Beata Kempa

Beata Kempa

Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1966 Syców
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Okres	od 16 listopada 2015 do 18 grudnia 2017
Przynależność polityczna	Solidarna Polska
Poprzednik	Jacek Cichocki
Następca	Michał Dworczyk
Minister-członek Rady Ministrów
Okres	od 16 listopada 2015 do 3 czerwca 2019
Przynależność polityczna	Solidarna Polska
Sekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości
Okres	od 22 maja 2006 do 15 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość

Beata Agnieszka Kempa z domu Płonka^[1] (ur. 11 lutego 1966 w Sycowie) – polska polityk.

Posłanka na Sejm V, VI, VII i VIII kadencji, w latach 2006–2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, w latach 2015–2019 minister-członek Rady Ministrów w rządach Beaty Szydło oraz Mateusza Morawieckiego, w latach 2015–2017 szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, wiceprezes partii Solidarna Polska, posłanka do Parlamentu Europejskiego IX kadencji.

Życiorys

Córka Walentego Płonki, członka PZPR^[2], w okresie PRL dyrektora Sycowskich Zakładów Przemysłu Terenowego, oddziału Ligi Obrony Kraju oraz kierownika Wojewódzkiej Spółdzielni Transportu Wiejskiego^[3], i Wielisławy^[1]. W 1990 ukończyła studia dzienne z zakresu administracji na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego, a w 2005 studia podyplomowe z pedagogiki prawa, readaptacji, mediacji i negocjacji na Uniwersytecie Opolskim^[4][5]. W latach 1998–2005 była radną rady miasta i gminy Syców^[4]. Przez kilkanaście lat pracowała jako kurator zawodowy dla dorosłych. W 2002 bezskutecznie ubiegała się o stanowisko burmistrza Sycowa, w 2004 o mandat posła do Parlamentu Europejskiego, otrzymując 5685 głosów.

W 2005 z listy Prawa i Sprawiedliwości została wybrana na posła V kadencji w okręgu wrocławskim. Od 22 maja 2006 do 15 listopada 2007 była sekretarzem stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskała mandat poselski, otrzymując 10 228 głosów^[6]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 bezskutecznie ubiegała się o mandat europosła, uzyskując 53 027 głosów.

6 listopada 2009 została wybrana na członka sejmowej komisji śledczej ds. zbadania nielegalnych nacisków na kształt ustawy o grach i zakładach wzajemnych^[7]. 4 grudnia 2009 komisja wyłączyła ją w głosowaniu ze swojego składu, a 8 stycznia 2010 Sejm w wyniku głosowania zdecydował o ponownym włączeniu jej w prace komisji. W 2011 decyzją komitetu politycznego PiS została powołana na stanowisko pełnomocnika okręgowego tej partii w Kielcach.

W wyborach do Sejmu w 2011 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, startując jako lider listy w okręgu kieleckim, dostała 70 127 głosów^[8]. W Sejmie VII kadencji przystąpiła do klubu parlamentarnego Solidarna Polska, deklarując zamiar pozostania w PiS. Była również kandydatką tego klubu na funkcję wicemarszałka Sejmu, przegrała jednak w ponownym głosowaniu z Wandą Nowicką z klubu Ruchu Palikota^[9]. 18 listopada 2011 została wykluczona z Prawa i Sprawiedliwości (uchwała weszła w życie wraz z końcem posiedzenia Sejmu – 1 grudnia 2011). Objęła funkcję wiceprzewodniczącej klubu Solidarna Polska, a na kongresie założycielskim partii o tej nazwie 24 marca 2012 została jej wiceprezesem (na kongresach ugrupowania 14 grudnia 2013 i 9 grudnia 2017 ponownie była wybierana na wiceprezesa). W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 otwierała listę tej partii w okręgu dolnośląsko-opolskim, otrzymując 20 004 głosy (ugrupowanie nie zdobyło jednak mandatów)^[10]. W lipcu 2014 została wiceprzewodniczącą nowo powołanego klubu parlamentarnego Sprawiedliwa Polska, od marca 2015 działającego pod nazwą Zjednoczona Prawica.

W wyborach w 2015 z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję z listy PiS, powracając do okręgu wrocławskiego i otrzymując w nim 29 877 głosów^[11]. 16 listopada tego samego roku powołana na stanowisko ministra bez teki w rządzie Beaty Szydło^[12]. Objęła także funkcję szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów^[13].

W grudniu 2015 zyskała rozgłos medialny po skierowaniu pisma do prezesa Trybunału Konstytucyjnego Andrzeja Rzeplińskiego, w którym poinformowała go o wstrzymaniu publikacji w Dzienniku Ustaw wyroku z 3 grudnia 2015 w sprawie K 34/15 dotyczącego zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej niektórych przepisów ustawy z 25 czerwca 2015 o Trybunale Konstytucyjnym^[14][15]. Był to pierwszy taki przypadek od rozpoczęcia działalności orzeczniczej przez Trybunał Konstytucyjny w 1986^[16]. Śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień w związku z zaniechaniem publikacji wyroku wszczął prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie^[17]. Zostało ono umorzone w styczniu 2016 wobec braku znamion przestępstwa (w uzasadnianiu wskazano, że działania szefa KPRM nie miały wpływu na publikację wyroku, gdyż to znajdowało się w zakresie kompetencji premiera)^[18].

11 grudnia 2017 objęła stanowisko ministra bez teki w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego^[19], ponownie została też szefem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów^[20]. 18 grudnia 2017 odwołana z tej funkcji^[21]. Pozostała ministrem-członkiem Rady Ministrów odpowiedzialnym za sprawy dotyczące pomocy humanitarnej^[22][23].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu dolnośląsko-opolskim, otrzymała 209 305 głosów i uzyskała mandat europosłanki IX kadencji^[24]. W związku z wyborem do Europarlamentu 3 czerwca 2019 zakończyła pełnienie funkcji ministra^[25].

Życie prywatne

Jest zamężna, ma córkę Ninę i syna Cezarego^[26].

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2018-08-13].

Linki zewnętrzne

• Beata Kempa – strona prywatna. [dostęp 2015-06-04].