Bateria artylerii nr 34
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | por. mar. Edmund Pappelbaum |
| Ostatni | ppor. rez. mar. Bolesław Kucharski |
| Działania zbrojne | |
| Obrona Wybrzeża 1939 | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Hel, |
| Rodzaj sił zbrojnych | Marynarka Wojenna |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
34 Bateria artylerii – polska trzydziałowa improwizowana bateria artylerii nadbrzeżnej kalibru 120 mm L/50 wz. 1936 Bofors, utworzona ze zdemontowanych armat z pokładu stawiacza min ORP "Gryf" ustawiona w miejsce baterii artylerii nadbrzeżnej nr 33 "greckiej". Po jej przeniesieniu na główną linię obrony. Usytuowana na Półwyspie Helskim (od strony pełnego morza). Wchodziła w skład Dywizjonu Artylerii Nadbrzeżnej, Rejonu Umocnionego Hel.
Formowanie i opis baterii
Po zatopieniu w dniu 3 września 1939 roku przez lotnictwo niemieckie stawiacza min ORP "Gryf", ustalono, że do części jego uzbrojenia na rufie jest dostęp i istnieje możliwość jego pozyskania. Pomysłodawcą jego pozyskania dla celów obrony Helu był por. mar. Edmund Pappelbaum. Z uwagi na przeniesienie obu armat baterii artylerii nr 33 w kierunku głównej linii obrony lądowej w miejsce powstałej luki w systemie ogniowym półwyspu postanowiono ustawić armaty z rufy ORP "Gryf". Wybrano projektowane miejsce dla będącej w trakcie zakupu drugiej baterii dział kal. 152,4 mm "Bofors". Decyzję o budowie podjęto ok. 10 września i niezwłocznie podjęto prace ziemne i betonowanie fundamentów pod działobitnie. Przy pomocy dźwigu pływającego zdemontowano pojedyncze działo 1 x 120 mm, a następnie podwójne 2 x 120 mm armata L/50 wz. 1936 Bofors, zdjęto maski przeciwodłamkowe działa i przy pomocy kolejki wąskotorowej przetransportowano działa w rejon budowanych stanowisk. Następnie na drewnianych saniach siłą ok. 100 marynarzy przetransportowano działa na odkryte stanowiska ogniowe osłonięte nasypem ziemnym i zamaskowano przy pomocy siatki maskującej. Poza działobitniami, wybudowano ziemno-drewniane schrony dla obsługi i dla amunicji. Pobudowano również punkt kierowania ogniem[1]. Do obrony przeciwlotniczej 34 baterii zamontowano pozyskane z ORP "Gryf" dwa podwójne nkm 13,2 mm Hotchkiss wz.1930, oraz zgromadzono zapas amunicji. Po osiągnięciu przez specjalnie dobrany beton odpowiedniej twardości w dniu 30 września z pojedynczego działa przeprowadzono próbne strzelanie[2]. Bateria artylerii nadbrzeżnej osiągnęła 30 września gotowość bojową, lecz nie zdążyła wziąć już udziału w walce.
Obsada dowódcza
Dowódcy baterii:[3]
- por. mar. Edmund Pappelbaum
- ppor. rez. mar. Bolesław Kucharski
Przypisy
- ↑ Nadolny 2015 ↓, s. 25, 28-29.
- ↑ Bąkowski i Nadolny 4/2014 ↓, s. 62.
- ↑ Nadolny 2015 ↓, s. 29.
Bibliografia
- Waldemar Nadolny: Artyleria nadbrzeżna. Wielki Leksykon Uzbrojenia Wrzesień 1939. Tom 69. Edipresse Polska S.A., 2015. ISBN 978-83-7945-043-5.
- Roman Bąkowski, W cieniu sławnej siostry, czyli nie tylko baterią „cyplową” polska artyleria nadbrzeżna w 1939 roku stała, „Morze Statki i Okręty Wydanie Specjalne” (4/2014), Warszawa: Magnum X, ISSN 1426529X.
- Andrzej Bartelski, Działania artyleryjskie na Wybrzeżu w czasie Wojny Polskiej 1939 roku, „Morze Statki i Okręty Wydanie Specjalne” (4/2014), Warszawa: Magnum X, ISSN 1426529X.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Dowództwo i obsada Baterii nr 34 złożonej z trzech dział Bofors wz. 34/36 kal. 120 mm zdjętych z ORP "Gryf", Rejon Umocniony Hel, 1939 rok.
Podwójne stanowisko dział Bofors wz. 34/36 kal. 120 mm zdjętych z ORP "Gryf" Baterii nr 34, Rejon Umocniony Hel, 1939 rok.