Bazyli II Kamater
| Patriarcha Konstantynopola | |
| Kraj działania | Cesarstwo Bizantyńskie |
|---|---|
| Data śmierci | nie wcześniej niż 1186 |
| Patriarcha Konstantynopola | |
| Okres sprawowania | 1183–1186 |
| Wyznanie | prawosławne |
| Kościół | Patriarchat Konstantynopolitański |
| Wybór patriarchy | 1183 |
Bazyli II Kamater, gr. Βασίλειος Β΄ Καματηρός, Basileios II Kamatēros – patriarcha Konstantynopola w latach 1183–1186[1][2].
Życiorys
Bazyli pochodził z arystokratycznego rodu Kamaterów. Był bratem Eufrozyny Dukainy Kamateriny. W służbie cesarza Manuela I Komnena (1143–1180) posłował między innymi do Rajmunda z Antiochii w sprawie ślubu cesarza z jego córką Marią. Po katastrofalnej misji we Włoszech popadł w niełaskę, został oślepiony i wygnany. Z wygnania sprowadził go do kraju nowy cesarz Andronik I Komnen, tak jak i on wygnany wcześniej przez Manuela I na Ruś[3][4].
Ze względu na brak porozumienia z patriarchą Teodozjuszem I, który między innymi sprzeciwiał się, ze względu na zbyt bliskie pokrewieństwo, małżeństwu córki cesarza, Ireny z nieślubnym synem Manuela I, Aleksym, a także był przeciwny wygnaniu cesarzowej-wdowy Marii z Antiochii, Andronik I złożył go z urzędu patriarchy i powołał w jego miejsce Bazylego[a][5].
Bazyli już jako patriarcha udzielił zgody na zamierzony przez cesarza ślub Ireny z Aleksym[3]. Jesienią 1183 r. po zamordowaniu przez Andronika I młodego współcesarza Aleksego II Komnena wyraził zgodę na małżeństwo 65-letniego cesarza z 13-letnią wdową po zabitym cesarzu, Marią[6]. Na synodzie we wrześniu 1183 r. zwolnił Andronika II z przysiąg danych Manuelowi I i jego synowi Aleksemu II. Udzielił też generalnego rozgrzeszenia tym wszystkim, którzy dopomogli Andronikowi II w objęciu władzy, w tym również mordercom młodego Aleksego II[7]. Stosując się do żądań cesarza przerzucał duchowieństwo z jednej katedry do drugiej. Po wybuchu powstania przeciw Andronikowi I, Bazyli obawiając się o utrzymanie stolicy patriarszej ukoronował na cesarza Izaaka II Angelosa (12 września 1185), pomimo tego, że Andronik był jeszcze cesarzem. Kilka miesięcy później i tak został złożony z urzędu. W kwietniu 1186 r. został skazany przez synod za udzielenie zgody na ślub Ireny i Aleksego Komnenów[3][8].
Uwagi
- ↑ Zdaniem H. Cawleya dyplomata cesarza Manuela i patriarcha to dwie różne osoby
Przypisy
- ↑ Weiss 1983 ↓, s. 849.
- ↑ Świat Bizancjum 2011 ↓, s. 636.
- ↑ a b c Kazhdan 1991 ↓, s. 262.
- ↑ Ch. Cawley: Medieval Lands (ang.). [dostęp 2014-09-09].
- ↑ Kazhdan 1991 ↓, s. 262, 2052.
- ↑ Żaworonkow 2009 ↓, s. 98–99.
- ↑ Bréhier 1946 ↓, s. 283.
- ↑ Żaworonkow 2009 ↓, s. 98-99.
Bibliografia
- Louis Bréhier: Vie et mort de Byzance. Paryż: Albin Michel, 1946.
- Venance Grumel, « La chronologie des patriarches de Constantinople de 1111 à 1206 », W: Études byzantines, tom 1, 1943, ss. 250–270.
- Alexander Kazhdan: Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford: University Press, 1991. ISBN 978-0-19-504652-6.
- A. Weiss: Ekumeniczny Patriarchat Prawosławny. W: Encyklopedia Katolicka. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 1983.
- Świat Bizancjum. Cesarstwo Bizantyńskie 641–1204. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2011.
- P. I. Żaworonkow: Wasilij II Kamatir (ros.). W: Prawosławnaja enciklopedia, Т. 7., ss. 98–99 [on-line]. 2009. [dostęp 2014-09-16].