strzeleckich liczyła 150 oficerów i szeregowych w trzech plutonach, natomiast kompania ckm około 200 żołnierzy, a pluton łączności – 40.

Uzbrojenie batalionu stanowiło 12 ciężkich karabinów maszynowych, cztery 37 mm armaty przeciwpancerne i cztery moździerze. Poza taborem konnym baon posiadał samochód ciężarowy i samochód osobowo-terenowy Fiat 508 Łazik.

Przypisy

  1. Ppłk Jan Lachowicz, Odpowiedź na kwestionariusz ..., s. 1 dowodzony przez siebie pododdział nazywa baonem KOP „Słobódka II”, natomiast pododdział, który pozostał na granicy polsko-łotewskiej baonem KOP „Słobódka I”. Odmienną numerację podali Ryszard Rybka i Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. CXXIX. Według nich nazwą „Słobódka II” posługiwał się „słaby baon zastępczy do tymczasowej obsady strażnic”, wspierany przez kawalerię KOP oraz Policję Państwową.
  2. J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 5.
  3. J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 5.
  4. J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 1.
  5. a b J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 6.
  6. J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 76-78.
  7. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 832.
  8. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 438.
  9. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 572.
  10. Lachowicz 1967 ↓, s. 53 jako kpt. Władysław Kucharski.
  11. Lachowicz 1942 ↓, s. 4 kpt. Władysław Kucharski figuruje w sporządzonym przez autora kwestionariusza „wykazie oficerów Baonu KOP Słobódka (III/3 pp KOP) będących jeszcze w niewoli bolszewickiej tj. do dnia 20 VII 1942 roku”. Wykaz zawiera nazwiska oficerów, którzy do marca 1940 przebywali w obozie w Kozielsku. W Roczniku Oficerskim z 1932 roku nie figuruje oficer o imieniu i nazwisku „Władysław Kucharski”.
  12. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 440.
  13. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 413.
  14. Lachowicz 1967 ↓, s. 53 jako ppor. Najdzisz.
  15. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 532.
  16. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 625.
  17. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 287.
  18. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 280.
  19. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 500.
  20. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 257.
  21. W relacji ppłk. Jana Lachowicza występuje, jako porucznik Sergiusz Pusz.
  22. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 615.
  23. W relacji ppłk. Jana Lachowicza występuje, jako podporucznik Zajc i Zając.
  24. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 336.
  25. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 299.
  26. J. Lachowicz, Odpowiedź ..., op. cit., s. 1, 2, 4.
  27. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 807.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Odznaka KOP.png
Autor: Kerim44, Licencja: CC BY-SA 4.0
Odznaka KOP
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).