Bazylika Najświętszego Serca Chrystusa Króla w Rzymie

Bazylika Najświętszego Serca Chrystusa Króla

Basilica del Sacro Cuore di Cristo Re

Kościół tytularny
Państwo	Włochy
Miejscowość	Rzym Viale Mazzini 32
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Najświętszego Serca Chrystusa Króla w Rzymie
Bazylika mniejsza • nadający tytuł	od 3 lipca 1965 papież Paweł VI
Wezwanie	Najświętszego Serca Chrystusa Króla
Wspomnienie liturgiczne	ostatnia niedziela roku liturgicznego
Historia Data rozpoczęcia budowy 1920 Data zakończenia budowy 1934 Data poświęcenia 1938
Dane świątyni Styl Racjonalno-faszystowski Architekt Marcello Piacentini Kopuła • liczba kopuł • średnica zew. • wysokość zew. 1 20 m 36 m
Położenie na mapie Rzymu Bazylika Najświętszego Serca Chrystusa Króla
Położenie na mapie Włoch Bazylika Najświętszego Serca Chrystusa Króla
Położenie na mapie Lacjum Bazylika Najświętszego Serca Chrystusa Króla
41°55′02,6″N 12°27′55,3″E/41,917389 12,465361

Bazylika Najświętszego Serca Chrystusa Króla (wł. Basilica del Sacro Cuore di Cristo Re) – rzymskokatolicki kościół tytularny w Rzymie.

Świątynia ta jest kościołem parafialnym oraz kościołem tytularnym, mającym również rangę bazyliki mniejszej^[1]. Obecnie kościół tytularny kardynała Stanisława Ryłki.

Lokalizacja

Kościół znajduje się w XV. dzielnicy Rzymu – Della Vittoria (Q XV) przy Viale Mazzini 32^[1].

Historia

Pomysł na nowy kościół w dzielnicy Della Vittoria (dosłownie Zwycięstwo, po zwycięstwie w I wojnie światowej) pochodził od Ottavio Gasparri, członka Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Pana Jezusa. Początkowo kościół miał mieć nazwę Tempio della Pace^[2], aby upamiętnić poległych w I wojnie światowej.

Budowę rozpoczęto w maju 1920, pierwszy projekt zaproponowany przez Marcello Piacentini był zainspirowany kościołami zbudowanymi w Rzymie w XVI wieku. Budowę wstrzymano ze względu na śmierć Ottavio Gasparri w 1929 roku. W następnych dwóch latach Piacentini pracował nad radykalnymi zmianami projektu, pod wpływem racjonalizmu, architektura tego kościoła stała się punktem przełomowym dla architektury sakralnej w kontekście Rzymu. Budowę wznowiono jeszcze w 1931, a kościół otwarto w 1934 roku. Kościół został konsekrowany 1938 roku^[1].

Kościół został ustanowiony kościołem parafialnym przez papieża Piusa XI 31 października 1926 roku w listem apostolskim Regis Pacifici^[1]. Dnia 5 lutego 1965 roku został podniesiony do godności kościoła tytularnego przez papieża Pawła VI. Natomiast 3 lipca 1965 roku motu proprio Recentioris architecturae został bazyliką mniejszą^[1].

Architektura i sztuka

Kościół ma nawę główną, dwie nawy boczne, transept, półkolistą apsydę i kopułę. Został zbudowany ze zbrojonego betonu i brązowej cegły, z detalami z wapienia^[3].

Fasada jest flankowana przez dwie wieże na planie kwadratu. Mają one płaskie dachy otoczone wąskim gzymsem. Sama fasada ma ceglaną ścianę bez okien, mieszczą się w niej trzy wejścia, z których centralne jest największe. Nad środkowymi drzwiami umieszczono rzeźbę z brązu przedstawiającą Najświętsze Serce Chrystusa Króla autorstwa Arturo Martini z 1933 roku, poniżej jest napis Ave Rex Noster (pol. Witaj, nasz Królu)^[3].

Kopuła jest płytkim spodkiem, osadzonym na bębnie utworzonym z szesnastu dużych szklanych okien oddzielonych filarami. Kopuła wsparta jest na czterech masywnych betonowych filarach w kolorze jasnoszarym z ukośnymi głównymi ścianami. Wnętrze kopuły nie jest dekorowane^[3].

Nawa główna jest oddzielona od naw bocznych prostokątnymi filarami^[3].

Ścianę apsydy pokrywa fresk autorstwa Achille Funi Chrystus Pantokrator ukazujący Chrystusa na tronie trzymającego księgę, po bokach towarzyszą Mu dwaj aniołowie. Powyżej znajduje się napis Rex sum ego (pol. Jestem królem). Metalowe konstrukcje tabernakulum i świeczników ołtarza głównego są autorstwa Corrado Vigni^[3].

Kardynałowie diakoni

Bazylika Najświętszego Serca Chrystusa Króla jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-diakonom (Titulus Sacratissimi Cordis Christi Regis)^[4]. Tytuł ten został ustanowiony 5 lutego 1965 roku przez papieża Pawła VI^[4].

• Dino Staffa (tytuł prezbiterialny pro hac vice 1967–1976)
• Bernardin Gantin (1977–1984), (tytuł prezbiterialny pro hac vice 1984–1986)
• Jacques-Paul Martin (1988–1992)
• Carlo Furno (1994–2005), (tytuł prezbiterialny pro hac vice 2005–2006)
• Stanisław Ryłko (2007–2018), (tytuł prezbiterialny pro hac vice od 2018)

Przypisy

Bibliografia

• AA. VV.: Il moderno attraverso Roma - Guida a 200 architetture e alle loro opere d'arte. Roma: Croma Quaderni 9, 2000. ISBN 88-7621-099-7.Sprawdź autora:1.
• A.A. V.V.: Roma - Guide Rosse d'Italia. Touring Editore, 1999.Sprawdź autora:1.
• Massimo Alemanno: Le chiese di Roma moderna. T. II. Roma: Armando Editore, 2006. ISBN 88-8358-971-8. URL consultato il 4 luglio 2011
• Arianna Sara De Rose, Marcello Piacentini: opere 1903-1926. Franco Cosimo Panini, 1995.
• Marcello Piacentini, Adriano Prandi, B. Zambetti: Tempio di Cristo Re, Le Chiese di Roma illustrate. T. 65. Marietti, 1961.
• Claudio Rendina: Le Chiese di Roma. Milano: Newton & Compton Editori, 2000, s. 87.

Linki zewnętrzne

• Chris Nyborg, "Santa Cuore de Cristo Re” (ang.)
• Bazylika Najświętszego Serca Chrystusa Króla w Rzymie w bazie catholic-hierarchy.org (ang.)