Batalion Zapasowy Czołgów
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1943 |
Rozformowanie | 1944 |
Tradycje | |
Rodowód | Ośrodek Wyszkolenia Pancernego |
Dowódcy | |
Pierwszy | mjr Witold Hankisz |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
Batalion Zapasowy Czołgów – zapasowa jednostka pancerna Polskich Sił Zbrojnych.
22 czerwca 1943 stacjonujący w Quisil Ribat Ośrodek Wyszkolenia Pancernego przekształcony został w Batalion Zapasowy Czołgów. Część kadry przekazano też do organizowanego Ośrodka Wyszkolenia Motorowego i Broni Pancernej.
5 lipca 1943 batalion przegrupował się do Gedery w Palestynie. W sierpniu batalion oddał większość żołnierzy reorganizującej się 2 Brygadzie Pancernej. Kolejnym stałym mp batalionu był obóz w Quassasin w Egipcie. Pierwszy rozkaz w obozie opatrzony jest datą 9 lutego 1944. 8 kwietnia batalion został zaokrętowany w Port Saidzie i po kilkudniowym rejsie przez Morze Śródziemne przybył do Włoch. 12 kwietnia rzut pieszy skierowano do Neapolu, a rzut gąsienicowy do Taranto. Następnie batalion skierowano do Frigento w rejon rozmieszczenia brytyjskich zapasowych pułków pancernych. W tym czasie oddział podlegał Brytyjczykom pod względem szkoleniowym i zaopatrzenia. Od 13 kwietnia 1944 batalion włączony został w skład 2 Brygady Pancernej.
Dowódcy batalionu
- mjr Witold Hankisz (do 3 IX 1943 → komendant Kwatery Głównej 2 BPanc)
- mjr Zygmunt Chabowski (do 5 I 1944)
- kpt. Bronisław Rafalski
- mjr Leon Jankowski[1] (w trakcie reorganizacji)
Przekształcenia
Ośrodek Organizacyjny Broni Pancernej ↗ Batalion Zapasowy Czołgów (22.06. 1943 – 14.04.1944) → Ośrodek Zapasowy Broni Pancernej → 7 Pułk Pancerny (PSZ)
Przypisy
- ↑ A. Suchcitz, M. Wroński: Barwa Pułku 7 Pancernego s. 81
Bibliografia
- A. Suchcitz, M. Wroński: Barwa Pułku 7 Pancernego – zarys monograficzny. Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego. Tarnowskie Góry 2002
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Balcer, image corrected by pl:Wikipedysta:Chrumps, Licencja: CC BY 2.5
Grizzly M4A1 Sherman tank at Base Borden Military Museum.