Batalion ON „Gdynia I”
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Stanisław Zaucha |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | Lądowa Obrona Wybrzeża |
| Skład | typ IVbatalionu piechoty typ spec. organizacji wojennej 3017 |
| Odznaczenia | |
 | |
I Gdyński Batalion Obrony Narodowej (batalion ON „Gdynia I”) 3 morski batalion strzelców – pododdział piechoty Wojska Polskiego II RP.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Batalion został sformowany jesienią 1937 roku, w Gdyni, w składzie Morskiej Brygady ON. W maju 1939 roku jednostka została przeformowana według etatu batalionu ON typu IV. Podczas mobilizacji alarmowej osiągnął etat batalionu piechoty typ. spec.
Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” I Gdyński batalion ON był zawiązkiem 3 Morskiego Batalionu Strzelców – jednostki formowanej przez 2 Morski batalion strzelców w Gdyni, w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem zielonym. Batalion został zmobilizowany w/g etatu batalionu piechoty typ spec. organizacji wojennej 3017[1].
Organizacja i obsada personalna batalionu w dniu 25 sierpnia 1939 r.
Dowództwo [2]
- dowódca batalionu – mjr Stanisław Zaucha
- adiutant – ppor. rez. inż. Józef Langiewicz
- oficer informacyjny – ppor. rez. Bolesław Pelc
- oficer gospodarczy – ppor. rez. Marian Owoc
- płatnik – ppor. rez. Edmund Matczyński
- oficer żywnościowy – plut. pchor. Teodor Płotek
- lekarz – ppor. rez. dr Jerzy Matuszewski
- szef batalionu i dowódca drużyny – sierż. Leon Michniowski
Razem w dowództwie 7 oficerów, 30 szeregowych, 2 samochody ciężarowe, 1 motocykl, 1 samochód sanitarny, 10 wozów żywnosciowych, 2 wozy sanitarne, 1 wóz bagażowo-kancelaryjny, 4 konie wierzchowe i 26 koni taborowych.
Pluton łączności [3]
- dowódca plutonu – por. rez. inż. Stanisław Ostrowski
4 patrole telefoniczne, centrala, 6 rowerzystów, 6 łączników konnych (bez koni), 2 patrole sygnalizacji świetlnej (bez migaczy), patrol sygnalizacyjny z lotnikiem.
Razem w plutonie 1 oficer, 35 szeregowych, 1 wóz narzędziowy, 2 konie, 6 rowerów.
Pluton kolarzy [4]
- dowódca plutonu – por. Tadeusz Jaroszewski
Razem w plutonie 1 oficer, 32 szeregowych, 1 motocykl, 32 rowery, 2 rkm.
Pluton pionierów[5]
- dowódca plutonu - ppor. Wacław Gedroyć
Razem w plutonie 1 oficer, 22 szeregowych, 2 konie i wóz narzędziowy
1 kompania strzelecka
- dowódca kompanii – kpt. Stanisław Rolny
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Stanisław Bussler
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Zygmunt Fruczek
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Józef Przygoński
Razem w kompanii 4 oficerów, 155 szeregowych, 9 rkm, 1 kuchnia polowa, 3 wozy, 8 koni taborowych i 1 koń wierzchowy.
2 kompania strzelecka
- dowódca kompanii - kpt. Wojciech Topa
- dowódca I plutonu - por. rez. Tomir Legocki
- dowódca II plutonu - ppor. rez. Bolesław Cwilewicz
- dowódca III plutonu - ppor. rez. Florian Drecki
Razem w kompanii 4 oficerów, 160 szeregowych, 9 rkm, 1 kuchnia polowa, 3 wozy, 8 koni taborowych i 1 koń wierzchowy.
3 kompania strzelecka
- dowódca kompanii - kpt. Jan Jarzębowski
- dowódca I plutonu - por. rez. Stefan Dzierżanowski
- dowódca II plutonu - ppor. rez. Tadeusz Krupiński
- dowódca III plutonu - ppor. Arkadiusz Chinczewski
- szef kompanii - sierż. Szczepan Waliszewski
- podoficer sanitarny - kpr. Antoni Durczak
Razem w kompanii 4 oficerów, 160 szeregowych, 9 rkm, 1 kuchnia polowa, 3 wozy, 8 koni taborowych, 1 koń wierzchowy.
kompania ciężkich karabinów maszynowych
- dowódca kompanii - por. rez. Bolesław Polkowski
- dowódca I plutonu - ppor. rez. Walerian Bogusz
- dowódca II plutonu - ppor. rez. Franciszek Kozłowski
- dowódca III plutonu - ppor. rez. Andrzej Mądrzak
- dowódca plutonu moździerzy - ppor. rez. inż. Bolesław Malisz
Razem w kompanii: 5 oficerów, 120 szeregowych, 9 ckm, 2 moździerze piechoty, 20 biedek, 1 kuźnia, 1 kuchnia polowa, 7 wozów taborowych, 38 koni taborowych, 1 koń wierzchowy.
Łącznie batalion liczył 26 oficerów oraz 714 podoficerów i szeregowych, a także 90 koni taborowych i 8 koni wierzchowych. Był uzbrojony i wyposażony w dziewięć ciężkich karabinów maszynowych wzór 1930, dwa 81 mm moździerze piechoty Stokes-Brandt, dwadzieścia dziewięć ręcznych karabinów maszynowych Browning wz. 1928, dwadzieścia biedek, trzydzieści jeden wozów, cztery kuchnie polowe, dwa samochody ciężarowe i jeden samochód sanitarny[6].
Za kampanię wrześniową 1939 batalion został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[7].
Przypisy
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucje. str. 717, 1095, 2010.
- ↑ Zgodnie z etatem był to poczet dowódcy batalionu, drużyna gospodarcza i sekcja sanitarna. Stanowisko oficera żywnościowego batalionu było stanowiskiem oficerskim.
- ↑ Zgodnie z etatem był to oddział łączności.
- ↑ Zgodnie z etatem był to oddział zwiadowców.
- ↑ Wacław Tym, Andrzej Rzepniewski, Gdynia 1939. Relacje uczestników walk lądowych. str. 223, 232, 1979.
- ↑ Z przedstawionej organizacji wynika, że I Gdyński Batalion ON liczył 718 żołnierzy, w tym 26 oficerów oraz 692 podoficerów i szeregowców. W stosunku do etatu baonu typu IV było 16 żołnierzy więcej, w tym 7 oficerów. Brak, w stosunku do etatu, plutonu przeciwpancernego i drużyny pionierów. W etacie nie występowała kompania karabinów maszynowych, natomiast w każdej kompanii strzeleckiej był pluton karabinów maszynowych a. 3 drużyny.
- ↑ Zarządzenie gen. W Andersa z 11 listopada 1966 r. Instytut Polski i Muzeum im. gen Sikorskiego w Londynie, sygn. A XII 77.
Bibliografia
- Kazimierz Pindel, Obrona Narodowa 1937-1939, Warszawa: Wydaw. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, ISBN 83-11-06301-X, OCLC 69279234.
- Ryszard Rybka, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja, Kamil Stepan, Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Adiutor", 2010, ISBN 978-83-86100-83-5, OCLC 674626774.
- Gdynia 1939. Relacje uczestników walk lądowych, Wstęp, wybór i komentarze Wacław Tym i Andrzej Rzepniewski, Gdańsk 1979, ISBN 83-215-7187-5.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Obrona Narodowa w 1939
Morska Brygada ON
Srebrny krzyż Virtuti militari
Autor: Jacek.zaucha, Licencja: CC BY-SA 4.0
Major Stanislaw Zaucha na defiladzie w Gdyni w 1939r .